Το «κρυμμένο» κέρδος από την αποχώρηση Σιώπη

Ένα από τα πολλά προβλήματα που βίωνε τα προηγούμενα (πολλά) χρόνια ο Άρης ήταν πως οι περισσότεροι παίκτες αποχωρούσαν από την ομάδα με γκρίνια, με φασαρία, με κακές εντυπώσεις. Όχι απαραίτητα λόγω οικονομικών προβλημάτων, αλλά και λόγω συμπεριφορών, αντιδράσεων…

Το μεγάλο κέρδος είναι πως αυτή η κατάσταση έχει αλλάξει. Αφορμή είναι η αποχώρηση του Μανώλη Σιώπη για την Αλάνιασπορ και ο τρόπος με τον οποίο αποχαιρέτησε τον σύλλογο, τους φιλάθλους του.

Ο Σιώπης έφυγε σαν φίλος, σαν μέλος της κιτρινόμαυρης οικογένειας, της οποίας έγινε αναπόσπαστο κομμάτι μετά από μία μόλις χρονιά. Για δεκαετίες ο Άρης ήταν “αγαπησιάρικη” ομάδα, είχε συμπάθειες παντού, αντιπάθειες ελάχιστες. Αυτό άλλαξε αργότερα, με ευθύνη και εκ των έσω του συλλόγου.

Υπήρξαν πολλά χρόνια που ο Άρης “έτρωγε τα παιδιά του”. Αυτό πλέον δεν υπάρχει. Είναι απόδειξη τα λόγια του Σιώπη, είναι απόδειξη ο τρόπος με τον οποίο αποχαιρέτησε ο Γιώργος Βαλεριάνος ή ο Δημήτρης Ανάκογλου, είναι ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται στην ομάδα όσοι αποχωρούν.

Οι κίτρινοι πέρασαν δύσκολα, πολύ δύσκολα με τέσσερις σεζόν μακριά από τη Σουπερλίγκα. Προσπαθούν να επανέλθουν στο πιο υψηλό επίπεδο, να βάλουν τις βάσεις για να διατηρηθούν σε αυτό και να “χτίσουν” κάτι ελκυστικό σαν ποδοσφαιρικό τμήμα.

Αυτή η διαδικασία έφερε συσπείρωση, έφερε στοργή στα ενδότερα και ένα οικογενειακό κλίμα που πρωτίστως δημιουργείται στα αποδυτήρια από παίκτες, προπονητές και διοίκηση, πριν “δοθεί” στον κόσμο.

Ο Άρης πλέον εξελίσσεται σαν ποδοσφαιρικός οργανισμός και πέρα από τα αποτελέσματα που καθορίζουν - καλώς ή κακώς - την “ευτυχία” ή την “δυστυχία” σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, θέλει να αποκτήσει φίλους, “συμμάχους”. Και δεν υπάρχουν καλύτεροι από αυτούς που για οποιονδήποτε λόγο αποχωρούν από την ομάδα σαν φίλοι, σαν μέλη της “οικογένειας”…