Θα θυμόμαστε για πάντα τον Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες

O Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλα μόλις 29 φορές. Ήρθε στην Ελλάδα τον Δεκέμβρη του 1987 και έφυγε σαν κυνηγημένος, λίγο μετά τα μέσα της επόμενης σεζόν. Στο υπόλοιπο της περιόδου 1987-88 έκανε πράματα και θάματα. Την επόμενη χρονιά, σε έναν Ολυμπιακό συγκλονισμένο από το σκάνδαλο Κοσκωτά και κατακερματισμένο από τις κλίκες, ο Χουάν δεν κατόρθωσε να παίξει την μπάλα που ήξερε και ήθελε. Βλέπετε, παρά την αγριωπή λατινοαμερικάνικη μπαλαδόφατσά του, το πάθος του μέσα στο γήπεδο και το παρατσούκλι «βούβαλος», που δικαίως τον συνόδευε, ο Φούνες ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Αυτό που λέμε «ψυχούλα».

Φούνες: Τριάντα χρόνια χωρίς τον «βούβαλο» του Ολυμπιακού

Η μεταγραφή του υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Αργεντινός στράικερ βρισκόταν σε τέλεια ποδοσφαιρική ηλικία, ήταν εν ενεργεία διεθνής (είχε επιλεγεί από τον Κάρλος Μπιλάρδο στο Κόπα Αμέρικα του 1987) και είχε οδηγήσει τη Ρίβερ Πλέιτ στην κατάκτηση του Κόπα Λιμπερταδόρες το 1986, σκοράροντας και στους δύο τελικούς κόντρα στην κολομβιανή Αμέρικα Κάλι.

Ωστόσο, δεν κατέκτησε τίτλους. Σημείωσε, βέβαια, κάποια σημαντικά γκολ στη μεγάλη πορεία στο Κύπελλο εκείνη τη χρονιά. Με την ΑΕΚ, τον ΟΦΗ αλλά και τα δύο στον τελικό - σε εκείνο το αξέχαστο 2-2 με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, όπου όμως έχασε το τελευταίο πέναλτι στη σχετική διαδικασία. Παρ' όλα αυτά ο κόσμος του Ολυμπιακού θα τον θυμάται για πάντα. Δεν ήταν μόνο η τεχνική, η δύναμη, η ικανότητά του να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Ο Φούνες διέθετε αυτό το «κάτι» που γουστάρουν οι γαύροι. Αυτήν τη μαγκιά, την τρέλα. Άλλωστε, η βιαστική φυγή του άφησε μια δυνατή αίσθηση του ανεκπλήρωτου.

Όταν έφυγε, τον χάσαμε. Δεν υπήρχε και ίντερνετ τότε. Ξέραμε αορίστως πως «είχε πάει στη Γαλλία». Μετά ακούσαμε, πάλι αορίστως, πως «είχε θέμα στην καρδιά». Ώσπου, τέτοιες μέρες πριν από τριάντα χρόνια (πώς περνάει ο καιρός...), πάθαμε σοκ. Μόλις στα 28 του ο Φούνες έφυγε από τη ζωή στα χέρια του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Όσοι τον «ζήσαμε» από τα «σκαλοπάτια και τα τσιμέντα» (αλλά και τα πλαστικά καθίσματα του ΟΑΚΑ, όπου έδινε τότε τους αγώνες πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός) θα τον θυμόμαστε για πάντα.