Και ξαφνικά, όλοι έμαθαν την… Κολομβία!

«Γίναμε… Κολομβία» φωνάζουν ξαφνικά όλοι γύρω από το ελληνικό ποδόσφαιρο μετά την τελευταία επίθεση στον διαιτητή Θανάση Τζήλο στη Λάρισα. Τώρα πως γίνεται να ανακάλυψαν όλοι, από την ΕΠΟ μέχρι τον υφυπουργό Αθλητισμού, Γιώργο Βασιλειάδη και από τα ΜΜΕ μέχρι τον πολιτικό κόσμο της χώρας την χώρα της Λατινικής Αμερικής, μετά από τόσα χρόνια βίας, τρομοκρατίας και νοθείας, είναι άξιον απορίας…

Πριν μερικούς μήνες το «ΦΩΣ» είχε παρουσιάσει μια μεγάλη έρευνα για το ελληνικό ποδόσφαιρο που διήρκεσε μια εβδομάδα και στην οποία παρουσιάστηκαν όλες οι παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά δεν ίδρωσε το αφτί κανενός. Πόσες και πόσες επιθέσεις εμπρησμοί, ανατινάξεις, ξυλοδαρμοί, και απειλές δεν συνέβησαν στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα; Πόσες και πόσες φορές δεν βγήκαν υποκριτές, λαϊκιστές και μυξοπαρθένες παράγοντες να «κλάψουν» για το κακό που βρήκε το ποδόσφαιρο; Πόσες και πόσες φορές, καταδίκασαν όλοι τέτοιου είδους επιθέσεις σαν τον ξυλοδαρμό του Τζήλου; ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ! Τι άλλαξε; ΤΙΠΟΤΑ! Για ποιο λόγο κλαίνε και οδύρονται όλοι πάνω από τα δαρμένο κορμί του διεθνή ρέφερι; Εδώ ο ίδιος ο αρχιδιαιτητής ο Μέλο Περέιρα που ευθύς εξ αρχής έχει αποτύχει στην ΚΕΔ μόλις έμαθε για την αποχή των διαιτητών, ήταν ο πρώτος που… τρόμαξε και τους ζήτησε να σφυρίξουν κανονικά. Να μην αντιδράσουν δηλαδή σε τέτοιου είδους ενέργειες. Να κάθονται να τις τρώνε και να μη μιλάνε. Μαζί του και αρκετοί οπαδοί. Με πρόσχημα ότι η αποχή δεν βοηθάει αλλά έτσι πετυχαίνουν τους σκοπούς τους εκείνοι που οργάνωσαν αυτή την επίθεση. Μα για ποιους σκοπούς μιλάμε;

Το θέμα τους ήταν ο Τζήλος προσωπικά ή ο κάθε Τζήλος, Ζωγράφος, Τσαχειλίδης, Μπάκας, Δαλούκας, Κωνσταντινέας, Καλόπουλος, Σωμαρακάκης, Κύρκος και δεν ξέρω πόσοι άλλοι ακόμη; Το θέμα τους δεν είναι τα σφυρίγματα ενός ρέφερι αλλά ο απόλυτος έλεγχος των διαιτητών, μέσα από κλίμα φόβου, τρόμου και χάους. Το θέμα δεν είναι ένα ματς. Το θέμα είναι τα ματς. «Θα παίζεις καλά εμάς και παράλληλα δεν θα ευνοείς τους άλλους». Και σε αυτό τον κύκλο του τρόμου κανείς δεν μένει απέξω. Μικρός ή μεγάλος. Όλοι μαζί έτσι ζουν και δρουν χρόνια τώρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Από τα πιο απλά, δηλαδή φωνάζουμε τώρα για ένα παιχνίδι που χάσαμε για να ευνοηθούμε στα επόμενα και φθάνει μέχρι τα σοβαρά γεγονότα, όπως οι ξυλοδαρμοί διαιτητών, παραγόντων και δημοσιογράφων.

Μέσα σε αυτό κλίμα, μέσα σε ένα τόσο ζοφερό περιβάλλον ζει και αναπνέει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όπου κανείς άλλος δεν επιτρέπεται να μπει για να καθαρίσει. Μιλάμε για μαφιόζικο ποδόσφαιρο και όχι για ποδόσφαιρο. Διοργανώσεις που διέπονται όχι από κώδικες αθλητισμού και κανόνες ποδοσφαιρικούς ή μπασκετικούς αλλά από κανόνες Μαφίας. Με νόμους νύχτας και πρακτικές εγκληματικών οργανώσεων. Και ο πόλεμος μαίνεται με θύματα πρωταγωνιστές αλλά και με πολλές παράπλευρες απώλειες. Πλέον το μότο «εσύ είσαι με εμάς ή με τους άλλους» κυριαρχεί στον χώρο. Και ο ένας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί όπως μπορεί επικοινωνιακά, τα αδύνατα σημεία ή λάθη του αντιπάλου. Όχι ποδοσφαιρικά, όχι αγωνιστικά αλλά έξω από τα γήπεδα.

Εσείς τι νομίζετε για παράδειγμα; Ότι τυχαία ο πρώτος που χαλάει τον κόσμο για την επίθεση στον Τζηλο είναι η πλευρά του ΠΑΟΚ στη τελευταία περίπτωση; Σου λένε, ποιος φωνάζει εδώ και δύο εβδομάδες για τον Τζήλο; Ο Ολυμπιακός που αδικήθηκε στην Ξάνθη. Άρα δώστε. Από παντού να φαίνεται, να διαρρέεται, ότι φταίει ο Ολυμπιακός. Κι ας συγκεντρώνει σοβαρές πιθανότητες να πρόκειται για προβοκάτσια. Τους κάθισαν «κουτί» και οι δηλώσεις«ερυθρόλευκων» παραγόντων μετά το ματς στην Ξάνθη και άρχισαν τα υπονοούμενα, τα «καρφιά», τους υπαινιγμούς σε βάρος των Πειραιωτών. Φυσικά όμως, κανείς δεν τολμά να κατηγορήσει με ονόματα και διευθύνσεις. Γιατί, πρώτον δεν ξέρουν και δεύτερον, δεν είναι το θέμα τους ο πόνος τους για τον Τζήλο. Είναι να δείξουν προς τα έξω ότι φταίει ο Ολυμπιακός. Λύσσαξαν άλλωστε τα ΜΜΕ του Ιβάν. Τόση δήθεν πίκρα ή δήθεν ανησυχία, σε καμία άλλη περίπτωση. Ούτε όταν την επέφταν και κυνηγούσαν τον Γιώργο Δώνη τον καιρό που ζητούσε τα λεφτά του για να φύγει από τον ΠΑΟΚ ή τα διεκδικούσε (και τα πήρε) μετά που έφυγε…

Δυστυχώς, δεν υπάρχει σωτηρία. Όλοι δηλώσεις. Και μόνο δηλώσεις. Όμως από λόγια χορτάσαμε. Μπουχτίσαμε, δεν πάει άλλο! Το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, με αυτούς τους κανόνες έμαθε να παίζεται. Ούτε ΚΑΠ, ούτε πειθαρχικά όργανα, ούτε άλλοι κανονισμοί. Παίζεται κατά το ήμισυ στα γραφεία, στα δικαστήρια, στους υπονόμους. Εχουν εισχωρήσει σε αυτό, μπράβοι, νονοί της νύχτας, κάθε λογής κακοποιοί, ειδικά από την μέρα που στη ζωή μας μπήκε το στοίχημα και τα στημένα ματς δίνουν εύκολα λεφτά, μαύρα και ξεπλυμμένα. Ποιο ποδόσφαιρο λοιπόν;

Οι περισσότεροι Σύνδεσμοι οπαδών έχουν γίνει γιάφκες αλητείας, που εκτελούν εντολές αφεντικών και κουβαλούν επάνω τους ή πίσω τους σχεδόν όλο τον Ποινικό Κώδικα. Βαποράκια, ναρκωτικά, επιθέσεις, ανατινάξεις και συμμαχίες από το εξωτερικό με κάθε λογής εγκληματίες. Τσετσένους, Ρώσους, Σέρβους, Κροάτες, Αυστριακούς. Όλα τα κατακάθια των γηπέδων και όχι μόνο. Όλοι δρουν ανεξέλεγκτα. Και πρώτος υπεύθυνος για αυτό είναι το ίδιο το Κράτος. Με οποιοδήποτε κόμμα στη κυβέρνηση. Είτε επί ΝΔ, είτε τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ είτε τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Που ποτέ κανείς δεν έμαθε ότι το παιχνίδι παίζεται με κανόνες. Ότι πέρα από την διαπλοκή υπάρχει και ποδόσφαιρο. Για το οποίο επί της ουσίας δεν ενδιαφέρεται. Το ποδόσφαιρο είναι για το κράτος για να το χρησιμοποιεί και να κρύβει τις… πομπές του, για να αποσπάει την προσοχή του κόσμου από τα κοινωνικά δρώμενα. Τυχαία έλεγαν ότι «το ποδόσφαιρο είναι το όπιον του λαού»;

Στο σημείο αυτό να ρωτήσω κάτι πολύ απλό: έγιναν σε βάρος διαιτητών, παραγόντων, παικτών και αθλητικών συντακτών, εκατοντάδες επιθέσεις την τελευταία 15ετία τουλάχιστον. Πότε συνελήφθη ένας, ξαναλέω ΕΝΑΣ έστω δράστης επίθεσης, είτε φυσικός, είτε ηθικός; Ποτέ! Πως γίνεται λοιπόν, η αστυνομία να λύνει σωρό από πολύδύσκολες και πολύ πιο σοβαρές υποθέσεις και να μη μπορεί να βρει ΜΙΑ ΦΟΡΑ έστω, έναν δράστη επίθεσης σε πρόσωπο, σε αυτοκίνητο, σε σπίτι. Εδώ έκαψαν το σπίτι του πρώην διαιτητή Μπίκα για να μην αναλάβει αρχιδιαιτητής και ακόμη… ψάχνουν. Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν και ούτε… ίχνος. Τρία αυτοκίνητα του πρώην ρέφερι Δαλούκα έκαψαν και δεν βρέθηκε ένας δράστης. Μάλιστα στη μια περίπτωση, το αυτοκίνητο κάηκε ενώ ήταν παρκαρισμένο δίπλα σε αστυνομικό τμήμα! Πότε συνελήφθη δράστης για επίθεση σε δημοσιογράφο; Ξέρετε πόσοι έχουν ξυλοκοπηθεί; Δεκάδες. Βρέθηκε δράστης; Ούτε καν ύποπτος! Και πλέον έχω πάψει να πιστεύω ότι όλα αυτά είναι τυχαία…

Δυστυχώς το ελληνικό ποδόσφαιρο παίζεται με όρους ιταλικής Μαφίας ή με όρους των καρτέλ της Κολομβίας, αφού αυτή έγινε της… μόδας πλέον. Και φυσικά κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά. Αυτοί είναι οι βρώμικοι κανόνες που το διέπουν για αυτό όποιο θέλει μπαίνει στον χώρο ανενόχλητος και ότι ώρα γουστάρει βγαίνει χωρίς συνέπειες. Γεμίσαμε τα τελευταία χρόνια από… επιχειρηματίες αγνώστου ταυτότητας και ακούγαμε διαρκώς «κανονιές» με τις ομάδες, τους ποδοσφαιριστές, προπονητές και υπαλλήλους, να πληρώνουν το μάρμαρο. «Φέσια και χρέη δυσαναπλήρωτα. Εδώ είχε μπει στον Ηρακλή ένας ομογενής ο Παπαθανασάκης που ακόμη και σήμερα κανείς δεν γνωρίζει τι δουλειά έκανε στον Καναδά.

Και δήλωνε υπερήφανος επειδή «ούτε η μητέρα μου ξέρει τι δουλειά κάνω» και όλοι γελούσαν με το… χιούμορ του! Ακόμη και το ίδιο το κράτος που του επέστρεψε να αναλάβει μια ΠΑΕ. Πως; Πού; Με τι λεφτά; Τι εγγυήσεις; Κανείς δεν ξέρει. Ούτε τα δήθεν ελεγκτικά όργανα της πολιτείας. Και μόλις φέσωσε τον Ηρακλή και βάρεσε «κανόνι», όλοι… έπεσαν από τα σύννεφα. Μαζί και το κράτος! Αει να χαθείτε…