Η αδράνεια ναρκοθετεί το μέλλον της ΑΕΚ

Η απόφαση της ΠΑΕ ΑΕΚ να συνεχίσει με τον Μανόλο Χιμένεθ στον πάγκο έως το φινάλε της τρέχουσας περιόδου, παρά την επονείδιστη πεντάρα από τον Ολυμπιακό την περασμένη Κυριακή, δεν ήταν η πλέον αναμενόμενη αντίδραση μιας διοίκησης που -στα πρότυπα της πατροπαράδοτης ελληνικής ποδοσφαιρικής πρακτικής- μόνο τη χρονιά που κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα, μετά από 24 χρόνια (2017-18), δεν άλλαξε προπονητή απ’ όταν επέστρεψε στα σαλόνια του εγχώριου ποδοσφαίρου.

Είχε σεζόν με τρεις αλλαγές προπονητών (2015-16) ή συνηθέστερα (2016-17, 2018-19 και πέρσι) και με δύο.

Τι μεσολάβησε, λοιπόν, και ο αποχωρήσας (φαρμακωμένος…) στο ημίχρονο της καταστροφικής αναμέτρησης με τους Πειραιώτες Δημήτρης Μελισσανίδης, αντί να αναλάβει δράση, προτίμησε να μεταθέσει στις καλένδες τις εξελίξεις; Για κάποιους η εξέλιξη ερμηνεύθηκε ως ένδειξη «λευκής πετσέτας» από πλευράς της «κιτρινόμαυρης» διοίκησης. Αφενός, δηλαδή, ότι τα περιθώρια παρεμβατικότητάς της αλλά και ενός νέου, υπηρεσιακού ή μη, τεχνικού -γιατί ποδοσφαιριστές, παρότι αποκλήθηκαν «ξεφτίλες», δεν γίνεται να αλλάξουν πριν από το καλοκαίρι- για αναστροφή της κατάστασης είναι μικρά. Κυρίως λόγω του χρονικού σημείου της αγωνιστικής περιόδου. Αφετέρου υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι στην ΠΑΕ ΑΕΚ έχουν ήδη επικεντρωθεί στην «επόμενη μέρα» και ότι θέλουν απερίσπαστοι απ’ ό,τι καταφέρει αγωνιστικά η ομάδα στα εναπομείναντα ματς να πάρουν τον χρόνο τους και να λάβουν, δίχως πίεση, τις σχετικές αποφάσεις που θα επιφέρουν την πολυπόθητη αλλαγή.

Ό,τι από τα δύο κι αν ισχύει, η κατάσταση αδράνειας, που είναι κοινός παρονομαστής αναφορικά με το «σήμερα», ενέχει τον κίνδυνο της ναρκοθέτησης του «αύριο».

Κι αυτό γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος η κατάληξη της τρέχουσας σεζόν να οριοθετήσει την επόμενη. Αυτό διότι οι δυνατότητες της «Ένωσης» να γυρίσει σελίδα την επόμενη περίοδο θα εξαρτηθούν σε σημαντικό βαθμό από το αν θα είναι «Ευρωπαία» ή όχι.

Και σίγουρα δεν είναι κανενός αξιόλογου παίκτη ή προπονητή προτεραιότητα να αγωνιστεί στο νεοσύστατο τρίτο ευρωπαϊκό κύπελλο (της παρηγοριάς…) ονόματι Κόνφερενς Λιγκ, αλλά, πάλι, το να απέχεις από τα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά δρώμενα σε φέρνει σε μειονεκτική διαπραγματευτικά θέση προκειμένου να δελεάσεις ποδοσφαιριστές και τεχνικούς αξίας, αφού άπαντες θέλουν να φανούν μέσα από τον «καθρέφτη» των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, ώστε να ανέβει το κασέ τους και να βρεθούν σε ένα ανταγωνιστικότερο και ποιοτικότερο πρωτάθλημα από την εγχώρια Σούπερ Λίγκα. Διαφορετικά η ΑΕΚ (και η όποια ΑΕΚ…) θα κληθεί να πληρώσει τον κούκο αηδόνι και υπεραξίες.

Όλα αυτά για μια διοίκηση που κάθε άλλο παρά σπάταλη έχει αποδειχθεί, κρατώντας αποστάσεις από το φαύλο οικονομικά παρελθόν των προκατόχων της. Γι’ αυτό όσο ο στόχος της ευρωπαϊκής εξόδου παραμένει ζωντανός ίσως έπρεπε να αναθεωρήσουν στην «Ένωση» την πρακτική τους. Άλλωστε, πόσο χειρότερα μπορεί να πάει η κατάσταση; Η ΑΕΚ δεν δείχνει να έχει αγωνιστικό σφυγμό και χρειάζεται ηλεκτροσόκ. Και το μόνο ρεαλιστικό σχετίζεται με τον πάγκο της.

Μια άλλη παράμετρος αλλαγής που ευαγγελίζονται στην «Ένωση» είναι η αποτροπή «λαϊκών δικαστηρίων». Ειδικά εντός γηπέδου σε… κεκλεισμένων των θυρών ματς!
Γιατί η ζημιά που έκαναν επικοινωνιακά στην εικόνα της ΑΕΚ είναι απείρως πολλαπλάσια οποιασδήποτε πεντάρας. Η διοίκηση έδειξε να το αντιλαμβάνεται: προχθές στον πρώτο μετά το συμβάν αγώνα η μίνι κερκίδα, που σιωπηρά υπήρχε στα επίσημα (όπως και σε άλλα ελληνικά γήπεδα), απουσίαζε. Έστω κατόπιν εορτής…