Το σύστημα που προτιμούν οι Πορτογάλοι είναι το αγαπημένο των Ευρωπαίων
To 4-2-3-1 έχει εξελιχθεί σε αγαπημένο σύστημα των προπονητών, αφού τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερες ομάδες το αναπτύσσουν προσπαθώντας να το τελειοποιήσουν.
Διαβάσατε χθες στο ΦΩΣ το θέμα με τους Πορτογάλους τεχνικούς του Ολυμπιακού. Το κοινό που διακρίνει κάποιος σε όλους όσους εργάστηκαν στους «ερυθρόλευκους» προερχόμενοι από τη χώρα της ιβηρικής χερσονήσου είναι ότι όλοι τους χρησιμοποιούν το παραπάνω σύστημα και αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα, μάλλον τους δικαιώνει.
Ο Ζαρντίμ είχε 19 νίκες, 3 ισοπαλίες και 3 ήττες, ο Περέιρα 18 νίκες, 6 ισοπαλίες και 3 ήττες, ο Σίλβα σε 48 αγώνες είχε 38 νίκες, 3 ισοπαλίες και 7 ήττες, ενώ ο Μπέντο 26 νίκες, 8 ισοπαλίες και 6 ήττες.
Ας δούμε όμώς γιατί το 4-2-3-1 θεωρείται τόσο αξιόπιστο σύστημα. Οι τακτική στο ποδόσφαιρο ήταν ανέκαθεν από τα στοιχεία που συνάρπαζαν όσους το παρακολουθούν. Οι παραλλαγές κάποιων συστημάτων μπορούν να «μεταμορφώσουν» μια ομάδα από αμυντική σε επιθετική. Πολλοί προπονητές θεωρούσαν για πολύ καιρό ξεπερασμένο να έχουν πέντε μέσους στην ενδεκάδα τους αφού πολλοί το συνδύαζαν με την άμυνα, όμως τελικά αυτό εξαρτάται από το πόσο «ευέλικτοι» είναι οι μέσοι που διαθέτει μια ομάδα.
Η ιδέα το 4-2-3-1 γεννήθηκε από τον «μέντορα» του Πεπ Γκουαρδιόλα, τον Βάσκο τεχνικό Χουάνμα Λίγιο. Ο ίδιος προσπαθούσε για καιρό να βρει μια ισορροπία στην αμυντική και επιθετική τακτική των ομάδων που προπονούσε, όμως το σύστημα με τους δύο καθαρούς επιθετικούς δεν τον βόλευε στο πρέισνγκ που επιθυμούσε να κάνει η ομάδα του ψηλά. Έτσι, αποφάσισε να αντικαταστήσει τον έναν επιθετικό με ένα μέσο που θα μπορούσε να παίζει και φτερά της επίθεσης αλλά και να γεμίζει το χώρο της κορυφής όταν η ομάδα κλέβει τη μπάλα.
Όλα αυτά χρειάζονται σε μια ομάδα που πρεσάρει ψηλά προκειμένου να αναχαιτίσει από νωρίς το παιχνίδι των αντιπάλων της και να μπορέσει να κυκλοφορήσει στη συνέχεια τη μπάλα ως την περιοχή με ευκολία. Ο Λίγιο βρήκε τον τρόπο να το πετύχει και το παράδειγμά του από τα μέσα της δεκαετίας του '90 το μιμήθηκαν πολλοί, με πρώτο και καλύτερο τον μεγαλύτερο θαυμαστή του, Πεπ Γκουαρδιόλα. Ο τεχνικός της Σίτι μαθήτευσε δίπλα στον Βάσκο στα γήπεδα του Μεξικό, όταν πήγε εκεί προκειμένου να πάρει τα τελευταία του ένσημα ως ποδοσφαιριστής, αλλά και μια καλή γεύση της τέχνης της προπονητικής, αφού ο Πεπ είχε παραδεχθεί ότι δεν θα σταματούσε το ποδόσφαιρο αν δεν γινόταν πρώτα παίκτης του Λίγιο.
Τελικά οι δύο πλευρές αντάμωσαν στην Ντοράδος ντε Σιναλόα, μια ομάδα του Μεξικό η οποία βρισκόταν μάλιστα υπό την προστασία των καρτέλ!
Ο Γκουαρδιόλα μελέτησε δίπλα στον Λίγιο το περίφημο 4-2-3-1 και το εξέλιξε τόσο που πλέον θεωρείται ο μετρ του συγκεκριμένου συστήματος.
Όπως κατά καιρούς έχουμε δει το 4-2-3-1 έχει εφαρμοστεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Έχει αρκετές παραλλαγές όμως κύριό του χαρακτηριστικό είναι η πίεση ψηλά και η ευκολία να αντεπιτεθεί η ομάδα όταν κλέβει τη μπάλα. Αυτό το παιχνίδι ταίριαξε «γάντι» και στους ερυθρόλευκους. Μπορεί η ομάδα επί Πορτογάλων να υστερούσε σε θέαμα, όμως τα αποτελέσματα στον αγωνιστικό χώρο συνήθως τη δικαίωναν.
