Κωνσταντόπουλος: Ιστορίες του ΠΑΣ, η σύλληψη του Αλέφαντου και το τηλεφώνημα στον Αβέρωφ

Η συνέντευξη αυτή είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Έχουμε απέναντί μας έναν άνθρωπο που από το 1948 και μετά υπήρξε αυτόπτης μάρτυς όλων των ιστορικών εξελίξεων του γιαννιώτικου ποδοσφαίρου. Είναι μέρος της Ιστορίας. Έχουμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενούμε στη στήλη μας τον κύριο Γιώργο Κωνσταντόπουλο. Γιος του ιστορικού προέδρου του παλιού Ατρόμητου Ιωαννίνων, Σπύρου Κωνσταντόπουλου, έζησε από κοντά τις ταραγμένες εποχές της δεκαετίας του ’50 με τα τοπικά ντέρμπι των γιαννιώτικων ομάδων. Παρακολούθησε από κοντά τις διεργασίες της δεκαετίας του ’60, μυστικές και φανερές, για τη συγχώνευση και τη δημιουργία του ΠΑΣ Γιάννινα. Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη και πρόεδρος του πρώτου συνδέσμου φιλάθλων και αργότερα πρόεδρος του ΠΑΣ Γιάννινα τη διετία 1977-79 και αντιπρόεδρος στην πρώτη διοίκηση επί εποχής επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη διετία 1979-81 με πρόεδρο τον Κώστα Αναστασίου. Επί προεδρίας Γιώργου Κωνσταντόπουλου ο «Άγιαξ της Ηπείρου» κατέκτησε την 5^η θέση και αγωνίστηκε στο Βαλκανικό Κύπελλο.

^{Ο Γιώργος Κωνσταντόπουλος (δεξιά) με τον Βαγγέλη Γυφτόπουλο}

Τον έχουμε απέναντί μας ακμαίο και δυνατό, με μνήμη ξουράφι, διανύοντας την όγδοη δεκαετία της ζωής του. Ο Θεός να τον έχει πάντα καλά. Είναι ένας ευγενής και γεμάτος σοφία κύριος, πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, που χαίρεσαι να συζητάς μαζί του και να ρουφάς τις γνώσεις αλλά και τις συμβουλές του. Σε αυτήν τη συνέντευξη λέει πράγματα που βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας. Όποιος θέλει να μάθει την Ιστορία του γιαννιώτικου ποδοσφαίρου ας διαβάσει προσεκτικά τη συνέντευξη Κωνσταντόπουλου.

Κύριε Γιώργο, από πότε ασχοληθήκατε με το ποδόσφαιρο;

Από το 1948, τότε που ο πατέρας μου Σπύρος Κωνσταντόπουλος ήταν πρόεδρος του Ατρόμητου Ιωαννίνων. Μια λαϊκή ομάδα που εξέφραζε τις λαϊκές τάξεις. Εγώ τότε, σε ηλικία 13 ετών, άρχισα να μαθαίνω πολλά πράγματα, καθώς στο σπίτι μας μαζεύονταν οι παράγοντες και οι ποδοσφαιριστές. Στο σπίτι μας ήταν και τα γραφεία του Ατρόμητου. Τότε υπήρχαν στο ποδόσφαιρο και οι πολιτικές αντιθέσεις. Ο Ατρόμητος είχε το μεγαλύτερο μέρος των φιλάθλων και ο Αβέρωφ που ήταν η ομάδα που εξέφραζε την καθεστηκυία τάξη των Ιωαννίνων είχε λιγότερους φιλάθλους. Έγινε μια προσπάθεια από πλευράς παραγόντων του Αβέρωφ εκείνης της εποχής να διαλυθεί ο Ατρόμητος. Τότε ο πατέρας μου, που είχε και μεγάλη δύναμη, καθώς ήταν πρώτος ξάδελφος του Ναπολέοντα Ζέρβα, εναντιώθηκε σε αυτό που πήγε να γίνει. Έτσι μαζί με άλλους παράγοντες όλων των πολιτικών παρατάξεων ανέλαβε τη διοίκηση του Ατρόμητου. Μπορεί να ανήκε στη δεξιά παράταξη, κοντινός συγγενής του Ναπολέοντα Ζέρβα όπως προείπα, αλλά πήγε στον Ατρόμητο που ήταν χαρακτηρισμένος ως ομάδα της κεντροαριστεράς. Όχι μόνο για να προστατεύσει τους παίκτες και τις οικογένειές τους, γιατί στη δεκαετία του ’50 υπήρχαν και ανοιχτές πληγές από τον εμφύλιο, αλλά οργάνωσε συσσίτια για να τρώνε, διόρισε πολλούς σε δημόσιες υπηρεσίες και στήριξε αυτήν τη μεγάλη ομάδα των Ιωαννίνων.

Είστε ζωντανή Ιστορία. Συνεχίστε τις διηγήσεις σας, τις ακούμε με πολύ ενδιαφέρον.

Εγώ παρακολούθησα κοντά στον πατέρα μου όλες τις εξελίξεις και τα γεγονότα από το 1948 και μετά. Με το τέλος του εμφυλίου πολέμου και στις αρχές της δεκαετίας του ’50 άρχισαν να δραστηριοποιούνται οι ομάδες, καθώς το 1952 είχε ιδρυθεί και η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ηπείρου. Ο Ατρόμητος, που είχε τους περισσότερους φιλάθλους στα Γιάννινα, εκτός από ποδόσφαιρο είχε οργανώσει και τμήματα κλασικού αθλητισμού. Εγώ από μικρός έπαιζα ποδόσφαιρο στον Απόλλωνα Πάργας. Ο πατέρας μου υπηρετούσε ως οικονομικός έφορος στην Πάργα και ίδρυσε τον Απόλλωνα. Στη συνέχεια που μετατέθηκε στην Πρέβεζα οργάνωσε την ομάδα της Νικόπολης που ήταν πολύ δυνατή. Παράλληλα ήταν και πρόεδρος του Ατρόμητου. Ήταν πολύ ωραία τα χρόνια που περάσαμε στην Πάργα κατά τη δεκαετία του ’50. Ο πατέρας μου φιλοξενούσε παίκτες από τον Ατρόμητο Ιωαννίνων, τον Αλέξη Ζώη, τον Φάφα και άλλους, και γίνονταν ωραία τουρνουά. Εγώ, όταν έγινα φοιτητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1954, αγωνίστηκα σε διάφορες ερασιτεχνικές ομάδες των Αθηνών.

^{Ο ιστορικός πρόεδρος βραβεύοντας τον Φώτη Γεωργίου πριν από μερικά χρόνια}

Εσείς ζήσατε από κοντά τα γεγονότα, είστε αυτό που λέμε αυτόπτης μάρτυς των ιστορικών εξελίξεων. Πώς ξεπεράστηκαν αυτές οι μεγάλες αντιθέσεις και το 1966 έγινε η συγχώνευση από την οποία προήλθε ο ΠΑΣ Γιάννινα;

Είναι μια μεγάλη ιστορία που πέρασε από πολλές φάσεις. Δεν ξύπνησαν μια μέρα οι Γιαννιώτες και είπαν να κάνουμε συγχώνευση και αμέσως έγινε αυτή. Πριν πάω σε αυτό το θέμα, να συμπληρώσω ότι εκτός από Ατρόμητο και Αβέρωφ υπήρχε και η ομάδα του Ολυμπιακού, που επίσης είχε αξιόλογους ποδοσφαιριστές και παράγοντες. Είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Σε κάποια φιλικά έπαιξε και ο Μπέμπης με τον Ολυμπιακό Ιωαννίνων, καθώς είχε καταγωγή από την επαρχία Φιλιατών. Να μην σου τα πολυλογώ, οι συζητήσεις για τη συγχώνευση είχαν ξεκινήσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’50. Πίεζε και η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού προς αυτήν την κατεύθυνση. Μπορεί στο γήπεδο να υπήρχε φανατισμός και να σκοτώνονταν οι παίκτες για το ποιος θα νικήσει και στα ντέρμπι Ατρόμητου - Αβέρωφ να ήταν τα Γιάννινα επί 15 ημέρες στο πόδι, αλλά οι παράγοντες των ομάδων έκαναν κρυφές συσκέψεις με σκοπό τη συγχώνευση. Ο πατέρας μου, Σπύρος Κωνσταντόπουλος, πολλές φορές συναντήθηκε με τους Ξενοφώντα Κοντούρη, Περικλή Γιαννή, τον Ρωμανέλη και άλλους παράγοντες των ομάδων για να βρουν λύση, ώστε να γίνει μια δυνατή ομάδα. Στην αρχή αντιδρούσαν οι φίλαθλοι του Ατρόμητου γιατί είχαν καλούς παίκτες και κέρδιζαν τις περισσότερες φορές τον Αβέρωφ. Ο δε Αβέρωφ ήθελε τη συγχώνευση, αλλά η νέα ομάδα να πάρει το δικό του όνομα. Ήταν δυνατόν να γίνει αυτό; Θα είχαμε πόλεμο στα Γιάννινα.

Αυτό το παρασκήνιο πρώτη φορά το μαθαίνω.

Φταίω εγώ που δεν σου τα είπα σε άλλες συνεντεύξεις που μου πήρες (χαμογελά). Εγώ είχα τελειώσει το Πολυτεχνείο, ήμουν ήδη πολιτικός μηχανικός και τα συζητούσα με τον πατέρα μου. Η πρώτη συγχώνευση έγινε το 1962, όπου ενώθηκαν Ατρόμητος και Ολυμπιακός και έγινε ο Αθλητικός Όμιλος Ιωαννίνων. Σε αυτήν την κίνηση απείχε ο Αβέρωφ. Λίγα χρόνια μετά, πλησιάζοντας το 1965, με πιέσεις που άσκησε και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, συμφώνησε και ο Αβέρωφ για τη συγχώνευση. Δεν την ήθελαν όμως οι άλλοι που έκαναν το 1962 τον ΑΟΙ. Τελικά με πιέσεις φτάσαμε στην τελική συγχώνευση που έγινε το 1966. Πριν υπάρξουν οι δικαστικές αποφάσεις για την επίσημη ίδρυση του ΠΑΣ Γιάννινα, είχαν υπογράψει ένα άτυπο συμβόλαιο ο πατέρας μου, ο Κοντούρης της ΕΠΣΗΠ, ο Γιαννής του Αβέρωφ και ο Πανταζής του Ολυμπιακού.

Η δική σας ενασχόληση με τον ΠΑΣ Γιάννινα πότε έγινε;

Από τον πατέρα μου είχε κολλήσει και σε μένα το παραγοντικό μικρόβιο. Το 1972 έγινα πρόεδρος του συνδέσμου φιλάθλων του ΠΑΣ Γιάννινα. Μεταφέραμε τα γραφεία στην κεντρική πλατεία πάνω από το παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο «Διεθνές». Μαζέψαμε τα κύπελλα, τα λάβαρα και ό,τι άλλο υλικό υπήρχε από τις παλιές ομάδες και τα βάλαμε σε προθήκες. Από τα γραφεία του συνδέσμου είχαν περάσει όλοι οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές. Όταν είχε αγώνες ο ΠΑΣ ή όταν έφευγαν τα λεωφορεία για τα εκτός έδρας παιχνίδια, η πλατεία στο ρολόγι γέμιζε με φιλάθλους. Και στη συνέχεια, το 1977, με προτροπή των φιλάθλων, γιατί η ομάδα δεν πήγαινε καλά, έγινα πρόεδρος του ΠΑΣ Γιάννινα. Είχα αντίπαλο τον Χριστόφορο Παπαδόπουλο στις εκλογές και αν θυμάμαι καλά βγήκα για μία ψήφο. Το βράδυ της εκλογής μου είχαμε πανηγυρισμούς, κορναρίσματα από αμάξια στους δρόμους. Διετέλεσα πρόεδρος στη διετία 1977-79 και στη συνέχεια που έγινε επαγγελματικό το ποδόσφαιρο ήμουν αντιπρόεδρος με αρμοδιότητες αναπληρωτή προέδρου στη διοίκηση του Κώστα Αναστασίου. Επί των δικών μου ημερών βγήκε ο ΠΑΣ στο Βαλκανικό Κύπελλο καθώς τερμάτισε στην πέμπτη θέση. Το πρώτο πράγμα που έκανα ως πρόεδρος ήταν να επαναφέρω στην ομάδα τον προπονητή Αντώνη Γεωργιάδη. Ήταν σπουδαίος προπονητής και συναισθηματικά δεμένος με την ομάδα και την πόλη.

^{Ο Γιώργος Κωνσταντόπουλος (αριστερά) μιλάει στον Βαγγέλη Γυφτόπουλο}

Επειδή η έλευση των έξι παικτών από την Αργεντινή αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός στην Ιστορία του ΠΑΣ, μπορείτε να μας πείτε πώς έγινε αυτό το εγχείρημα;

Εγώ το έζησα ως πρόεδρος του συνδέσμου φιλάθλων. Η ιστορία ξεκίνησε από τον τότε προπονητή μας Γκομέζ Ντε Φαρία, δική του ιδέα ήταν και τη στήριξε η διοίκηση του Σάκη Τσουκανέλη. Βοήθησε πολύ και ο Σάκης Μελάς που ήταν στη διοίκηση. Ήταν μεγάλοι παίκτες, έφεραν έναν διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού από την πατρίδα τους. Μετά τη μεταπολίτευση προέκυψαν ζητήματα με την υπηκοότητα γιατί είχε μειωθεί ο αριθμός των ξένων, αλλά με νομικές κινήσεις από τον Πύρρο Γιαννάκο και με τη βοήθεια του Ευάγγελου Αβέρωφ λύθηκε και αυτό το πρόβλημα. Όμως να μην αδικήσουμε και τους πολύ σπουδαίους Έλληνες παίκτες, Γιαννιώτες, που είχε ο ΠΑΣ. Δεν ήταν μόνον οι Αργεντινοί μεγάλοι παίκτες αλλά και οι δικοί μας. Ο Σιόντης ήταν πολύ μεγάλος παίκτης, όπως επίσης ο Γραμμενιάτης, ο Τσουρλίδας, ο Οικονομίδης και πολλοί άλλοι.

Σε αυτήν τη σπουδαία για τον ΠΑΣ δεκαετία του ’70 ποια ήταν η θέση που κατείχε στο ελληνικό ποδόσφαιρο;

Ήταν μια λαοφιλής ομάδα, όχι μόνο για τους Γιαννιώτες και τους απανταχού γης Ηπειρώτες αλλά για όλους τους Έλληνες. Είχε σπουδαίους παίκτες, οι Αργεντινοί έδωσαν άλλη ποιότητα, έπαιζε καλό και καθαρό ποδόσφαιρο. Ο ΠΑΣ ήταν μακριά από κυκλώματα, αφού ήταν μακριά και η πόλη από τα κέντρα λήψεως των αποφάσεων. Ό,τι πέτυχε, το πέτυχε με το σπαθί του στα γήπεδα. Κατέκτησε δύο φορές την 5^η θέση. Οι μεγάλες ομάδες έπαθαν ακόμα και διασυρμούς μέσα στα Γιάννινα. Είχε κύρος ο ΠΑΣ Γιάννινα εκείνα τα χρόνια. Και ο κάθε πρόεδρος της ομάδας είχε δύναμη στην πόλη λόγω της στήριξης των φιλάθλων. Βοηθήσαμε πάρα πολλά παιδιά για να τακτοποιηθούν επαγγελματικά.

^{Στη μέση ο Γ. Κωνσταντόπουλος προσπαθήσει να ηρεμήσει τον Κοντογιωργάκη σε αγώνα στα Γιάννινα}

Η έξοδος στο Βαλκανικό Κύπελλο ήταν σημείο αναφοράς για πολλές δεκαετίες των φιλάθλων μέχρι να παίξει ο ΠΑΣ στο Γιουρόπα Λιγκ το 1976. Μιλήστε μας για αυτήν την επιτυχία.

Για να πάρεις τότε την πέμπτη θέση, ήταν μεγάλη επιτυχία. Έπρεπε να έχεις μεγάλη ομάδα, γιατί τα πρωταθλήματα ήταν ανταγωνιστικά με ισχυρές ομάδες όχι μόνο στο κέντρο αλλά και στην επαρχία. Θα σου πω μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Ξεκινήσαμε τον Μάιο του 1979 να πάμε στα Τίρανα να παίξουμε για το Βαλκανικό Κύπελλο με την Παρτιζάν. Μπροστά ήταν το λεωφορείο με την αποστολή και πίσω ένα τζιπ με τους παράγοντες. Στην Κακαβιά τα σύνορα ήταν κλειστά και όλος ο χώρος περιφραγμένος με συρματοπλέγματα. Ήταν τα χρόνια του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου και η Αλβανία του Χότζα είχε κόψει τις σχέσεις με την Ελλάδα. Οι στρατιωτικοί ήταν ανένδοτοι και δεν μας επέτρεπαν να περάσουμε. Μας έλεγαν να πάμε από την Κρυσταλοπηγή, που σήμαινε τρεις με τέσσερις ώρες δρόμο για μας. Τους λέω ή θα μας ανοίξετε να περάσουμε μέσα ή δεν θα πάμε για το ματς και θα κάνουμε καταγγελία στην ΟΥΕΦΑ. Τελικά με τα πολλά και με τηλεφωνήματα που έκαναν οι αξιωματικοί με τα επιτελεία τους προφανώς μας άνοιξαν τον δρόμο. Μετά το ματς επιστρέψαμε πάλι από την Κακαβιά. Πρέπει να πω ότι το πρώτο άνοιγμα των συνόρων από το 1945 που άρχισε η περίοδος του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου μέχρι τότε έγινε μόνο μία φορά για να περάσει ο ΠΑΣ Γιάννινα.

Μιλήστε μας λίγο για τους προπονητές που συνεργαστήκατε.

Ως πρόεδρος στη διετία 1977-79 συνεργάστηκα με τον Γεωργιάδη και ως αντιπρόεδρος με Αλέφαντο και Γκμοχ. Ο Γεωργιάδης είχε πολλές γνώσεις. Όταν μιλούσε για ποδόσφαιρο, ένιωθες ότι έχεις απέναντι έναν ακαδημαϊκό δάσκαλο. Και ο Γκμοχ ήταν σπουδαίος προπονητής. Αυτός έφερε στην Ελλάδα το σύστημα της ζώνης, το «ζώναπρες» που λέγαμε τότε. Αλλά ήταν κρυψίνους. Όταν δίδασκε στους παίκτες διάφορα συστήματα, δεν ήθελε να είμαστε στην προπόνηση ούτε εμείς που ήμασταν στη διοίκηση. Πριν από το ματς με τον Παναθηναϊκό, τον Ιανουάριο του 1980, έπαιρνε κρυφά την ομάδα και την πήγαινε για προπόνηση σε γήπεδα χωριών για να μην ξέρει κανένας πού κάνει προπόνηση. Φοβόταν μην πούμε τίποτα εμείς στην πόλη και από εκεί μάθουν οι Παναθηναϊκοί πώς θα παίξει ο ΠΑΣ και τι κάνει στην προπόνηση ο Γκμοχ. Θυμάμαι στη Νέα Φιλαδέλφεια, σε ένα ματς με την ΑΕΚ, πήρε το μάτι μου τον Αλκέτα Παναγούλια που ήταν ομοσπονδιακός τεχνικός να κρατά σημειώσεις για το πώς παίζει ο ΠΑΣ Γιάννινα.

Καμιά ιστορία και με τον αείμνηστο Νίκο Αλέφαντο;

Τον είχαμε πάρει για δεύτερη φορά προπονητή το καλοκαίρι του 1979. Είχε πολλές γνώσεις, αλλά αδίκησε τον εαυτό του με τις εκρήξεις που είχε. Στο πρώτο ματς με τον Ηρακλή στο Καυτανζόγλειο για το πρωτάθλημα Α’ Εθνικής τον συνέλαβε η αστυνομία για εξύβριση σε αστυνομικούς. Μετά το ματς πήγα σε ένα περίπτερο έξω από το Καυτανζόγλειο για να τηλεφωνήσω στον Ευάγγελο Αβέρωφ που ήταν υπουργός Εθνικής Άμυνας, αν ήθελε να κάνει επέμβαση στον αστυνομικό διευθυντή για να αφήσουν ελεύθερο τον Αλέφαντο. Είχα πολύ καλές σχέσεις με τον Αβέρωφ και του τηλεφώνησα στο σπίτι. Όταν άκουσε ο περιπτεράς ότι ζήτησα να με συνδέσουν με τον Αβέρωφ, έμεινε… άγαλμα. Του φάνηκε απίστευτο ένας περαστικός να ζητά από τηλέφωνο περιπτέρου τον υπουργό Εθνικής Άμυνας της χώρας. Πήγα να τον πληρώσω και με κοίταζε αποσβολωμένος. «Άκουσα καλά, μιλήσατε με τον Αβέρωφ που είναι υπουργός ή κάνετε πλάκα;» μου λέει. Πού να ξέρει ο άνθρωπος ποιος είμαι εγώ και τι σχέση είχε ο Αβέρωφ. Στο δικαστήριο πήγα εγώ ως μάρτυρας υπεράσπισης του Αλέφαντου, είχαμε καλούς δικηγόρους, αλλά ο ίδιος δεν βοήθησε τον εαυτό του αντιμιλώντας στους δικαστές και πήγε για λίγες ημέρες φυλακή. Συνεχίσαμε μετά με τεχνικό δίδυμο Σιόντης - Τζαμάκος και τον Δεκέμβριο πήραμε τον Γκμοχ, αφού είχαν πάει αρχικά στην Πολωνία οι Γκουργκούλης, Κράβαρης για να φέρουν τον Στρεϊλάου.

Συνεχίστε, πείτε όποια άλλη ιστορία θέλετε. Ξέρετε τόσα πολλά που δεν ξέρω και εγώ τι να πρωτορωτήσω.

Θα σου μιλήσω λίγο για τους γονείς μου που προσέφεραν πάρα πολλά στον αθλητισμό των Ιωαννίνων και της Ηπείρου. Ο πατέρας μου, ο Σπύρος Κωνσταντόπουλος, ήταν μια ζωή στο ποδόσφαιρο και άνθρωπος της προσφοράς. Είχε τους παίκτες σαν παιδιά του. Λόγω της δύναμης του πατέρα μου, δεν τόλμησε κανείς, ειδικά στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του πενήντα και του εξήντα, να πειράξει παίκτη του Ατρόμητου επειδή ήταν αριστερός. Το 1969, όταν νοσηλευόταν σε νοσοκομείο των Αθηνών, πριν σβήσει το καντήλι της ζωής του τον ρώτησε ένας γιατρός αν γινόταν καλά τι θα ήθελε να κάνει. Και του είπε να ασχοληθεί πάλι με το ποδόσφαιρο. Η μητέρα μου, η Φωφώ Κωνσταντοπούλου, πέθανε τον Νοέμβριο του 1975 στις αγκαλιές των φιλάθλων του ΠΑΣ, γιατί ταξίδευε με τα λεωφορεία του συνδέσμου που πήγαιναν στην Αθήνα για το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Παρά τις προσπάθειες που κάναμε για να μην ταξιδεύει, γιατί είχε λόγω ηλικίας καρδιολογικά προβλήματα, δεν μας άκουγε και συνέχισε να πηγαίνει στα εκτός έδρας παιχνίδια του ΠΑΣ. «Αν είναι γραφτό να πεθάνω, θέλω να πεθάνω με τον τρόπο που θέλω εγώ» μας έλεγε όταν προσπαθούσαμε να την αποτρέψουμε από αυτό που έκανε. Στις 8 Νοεμβρίου 1975 στο Αντίρριο απεβίωσε μέσα σε ένα από τα λεωφορεία που μετέφεραν φιλάθλους από τα Γιάννινα στην Αθήνα.

Θα είχε ενδιαφέρον να γράφατε ένα βιβλίο.

Το έχω έτοιμο. Όχι για τον ΠΑΣ αλλά για τον παλιό Ατρόμητο Ιωαννίνων. Θα συμπεριλάβω, αν μου επιτρέπετε, και δικά σας ιστορικά αφιερώματα στο «ΦΩΣ» και στον «Ηπειρωτικό Αγώνα». Με αυτό ασχολούμαι αυτόν τον καιρό, όπως και για την ίδρυση αθλητικού μουσείου στα Γιάννινα για να περισώσουμε ό,τι υπάρχει. Δυστυχώς το αρχειακό υλικό των παλιών ομάδων είναι διασκορπισμένο και οι φωτογραφίες που υπήρχαν στην έκθεση που λειτουργούσε στο ΠΕΑΚΙ παραδόθηκαν στα αρχεία του κράτους και είναι μέσα σε χαρτοκούτες. Σαν να μην υπάρχουν δηλαδή. Δυστυχώς δεν είχα καμία βοήθεια από πουθενά για να κάνουμε και στα Γιάννινα ένα αθλητικό μουσείο, για να αφήσουμε κάτι στις νέες γενιές των φιλάθλων.

^{Ο Κωνσταντόπουλος τιμήθηκε από τον ΠΑΣ στην εκδήλωση για τα 40 χρόνια}

Παρακολουθείτε σήμερα ποδόσφαιρο και ειδικά τον ΠΑΣ;

Στο γήπεδο δεν πηγαίνω, αλλά όσο μπορώ βλέπω αγώνες από την τηλεόραση. Το ότι είναι η ομάδα στην Α’ Εθνική συνεχώς είναι επιτυχία. Το σημερινό ποδόσφαιρο, αν το βάλουμε σε μια γενικότερη βάση, δεν έχει καμία σχέση με την εποχή που είχα ασχοληθεί στα διοικητικά. Τότε οι παίκτες έπαιζαν για τη φανέλα, τώρα είναι επαγγελματίες και στις μεγάλες ομάδες είναι ξένοι.