Μαρτίνς και Μουρίνιο

Η απόλυση του Ζοσέ Μουρίνιο από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επιβεβαίωσε έναν παλιό κανόνα στο ποδόσφαιρο που λέει ότι, για να πετύχει σε μια ομάδα ένας προπονητής πρέπει, πριν και από τους αγώνες, να «κερδίσει» τους παίκτες του. Αν δεν τα καταφέρει, οι μέρες του θα είναι μετρημένες…

Ο Πορτογάλος, με την αλαζονεία που τον διακρίνει, δεν έλαβε υπόψη του τον κανόνα. Το αντίθετο, μάλιστα, τον έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια και πλήρωσε τις συνέπειες. Η αλήθεια είναι ότι η διοίκηση της Μάντσεστερ άργησε λίγο αλλά στο τέλος έπραξε το αυτονόητο: του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι.

Κοντά τρία χρόνια στο Μάντσεστερ, ο Μουρίνιο δεν κατάφερε να κερδίσει τους παίκτες, πολλούς από τους οποίους, μάλιστα, ο ίδιος έφερε στην ομάδα, προικίζοντάς τους με χρυσά συμβόλαια, με πρώτο και καλύτερο τον Πολ Πογκμπά για τα μάτια του οποίου έπεισε τη διοίκηση να πληρώσει 105 εκατομμύρια ευρώ στη Γιουβέντους.

Ενώ θα περίμενε κανείς ότι ο Γάλλος θα έπινε εσαεί νερό στο όνομα του Πορτογάλου, αυτός μέσα σε ένα χρόνο έφτασε στο σημείο, όχι μόνο να μην πίνει νερό αλλά και να χύνει το ποτήρι επιδεικτικά μπροστά του. Και δεν ήταν ο μόνος στο Ολντ Τράφορντ που κοιτούσε τον προπονητή με μισό μάτι…

Την ίδια ώρα, σε άλλες ομάδες, οι ποδοσφαιριστές θα «έπεφταν ακόμη και στη φωτιά» για τον προπονητή τους. Γιατί αυτοί και όχι οι παίκτες της Μάντσεστερ; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί αυτοί έχουν λόγο να το κάνουν ενώ οι συνάδελφοί τους στη Γιουνάιτεντ κανένα. Θα το έκαναν, αν ο Μουρίνιο τους ενέπνεε, τους καθοδηγούσε, τους εξύψωνε…

Αυτός όμως, τους μείωνε, τους ειρωνευόταν, τους υποβίβαζε με κάθε ευκαιρία. Με δυο λόγια, έκανε το παν για να τον αντιπαθήσουν. Βεβαίως ένας προπονητής δεν πρέπει να ενεργεί και να φέρεται με γνώμονα το πως θα γίνει αρεστός στα αποδυτήρια αλλά ο Μουρίνιο είχε φτάσει στο άλλο άκρο…

Ακόμη και με τις αγωνιστικές τακτικές του είχε καταφέρει να κάνει τους παίκτες να μην απολαμβάνουν το παιχνίδι. Και αφού δεν το απολάμβαναν, δεν έδιναν και τον καλύτερο εαυτό τους. Το αποτέλεσμα ήταν αυτή η εικόνα που έβγαζε η Μάντσεστερ στο γήπεδο. Μιας ομάδας, δίχως προσανατολισμό, που κυνηγούσε (;) τις νίκες περίπου στα κουτουρού…

Το αντίθετο με τον Μουρίνιο είναι ο Πέδρο Μαρτίνς. Πορτογάλος κι αυτός αλλά άλλου τύπου προπονητής. Εντάξει, τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα. Αλλά εδώ δεν εξετάζουμε την αξία του καθενός. Στεκόμαστε στον τρόπο που ο ένας και ο άλλος προσεγγίζει τους ποδοσφαιριστές.

Στους έξι μήνες που βρίσκεται στον Ολυμπιακό δεν ακούσαμε μια φορά να μιλά απαξιωτικά για έναν ποδοσφαιριστή του, ούτε διαπιστώσαμε να κρατά μούτρα σε κανένα, ακόμη κι αν αυτός έχει ζημιώσει την ομάδα -και τον προπονητή- με την απόδοσή του στο γήπεδο.

Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε, δεν σταμάτησε να δηλώνει την εμπιστοσύνη του στο υλικό. Και το έκανε ακόμη και όταν η μεταγραφή του Τουρέ ήταν στα σκαριά, παρά τον κίνδυνο να παρεξηγηθεί με την επιμονή του.

Κι όταν ο Ιβοριανός αποκτήθηκε τελικά, απέδειξε ότι ως προπονητής δεν ξεχωρίζει ονόματα, όλους τους βλέπει με το ίδιο μάτι και προσπαθεί να είναι δίκαιος -όσο μπορεί- στις επιλογές για την 11αδα.

Φυσικά, δεν μπορεί να είναι όλοι ευχαριστημένοι με τις αποφάσεις του. Σε ένα σύνολο 25 παικτών θα υπάρχουν και κάποιοι που θα έχουν παράπονα. Ο Μαρτίνς, όμως, έχει αποδείξει ότι στο κέντρο της λογικής του βρίσκεται πάντα το δάσος και όχι το δέντρο.

Γι΄αυτό «ζει και βασιλεύει» στο λιμάνι (ενώ ο Μουρίνιο «κύλησε» στην ανεργία)…