Μπρινιόλι: «Παρόλο που παίζω λιγότερο έχω βρει μια ισορροπία στην ΑΕΚ»

Μεγάλη συνέντευξη στην Ιταλία παραχώρησε ο Αλμπέρτο Μπρινιόλι. Ο Ιταλός γκολκίπερ μίλησε στο fanpage.it και αναφέρθηκε στην καριέρα του, αλλά και για το πως πάει στην ΑΕΚ.

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

Πώς πάει η περιπέτειά σου στην Ελλάδα;

«Πάει πολύ καλά. Είμαι καλά, η οικογένειά μου είναι καλά, και αυτό είναι κρίσιμο για μένα. Το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος είναι υψηλό, συχνά υποτιμημένο. Έπαιξα στο Europa League με τον Παναθηναϊκό, τώρα στο Conference με την ΑΕΚ, και τα πάμε καλά. Ειλικρινά, δεν πίστευα ότι θα έμενα τόσο πολύ στην Ελλάδα, αλλά ελπίζω να μείνω περισσότερο».

Τι είδους κόσμος είναι η ΑΕΚ;

«Ένας έντονος, παθιασμένος κόσμος. Η Αθήνα ζει για το ποδόσφαιρο. Η πίεση είναι ισχυρή αλλά υγιής. Εδώ βρήκα έναν σύλλογο που αλλάζει, έναν νέο προπονητή, έναν νέο αθλητικό διευθυντή με τον οποίο τα πάω πολύ καλά. Παρόλο που παίζω λιγότερο τώρα, έχω βρει μια ισορροπία που μου έλειπε».

Πώς προέκυψε η απόφαση να πας στο εξωτερικό, σε μια χώρα που δεν είναι τόσο «παραδοσιακή» για έναν Ιταλό;

«Ήταν μια ενστικτώδης επιλογή. Μετά την άνοδο στην Έμπολι, μου είπαν ξεκάθαρα ότι θα ήμουν η δεύτερη επιλογή. Σε εκείνο το σημείο, προτίμησα να επιστρέψω στο… παιχνίδι. Έπρεπε να αποδείξω ξανά τον εαυτό μου, ειδικά στον εαυτό μου. Εκ των υστέρων, ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις της καριέρας μου».

Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω και ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Είναι αλήθεια ότι ησουν ένα μεγάλο ταλέντο στην ποδηλασία. Αν έπρεπε να επιλέξεις ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και την ποδηλασία;

«Ναι. Έτρεξα και έκανα σκι. Ο Παντάνι ήταν το είδωλό μου. Αυτό που συνέβη στη Μαντόνα ντι Καμπίλιο έσπασε κάτι μέσα μου. Αποφάσισα να σταματήσω και από εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μου στο ποδόσφαιρο, σχεδόν σαν μια δεύτερη ζωή».

Έπαιξες σε όλες τις κατηγορίες. Πόσο σημαντικοί ήταν οι Μοντικιάρι και Λουμετσάνε στην ανάπτυξή σου, τόσο τεχνικά όσο και προσωπικά;

«Θεμελιώδες. Αυτές οι εμπειρίες με διαμόρφωσαν ως άνθρωπο πριν καν με διαμορφώσουν ως ποδοσφαιριστή. Στο Τέρνι, έμαθα την έννοια της ευθύνης, της πίεσης και του σεβασμού. Ο Μίμο Τοσκάνο με δίδαξε καλούς τρόπους στο ποδόσφαιρο. Ακόμα και σήμερα, εμφανίζομαι νωρίς στις συναντήσεις εξαιτίας αυτού.»

Το 2015 εντάχθηκες στη Γιουβέντους: πώς βίωσες αυτό το άλμα στην προσωπική σου αντίληψη, παρά το γεγονός ότι δεν είχες παίξει ποτέ σε επίσημο αγώνα, και ποιος ήταν ο συναισθηματικός αντίκτυπος;

«Τεράστιο. Το να κληθώ από τη Γιουβέντους είναι κάτι που θα έκανα χίλιες φορές. Αλλά πρέπει να γνωρίζεις ότι για να είσαι εκεί, χρειάζεσαι κάτι περισσότερο. Πάντα προτιμούσα να παίζω, να είμαι πρωταγωνιστής. Δεν είναι λύπη, αλλά επιλογή τρόπου ζωής.»

Υπάρχει κάποια λύπη στην καριέρα σου;

«Ίσως επειδή δεν είχα πραγματική συνέχεια στη Serie A. Θα ήθελα να καθίσω σε αυτό το τραπέζι και να παίξω το χέρι μου μέχρι το τέλος. Αλλά είμαι χαρούμενος με αυτό που έχω γίνει».

Είναι αυτονόητο ότι το όνομα σου θα συνδέεται για πάντα με το Μπενεβέντο-Μίλαν: τι θυμάστε από εκείνες τις στιγμές;

«Τίποτα λογικό. Είναι ένα μοναδικό, ανεπανάληπτο συναίσθημα. Αυτό το γκολ έγινε κάτι που με ξεπερνούσε. Όποιος αγαπά το ποδόσφαιρο θυμάται πού βρισκόταν εκείνη τη στιγμή. Και αυτή είναι η ομορφιά του».

Είναι αλήθεια ότι είχατε εξασκηθεί σε αυτήν την κίνηση χίλιες φορές στην προπόνηση;

«Ναι. Συχνά εξασκούμουν σε παρόμοιες επιθετικές κινήσεις στην προπόνηση, επειδή όταν δουλεύαμε σε στημένες φάσεις στην αμυντική φάση, συχνά έβρισκα τον εαυτό μου να παίζει ως επιθετικός εναντίον των συναδέλφων μου αμυντικών: Αναπαρήγαγα μια κίνηση που έκανα συχνά για να προσομοιώσω την απόδραση από το μαρκάρισμα. Αναπαρήγαγα μια κατάσταση που είχα στο μυαλό μου και όλα συνέβησαν ακριβώς όπως τα είχα φανταστεί. Μια απίστευτη στιγμή».

Στη Μπενεβέντο, συνεργάστηκες με τον Ντε Τσέρμπι: τι σου δίδαξε;

«Ένα απίστευτο μάθημα. Εκείνη την εποχή, υπέφερα από τη μέθοδο του Ντε Ζέρμπι, αλλά σήμερα τον ευχαριστώ. Με έμαθε να διαβάζω το παιχνίδι, να σκέφτομαι μπροστά. Αλλά θα μπορούσα να πω το ίδιο και για τον Φαριόλι…»