Ολυμπιακός: Ο Ρέτσος άξιζε αυτή τη βραδιά

Πέρασε όλη η ζωή μέσα από τα βουρκωμένα μάτια του Παναγιώτη Ρέτσου σε μερικές στιγμές μέχρι να περπατήσει ως αρχηγός του Ολυμπιακού ως το βάθρο της απονομής για να πάρει το τρόπαιο του 48ου πρωταθλήματος.

Από τότε που πρωτοφόρεσε τη φανέλα στο δημοτικό. Τις πρώτες του εμφανίσεις. Τη δύσκολη στιγμή στην προετοιμασία όταν κινδύνευσε η ζωή του. Την πολυδάπανη μεταγραφή στη Γερμανία. Τους σοβαρούς τραυματισμούς. Την επιστροφή μέσω Ιταλίας στον Ολυμπιακό. Την αρνητική κριτική και εκ των έσω σε κάποια λάθη, όπως στα play off με τον Άρη στο Φάληρο προ διετίας.

Πέρασαν πολλά ακόμα φυσικά από το μυαλό και την καρδιά του τα οποία εκείνος θυμάται καλύτερα ή τα γνωρίζει ενώ εμείς όχι. Εδώ και ένα χρόνο ζει, όπως και όλοι στον Ολυμπιακό, την απόλυτη αποθέωση για τις διαρκείς επιτυχίες, διεθνείς και εγχώριες. Το δικαιούται. Όπως δικαιούται και να αφιερώνει αυτή τη βραδιά σε πολλούς μα περισσότερο στον εαυτό του. Ήταν μία απολύτως ειλικρινής και έντιμη δήλωση για ένα παιδί που είχε βοήθεια από το περιβάλλον του, αλλά όλη τη δύναμη μέσα του, για να ξανασηκωθεί κάθε φορά που έπεφτε.

Τον θυμάμαι παιδάκι, σε κάποιες πρώτες του διεθνείς αποστολές με την πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού. Σε μια αχώριστη παρέα, με τον Ανδρούτσο, τον Μανθάτη και τον Νικολάου. Πάντα με το βλέμμα σκυμμένο, ντροπαλός, ευγενικός και σεμνός.

Το παιδάκι έχει μεγαλώσει και στα 26 του χρόνια έχει ζήσει τόσα πολλά, όσα άλλοι δεν καταφέρουν ίσως ποτέ στην καριέρα τους. Μίλησε τόσες πολλές φορές για το μεγαλείο του συλλόγου του και τα γενέθλια ενός αιώνα που ενέπνευσαν τους πάντες. Μίλησε και για τον εαυτό του και αυτό στο οποίο έφτασε με το περιβραχιόνιο της ομάδας της ζωής του.

Μόνο υγεία. Όλα τα άλλα έγιναν, γίνονται και θα γίνουν...