Το καλό είναι ότι... χειρότερα δεν γίνεται

Από το ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο το γενικό συμπέρασμα είναι ότι ακόμη και στα χειρότερά της η πειραϊκή ομάδα δεν χάνει με τίποτα. Διότι αμυντικά είναι οχυρωμένη καλά είτε με δύο είτε με τρεις στόπερ και έχει ποδοσφαιριστές μεγάλης αξίας και εμπειρίας για να τη στηρίζουν αποτελεσματικά. Έστω κι αν ο Παπασταθόπουλος είχε να παίξει ένα μήνα λόγω θλάσης ή ο Μανωλάς αρκετούς περισσότερους λόγω των προβλημάτων στη Νάπολι πριν από την επιστροφή του. Κι όχι μόνο αυτούς τους δύο, ακόμη κι αν λείπει ο πιο φορμαρισμένος όλων, ο Σισέ. Έξι ματς πλέον στη σειρά για την ομάδα χωρίς να δεχτεί γκολ δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα.

Στη γενική εικόνα, ασφαλώς, περιλαμβάνεται και το γεγονός ότι παρά τις δικές του ισοπαλίες σε Ριζούπολη και Λεωφόρο, αλλά και το σερί νικών που έχει τελευταία ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να διατηρεί μεγάλη απόσταση στην κορυφή, κάτι που πάντα δίνει άνεση για καλύτερες αποφάσεις, πιο καθαρό μυαλό και περισσότερη δουλειά για βελτίωση.

Στο κομμάτι της δημιουργίας ο Ολυμπιακός ήταν ανύπαρκτός στο ντέρμπι, όχι τόσο επειδή ο Παναθηναϊκός τον εμπόδισε, αλλά γιατί ο ίδιος δεν είχε ιδέες και δυνάμεις ώστε να παίξει έστω υποφερτά για να νικήσει. Είδαμε κάποιες φάσεις στις οποίες όταν υποτυπωδώς πιεζόταν η άμυνα του Παναθηναϊκού, ήταν έτοιμη να κάνει δώρα άγχους. Μέχρι κι ο θεατής Μπρινιόλι μια φορά που πήγε πάνω του ο Ελ Αραμπί, πήγε να του δώσει...ασίστ. Μόνο που οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν δημιουργούσαν σχεδόν ποτέ τέτοιες συνθήκες για τους επιρρεπείς στο λάθος αμυντικούς του Παναθηναϊκού, κάτι που συνέβη διότι δεν το είχαν ως προτεραιότητα και δεν μπορούσαν να το κάνουν.

Αν υπάρχει κάτι... αισιόδοξο για τον Ολυμπιακό στον τρόπο που (δεν) κινήθηκε επιθετικά είναι ότι αποκλείεται να ξανασυμβεί. Δεν μπορεί να ξαναπαίξει έτσι στη συνέχεια ακόμη και σε περίοδο αγωνιστικής κρίσης, απουσιών, κρουσμάτων η ομάδα του Μαρτίνς. Συνεπώς αφού ακόμη κι έτσι παίρνει αποτελέσματα, δεν έχει λόγο να φοβάται για κάτι. Άλλο αυτό βέβαια και άλλο ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να έχει τέτοια εικόνα στα προσεχή ματς. Όχι επειδή ο ΠΑΟΚ ή η ΑΕΚ μπορούν να τον απειλήσουν (ακόμη κι αν ηττηθεί ο Ολυμπιακός στην Τούμπα τέλη του μήνα), αλλά γιατί απλώς δεν είναι κάτι αποδεκτό για Ολυμπιακό.

Επίσης όταν είσαι πρώτος και καλύτερος, δεν κοιτάς τους από κάτω. Κοιτάς τους καλύτερους. Κι όταν έχεις μπροστά ένα ματς με καλύτερη ομάδα, όπως είναι η Αταλάντα, εκεί είναι υποχρεωτικό να εστιάσεις. Όχι για να αποκλειστείς αξιοπρεπώς, αλλά για να προκριθείς.

Δε λέω ότι ο Ολυμπιακός θα μεταμορφωθεί ξαφνικά και θα αρχίσει να παίζει σούπερ θεαματικά και να μοιράζει τριάρες και τεσσάρες. Δεν φαίνεται ότι μπορεί να γίνει, χωρίς και να αποκλείεται κιόλας. Αλλά να παίξει όπως στη Λεωφόρο από τη μέση και μπροστά, δεν υπάρχει περίπτωση να επαναληφθεί.

Και κάτι για τον Παναθηναϊκό και για τα περί κυριαρχίας του ή άλλα πανηγυρικά που ακούστηκαν μετά το ματς. Ποτέ μία ομάδα δεν θεωρείται κυρίαρχη αν έχει μισή φάση παραπάνω (αυτή του Μακέντα) από την άλλη που δεν έχει καμία. Αν ο Παναθηναϊκός που είναι δεκαέξι βαθμούς πίσω από τον «σβηστό» Ολυμπιακό πανηγυρίζει και ενθουσιάζεται ή βλέπει όνειρα κυριαρχίας, τότε αυτή η διαφορά που υπάρχει εδώ και χρόνια ανάμεσα στις δύο ομάδες θα συνεχίσει να μεγαλώνει. Τόσο απλά...