Η λειτουργία των Ακαδημιών…

Στην Ελλάδα οι ακαδημίες ποδοσφαίρου ανθούν αλλά τα… άνθη τους σπάνια τα θαυμάζουμε. Από τις δεκάδες χιλιάδες παιδιά που εκπαιδεύονται (;) επί χρόνια, στο τέλος πολύ λίγα καταφέρνουν να φτάσουν στην πρώτη ομάδα και ακόμη λιγότερα να κάνουν αξιόλογη καριέρα.

Θα πει κάποιος: Αυτή είναι η αποστολή των ακαδημιών; Μόνο να φτιάχνουν ικανούς επαγγελματίες ποδοσφαιριστές; Σαφώς όχι. Βασική επιδίωξή τους (πρέπει να) είναι να γνωρίσουν στο παιδί τον αθλητισμό, να το κάνουν κοινωνικό, να του γνωρίσουν την αξία της ομαδικότητας, της συμμετοχής, της προσπάθειας, του «ευ αγωνίζεσθαι».…

Αφού του δώσουν όλα αυτά τα εφόδια, μπορούν μετά να ξεκινήσουν την προετοιμασία του ως ποδοσφαιριστή. Γίνεται όμως έτσι; Πολύ αμφιβάλω. Στην Ελλάδα οι ακαδημίες ποδοσφαίρου λειτουργούν περισσότερο ως επιχειρήσεις και λιγότερο ως σχολεία εκπαίδευσης.

Η εγγραφή και οι σπουδές του παιδιού γίνεται έναντι αντιτίμου. Κι επειδή όσο περισσότερα είναι τα παιδιά, τόσο πιο μεγάλα είναι τα κέρδη της επιχείρησης, η κατεύθυνση που κινείται μια ακαδημία είναι προφανής… Να προσελκύσει όσο το δυνατό πιο πολλά παιδιά.

Παρατηρείται έτσι το φαινόμενο παιδιά ηλικίας 6-10 χρονών να μαντρώνονται μέσα στα σύρματα, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, μη έχοντας χώρο να τρέξουν και να παίξουν, να χαρούν και να διασκεδάσουν. Πόσο μάλλον να διδαχτούν τα μυστικά της μπάλας.

Γίνεται έτσι δύσκολη και η αποστολή του προπονητή-εκπαιδευτή καθώς υπό αυτές τις συνθήκες του είναι αδύνατο να γνωρίσει καλά τις σωματικές και πνευματικές δυνατότητες των παιδιών που έχει υπό την επίβλεψή του, ώστε να κάνει ανάλογα τις παιδαγωγικές παρεμβάσεις του.

Κανονικά, ο γονιός που εμπιστεύεται το παιδί του, (θα έπρεπε να) βλέπει στην ακαδημία τη συνέχεια της οικογένειας. Ό,τι εκεί το παιδί θα πάρει συμπληρωματικά εφόδια που θα του χρησιμεύσουν, όταν θα έρθει η ώρα για να βγει στο στίβο και να δώσει τον αγώνα της ζωής.

Δυστυχώς υπάρχουν γονείς που θεωρούν εαυτούς ειδήμονες και προβάλουν απαιτήσεις τέτοιες, που θέτουν εμπόδια στη δουλειά του προπονητή και δημιουργούν αρνητικό κλίμα στο περιβάλλον της ακαδημίας ή του συλλόγου.

Γονείς που ενδιαφέρονται μόνο για τα δικά τους παιδιά, γονείς που κρίνουν αρνητικά τους προπονητές, γονείς που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στο σκορ του αγώνα, που νοιάζονται μόνο για τη νίκη, αδιαφορώντας για όλα τα άλλα.

Και βρίσκονται συχνά προπονητές που δεν θέλουν να διακινδυνέψουν τη φήμη τους, και ακαδημίες που δεν θέλουν να χάσουν πελάτες οι οποίες με κίνητρο τη νίκη σε έναν αγώνα, επιλέγουν τα πιο ταλαντούχα παιδιά, ξεχνώντας την ισότιμη συμμετοχή των παικτών σε αυτή την τρυφερή ηλικία.

Το αποτέλεσμα είναι τα πιο ταλαντούχα παιδιά να αισθάνονται «αστέρια» και τα λιγότερο ταλαντούχα μειονεκτικά, εφόσον κανείς δεν τους δίνει την πρέπουσα σημασία. Και τα μεν δεύτερα εγκαταλείπουν πρόωρα την προσπάθεια ενώ τα «αστέρια» στις πρώτες δυσκολίες σπάνε τα μούτρα τους.

Και για το είδος των προπονητών των ακαδημιών χωράει μεγάλη κουβέντα. Τον ρόλο αυτό αναλαμβάνουν συχνά άτομα ακατάλληλα, που δεν έχουν καμία σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία και αντιμετωπίζουν τα παιδιά ως «ενήλικους ποδοσφαιριστές», εφαρμόζοντας μεθόδους ξεπερασμένες, από την εποχή που ήταν και οι ίδιοι ποδοσφαιριστές.

Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας και, αν υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, αυτές υπάρχουν μόνο για να τον επιβεβαιώνουν… H ουσία είναι μία. Είτε από την ανάγκη επιβίωσης, είτε από κερδοσκοπική διάθεση οι ακαδημίες ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, μόνο ως φυτώριο νέων παικτών δεν λειτουργούν…