Στον Ολυμπιακό τις ευκαιρίες πρέπει να τις αρπάζεις
Η νίκη του Ολυμπιακού στην Τρίπολη είχε τους συνήθεις πρωταγωνιστές και η ζόρικη μορφή της δεν αφορούσε το άγχος μη δεχτεί γκολ στο τέλος, αλλά ότι δεν πήρε πράγματα από το επιθετικό rotation.
Σε μία έδρα σαν κι αυτή της Τρίπολης (έστω κι αν έμοιαζε με μικρό «Καραϊσκάκης») και απέναντι σε μία καλή και συγκροτημένη ομάδα όπως αυτή του Αστέρα, δεν είναι παράλογο ο Ολυμπιακός να δεχτεί φάσεις. Σαν την κεφαλιά του Μιριτέλο στην αρχή, το σουτ που έβγαλε ο Πασχαλάκης από τον Κρεσπί, ακόμη και τη μεγάλη ευκαιρία του Καλτσά προς το τέλος, εκεί που στην περίπτωση ισοφάρισης αυτό το διάστημα της διακοπής μάλλον δεν θα είχε τώρα την ίδια ηρεμία και δυνατότητα καλής δουλειάς για τη συνέχεια.
Ο Ολυμπιακός τις απουσίες του τις είχε στο κέντρο με τον Καμαρά και στην άμυνα με τον Φρέιρε και τον Πορόζο. Την πληρότητα την είχε από τη μέση και μπροστά, διότι όταν παίκτες όπως ο Φορτούνης, ο Ποντένσε και ο Μασούρας είναι καταπονημένοι, αποτελεί πολυτέλεια να αντικαθίστανται για ένα δύσκολο μεν ματς, αλλά ματς ελληνικού πρωταθλήματος και όχι ντέρμπι, από ποδοσφαιριστές σαν τον Μπιέλ, τον Σολμπάκεν ή τον Σκάρπα.
Ολυμπιακός: Κινήσεις επίθεσης από την αρχή χωρίς τέλος
Στο πρώτο ημίχρονο η διάθεση υπήρχε απ' όλους για να δείξουν πράγματα και να διεκδικήσουν περισσότερα. Ο Σολμπάκεν άρχισε με κέφια, ο Σκάρπα ζητούσε και έπαιρνε μπάλα και προσπάθειες, ο Μπιέλ ήταν μέσα στις επιθέσεις και άλλαζε θέσεις με τον Βραζιλιάνο για να μπερδέψουν την αντίπαλη άμυνα. Όσο περνούσε η ώρα, ο Ολυμπιακός επιθετικά άρχισε να φθίνει, να μην γίνεται επικίνδυνος και να μην κάνει ευκαιρίες. Με παίκτες αξίας και φρέσκους στο αρχικό σχήμα να έχουν το ελαφρυντικό ότι δεν έχουν παίξει πολύ μαζί για να βγάζουν συνεργασίες, αλλά και πάλι θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο. Πολλά περισσότερα.
Σωστά είπε ο Μαρτίνεθ πως έπρεπε μετά την κοπιαστική εμπειρία του Λονδίνου να βάλει νέο αίμα στην ενδεκάδα. Η ταλαιπωρία ήταν μεγάλη για όσους έπαιξαν και για όσους είχαν πίσω τους ένα σερί δύσκολων και απαιτητικών αγώνων. Ο Ολυμπιακός επιθετικά έχει τέτοια ποσότητα ποιοτικών παικτών που θα μπορούσαν οι πιο βασικοί να μείνουν στον πάγκο σε αυτό το ματς, όσο κι αν η κρισιμότητά του ήταν μεγάλη, όσο κι αν ακολουθούσε διακοπή.
Τελικά χρειάστηκε και ο Ποντένσε, ο Μασούρας και φυσικά ο Φορτούνης που μόλις μπήκε δεν άφησε περιθώριο. Και πήρε το παιχνίδι με το πρώτο γκολ, ενώ το σφράγισε με το δεύτερο. Κάθε ματς του Ολυμπιακού είναι μία ευκαιρία για τους παίκτες του ώστε να δείξουν ότι μπορούν και πρέπει να παίζουν περισσότερο. Όχι εκείνους που παίζουν περισσότερο, διότι όπως αποδεικνύεται μπορούν και πρέπει...
