Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος, Μαρτίνς

Μετά από τις δυο χαμένες παρτίδες, στους αγώνες με ΠΑΟΚ και Ντιναμό Κιέβου, που έφεραν μια μικρή έστω αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του, ο Πέδρο Μαρτίνς έριξε την καλή ζαριά στο ντέρμπι με την ΑΕΚ και αποθεώθηκε. Μα ήταν όντως τζόγος όλο αυτό που παρακολουθήσαμε την περασμένη εβδομάδα;

Θέλω να πω, τα άφησε όλα στην τύχη ο Πορτογάλος τεχνικός, είπε μέσα του, όσα έρθουν και όσα πάνε, ή παίδεψε το μυαλό του για να βρει σε κάθε ματς ξεχωριστά και στα τρία συνολικά τις καλύτερες δυνατές λύσεις, ώστε ο Ολυμπιακός να αποκομίσει το μέγιστο όφελος από τούτη τη διαβολοβδομάδα που του έτυχε καταμεσής του Φλεβάρη;

Βλέποντας τις αντιδράσεις του κόσμου ύστερα από το αποτέλεσμα του κάθε αγώνα θα νόμιζε κανείς ότι ο προπονητής που προετοίμασε και κοουτσάρισε τον Ολυμπιακό στα ματς με ΠΑΟΚ, Ντιναμό Κιέβου και ΑΕΚ δεν ήταν ένα πρόσωπο αλλά τρία… Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος Μαρτίνς, για να δανειστούμε τον τίτλο του γνωστού γουέστερν.

Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν το ίδιο και το αυτό πρόσωπο, με την έννοια ότι ουδόλως άλλαξε τη φιλοσοφία του, ρούπι δεν μετακινήθηκε από τις θέσεις του, πιστός έμεινε στο πλάνο που σχεδίασε εξ αρχής για να φτιάξει μια ομάδα που θα παίρνει αποτελέσματα και θα παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο.

Και στην Τούμπα και εναντίον της Ντιναμό Κιέβου και κόντρα στην ΑΕΚ ο Μαρτίνς το ίδιο πλάνο εφάρμοσε. Απλά στα δυο πρώτα ματς τα πράγματα δεν κύλησαν όπως τα ήθελε και όπως τα είχε σχεδιάσει. Επειδή ακριβώς το άθλημα είναι απρόβλεπτο, γι αυτό, άλλωστε, λένε πως ο θρίαμβος από την καταστροφή στο ποδόσφαιρο απέχουν ελάχιστα.

Μήπως δεν είναι έτσι; Στον αγώνα με τη Ντιναμό ο Ποντένσε έχασε μοναδική ευκαιρία για να πετύχει το 3-1 και να τελειώσει το ματς. Αντ’ αυτού ήρθε η ισοφάριση των Ουκρανών στο 89΄. Στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, με το σκορ στο 0-1, τρείς παίκτες της ΑΕΚ ξεχύθηκαν στην αντεπίθεση έχοντας απέναντί τους μόνο δυο αμυντικούς του Ολυμπιακού. Απέτυχαν να σκοράρουν και αμέσως μετά ο Καμαρά έκανε το 1-1.

Όποιος θέλει να βλέπει το δάσος αντί για το δέντρο, θα παρατήρησε ασφαλώς ότι η ολοκληρωτική εμφάνιση του Ολυμπιακού στο β΄ ημίχρονο του αγώνα με την ΑΕΚ προήλθε από το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές εφάρμοσαν τέλεια το πλάνο του Μαρτίνς που στηρίζεται στην πίεση ψηλά, στο επιθετικό πνεύμα και στους διεμβολισμούς από τις πτέρυγες.

Όπως θα παρατήρησε επίσης ότι τα ανεπιτυχή αποτελέσματα με τον ΠΑΟΚ και την Ντιναμό Κιέβου προήλθαν επειδή ακριβώς η ομάδα, για διαφορετικό κάθε φορά λόγο, αναγκάστηκε (στην Τούμπα εξαιτίας του γρήγορου γκολ) ή μόνη της επέλεξε (στο β΄ ημίχρονο με τους Ουκρανούς) να βγει από το πλάνο της και να παίξει με ένα τρόπο που δεν είναι πλασμένη.

Από τις παραπάνω παρατηρήσεις το συμπέρασμα που εξάγεται είναι το εξής: Ο Ολυμπιακός φτάνει σχεδόν πάντα στο στόχο του όποτε παίζει το ρόλο που έχει καλά διδαχθεί από τον προπονητή ενώ αντίθετα γίνεται ο ίδιος στόχος, όταν προσπαθεί να υποδυθεί ένα ρόλο που του είναι εντελώς άγνωστος (ως εκ τούτου και επικίνδυνος).

Αυτό το γνωρίζει καλύτερα από όλους ο Μαρτίνς που έχοντας «και τον Θρίαμβο και την Καταστροφή αντικρίσει, φέρεται και στους δυο αυτούς αγύρτες πανομοιότυπα» για να παραφράσουμε (ελαφρώς) τον Κίπλινγκ, θεωρώ ότι θα προσεγγίσει με τον κατάλληλο τρόπο τη ρεβάνς με την Ντιναμό στο Κίεβο.