Τους αρχηγούς δεν τους κλαίνε, τους χειροκροτούν!

Υπήρξε -και παραμένει- πλήρως ταυτισμένος με την ΑΕΚ, αλλά ιδιαίτερα αγαπητός από τους αγνούς φιλάθλους όλων των ομάδων και ιδιαίτερα από ποδοσφαιριστές που αντιμετώπιζε μέσα στο γήπεδο, αλλά ήταν συνοδοιπόροι στη ζωή.

Ο τίμιος «Νέστορας» άφησε το στίγμα του, με την απλότητά του ως ανθρώπου και τη δεινότητά του ως ποδοσφαιριστή. Αξίζει στον ίδιο να μάθουν όλοι την ιστορία του, που αποπνέει τον μέγιστο σεβασμό από και προς φίλους ή «εχθρούς». Μακάρι όλοι αυτοί που έχουν στα χέρια τους τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου, αντί να ασχολούνται με το πώς θα το βυθίζουν ολοένα και πιο βαθιά στη λάσπη και φυσικά στα μάτια του κόσμου, να είχαν ελάχιστη από την ανιδιοτέλεια με την οποία αντιμετώπιζαν αυτοί οι άνθρωποι τις ομάδες, τους συμπαίκτες και αντιπάλους, τον κόσμο, το ίδιο το άθλημα.

Όπως ο Κώστας, ο Σάββας, ο Ηλίας και τόσοι άλλοι… Δεν το είχαν ζήσει έτσι το ποδόσφαιρο. Αλλιώς είχαν μάθει και ήξεραν να το υπηρετούν. Ο Νεστορίδης δεν χρωστάει στην Ιστορία, εκείνη του χρωστάει για όλα όσα ο ίδιος χάρισε στο ποδόσφαιρο και εν προκειμένω στην ΑΕΚ. Η αιωνιότητα υποδέχεται τον Κώστα Νεστορίδη ως νικητή. Ως έναν μεγάλο αρχηγό. Και τους αρχηγούς δεν τους κλαίνε, τους χειροκροτούν!

Πέρασε στην Ιστορία έχοντας κερδίσει την αγάπη όλων. Κανείς δεν πρόκειται -και δεν πρέπει- να ξεχάσει την άγια φυσιογνωμία που μεταμορφωνόταν σε ποδοσφαιρικό «διάολο» όταν κλοτσούσε το τόπι, σαν αυτά τα πάνινα που έφτιαχνε μόνος του για να παίζει μπάλα επί Κατοχής στις αλάνες τις Δράμας…

Και τώρα θα βρει τους φίλους του. Και τον άλλον μεγάλο του ελληνικού ποδοσφαίρου, Σάββα Θεοδωρίδη, ο οποίος κάποτε είχε γίνει μάρτυς της σιγουριάς του «Νέστορα» για τις ικανότητές του. Το 1960 έπαιζε η ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό και είχαν πάει τους παίκτες την προηγούμενη μέρα στο γήπεδο για να βγάλουν φωτογραφίες. Είπε του Σάββα “κοίτα τη γωνία εκεί ψηλά, εκεί θα σου το στείλω”. Τον έπιασε ο φακός να του δείχνει τη γωνία. Αυτό έγινε. Εκεί ακριβώς έστειλε την μπάλα και η ΑΕΚ νίκησε 1-0 τον Ολυμπιακό. Και έτσι βγήκε το τραγούδι του Βαγγέλη Περπινιάδη: «Σαν τον Νεστορίδη κανένας δεν θα βγει, να λέει πως η μπάλα εκεί θα καρφωθεί»...

Προφανώς και δεν μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη σε όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες, που στα μάτια κάποιων μοιάζουν με κοσμογονία, αλλά η δεύτερη ανάγνωση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όλοι, ανεξαιρέτως, κυνηγάμε την ουρά μας. Πολιτεία, νόμοι, παράγοντες, διαιτητές, χούλιγκαν, δημοσιογράφοι, αστυνομικοί έχουν μπει όλοι και όλα σε ένα μίξερ και το μείγμα αναβλύζει τοξικότητα.

Από την κοινωνία στο ποδόσφαιρο και τούμπαλιν. Αυτό το τερατούργημα δεν είναι αθλητισμός. Δεν είναι το ποδόσφαιρο που μας έμαθαν οι «Νέστορες» και οι «Σάββες». Αυτό το ποδόσφαιρο το παίρνουν μαζί τους ένας ένας καθώς φεύγουν… Και πίσω μένουμε εμείς να προσευχόμαστε για τις ζωές που κινδυνεύουν στον βωμό του χρήματος και της ματαιοδοξίας. Να αγωνιούμε μη βρεθούν ποτέ τα παιδιά μας στη μέση αυτού του ακήρυχτου πολέμου που μαίνεται στα γήπεδα, στους δρόμους, στις πλατείες, στα σχολεία…