Τατιάνα Γεωργίου στο «ΦΩΣ»: «Γιατί να φοβηθούμε;»

Συνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΛΙΩΣΗ

Ευπροσήγορη και εύγλωττη, η χαρισματική μέσος της Εθνικής Ελλάδος, Τατιάνα Γεωργίου σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης αποκλειστικά στο «ΦΩΣ». Πώς από τις αλάνες της Θεσπρωτίας έφθασε να παίξει μπροστά σε 25 χιλιάδες φιλάθλους.

Η 27χρονη διεθνής έρχεται από γεμάτη σεζόν με την φανέλα της Ολίμπια Λιουμπλιάνας και φέρει «στις πλάτες» της μακρά πορεία με την φανέλα του ΠΑΟΚ, της Νάπολι στο Καμπιονάτο, και της Τσεζένα. Εμφανίζεται δε σίγουρη πως η «γαλανόλευκη» έχει τα φόντα να ανέβει επίπεδο, όπως και το ποδόσφαιρο γυναικών στην Ελλάδα συνολικά.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο ΦΩΣ στις 18/7/2023

-Πώς άρχισες να παίζεις ποδόσφαιρο;

-Εγώ είμαι από την Ηγουμενίτσα, από την Θεσπρωτία, οπότε μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη. Ξεκίνησα να παίζω πιο πολύ με τα ξαδέρφια μου, στο σχολείο και σε αλάνες. Ξεκίνησα σε ακαδημίες αγοριών, στον Θεσπρωτό, πολύ αργότερα φτιάχτηκε ομάδα γυναικών στην Θεσπρωτία, όταν ήμουν 12.

-Σκληραγωγήθηκες κατά κάποιον τρόπο παίζοντας με τα αγόρια;

-Ναι, ήμουνα με τα αγόρια, ήταν λίγο περίεργο για αυτούς. Ήμουν το κορίτσι που παίζει μπάλα. Αλλά ήταν μια ωραία εμπειρία. Νομίζω όλες όσες παίζαμε με τα αγόρια σε μικρή ηλικία πήραμε κάτι. Οπότε βοήθησε, δεν μπορώ να πω το αντίθετο.

-Όταν πήγες πια στην ομάδα κοριτσιών, υπήρχαν διαφορές στον τρόπο προσέγγισης, στην προπόνηση;

-Σίγουρα, γιατί η επαρχία δεν βοηθάει τόσο πολύ. Ήτανε πολύ πιο δύσκολες οι συνθήκες γιατί ερχόμασταν κορίτσια όχι μόνο από την Ηγουμενίτσα και τα γύρω χωριά, αλλά έρχονταν και από άλλες πόλεις. Επομένως ήταν πολύ δύσκολο να μαζευτούμε. Κάναμε προπονήσεις «μια στο τόσο», δεν ήταν συγκεκριμένες οι προπονήσεις μέσα στην εβδομάδα, κάτι το οποίο προσωπικά με δυσκόλευε πάρα πολύ. Διότι ήμουν και στις μικρές Εθνικές, οπότε έκανα παράλληλα και με τις ακαδημίες των αγοριών.

-Ωστόσο υπήρχε οργανωμένο πρωτάθλημα;

-Ναι ήταν ουσιαστικά η Β’ Εθνική τότε, υπήρχε Α’ και Β’, αργότερα μπήκε και η Γ΄. Εμείς συμμετείχαμε στην Β’. Όμως οι προπονήσεις ήταν μερικές φορές μόνο δύο την εβδομάδα που για μένα δεν ήταν αρκετό. Κάποιες φορές ήμασταν και πιο λίγα κορίτσια, οπότε δεν ήταν αρκετό.

-Υπήρξαν «φωνές» που σε αποθάρρυναν;

-Συνέχεια! Ήταν το κλασικό «εντάξει τώρα είσαι κορίτσι, τι θα κάνεις με την μπάλα;» και τα σχετικά. Αλλά απλά δεν άκουγα, έκλεινα τα αυτιά μου και συνέχιζα. Δεν πίστευα τόσο πολύ ότι θα το έκανα επαγγελματικά απλά ήτανε κάτι που μου άρεσε να κάνω οπότε δεν άκουγα κανέναν! Δηλαδή και στο σχολείο και στο φροντιστήριο πάντα υπήρχαν άτομα που με αποθάρρυναν αλλά απλώς τους απομάκρυνα. Όσοι ήθελαν να με βοηθήσουν τους κρατούσα.

-Θα μπορούσαμε να πούμε λοιπόν πως οι κοπέλες γίνονται πιο δυνατές ψυχολογικά γιατί έχουν αντιμετωπίσει τις παραπάνω δυσκολίες σε σχέση με τα αγόρια που έχουν πιο εύκολο σχετικά δρόμο;

-Ναι. Θεωρείται δεδομένο ότι ένα αγόρι μπορεί να παίξει μπάλα και θα παίξει μπάλα. Εμάς και όταν πηγαίναμε να παίξουμε με τα αγόρια στην αρχή μπορεί να μας έλεγαν «έλα εντάξει δεν κάνεις, είσαι κορίτσι. Θα παίξουμε εμείς τα αγόρια».

-Και πώς ήρθε το «κεφάλαιο ΠΑΟΚ»;

-Ουσιαστικά ήταν δύο ομάδες στην Θεσπρωτία, ήταν οι Αμαζόνες Θεσπρωτίας, που μετά έγινε Θεσπρωτός και έπειτα από έξι χρόνια που έπαιξα εκεί, σπούδασα, ήταν σκοπός μου να περάσω Θεσσαλονίκη για να πάω και στον ΠΑΟΚ που τότε ήταν η καλύτερη ομάδα όπως και τώρα μέχρι στιγμής.

-Μετά τον ΠΑΟΚ έκανες ένα μεγάλο βήμα και υπέγραψες στην Νάπολι. Ήταν δύσκολη η προσαρμογή;

-Ναι. Δεν ήταν το όνειρό μου, δεν το σκεφτόμουν να πάω, απλά προέκυψε. Είχα πάρει την απόφαση να σταματήσω από τον ΠΑΟΚ και έτσι το κυνήγησα στο εξωτερικό. Δεν ήταν και εύκολο να πάω σε κάποια άλλη ομάδα στην Ελλάδα αλλά κυρίως δεν ήθελα να πάω σε άλλη ομάδα. Έτσι μίλησα με μάνατζερ και κυνήγησα να πάω να παίξω στην Νάπολι, στην Ιταλία. Στην αρχή ήταν δύσκολο.

-Στην Νάπολι επικρατεί τρέλα για τον Μαραντόνα.

-Θεός! Δεν είδα τόσες εικόνες του Χριστού και της Παναγίας όσες του Μαραντόνα, παντού.

-Ήταν μια εμπειρία που κρατάς δηλαδή;

-‘Ήταν πολύ ωραία εμπειρία, ήμουν και με την συμπαίκτριά μου στην Εθνική, την Ντέπυ (σ.σ. Δέσποινα Χατζηνικολάου). Οπότε ήμασταν οι δύο Ελληνίδες εκεί πέρα και το λέω μέχρι τώρα ότι εκείνη η πρώτη χρονιά που περάσαμε μαζί στην Νάπολι είναι αξέχαστη εμπειρία. Γιατί ήταν και η πρώτη χρονιά αλλά και στην Νάπολι ήταν φανταστικό το κλίμα, μαζευόμασταν πάρα πολύ. Ήταν πολύ ωραία, περάσαμε αξέχαστες στιγμές.

-Πλέον αγωνίζεσαι για την Ολίμπια. Στην Λιουμπλιάνα πως είναι;

-Στην Λιουμπλιάνα είναι λίγο πιο ευρωπαϊκό το στιλ. Μοιάζει πιο πολύ με Αυστρία ή Γερμανία, είναι περισσότερο «ευρωπαίοι» κατά κάποιο τρόπο. Πολύ όμορφη χώρα, πολύ όμορφη πόλη και πολύ ωραίες εγκαταστάσεις. Ήταν κάτι που μου άρεσε. Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν το πολύ κρύο! Αλλά είναι πολύ διαφορετική η κουλτούρα και από εμάς και από τους Ιταλούς αντίστοιχα.

-Για το ποδόσφαιρο έχουν πάθος;

-Ναι, η Σλοβενία είναι μια χώρα που αναπτύσσεται πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια, τόσο στο Γυναικείο όσο και στο Ανδρικό. Βλέπουμε και τις μεταγραφές που γίνονται πλέον. Είναι μια πολύ ωραία εμπειρία.

-Έχει απήχηση το ποδόσφαιρο Γυναικών στην Σλοβενία;

-Ναι όσο πάει ανεβαίνει γενικά πάρα πολύ. Είχαμε και τηλεοπτική κάλυψη στα παιχνίδια, το οποίο ήταν ένα πολύ σημαντικό βήμα. Όχι πρόσφατο όμως, γινόταν πάντα. Αλλά γενικά και την Εθνική τους την βοηθάνε πάρα πολύ και την στηρίζουνε.

-Την σεζόν που μας πέρασε σκόραρες 9 γκολ, τα οποία είναι αρκετά για παίκτρια που αγωνίζεται στην μεσαία γραμμή, πού οφείλεται αυτό;

-Παλιά, έπαιζα πιο πολύ στην επίθεση, δεκάρι. Όσο περνούσαν τα χρόνια ήρθα πιο πίσω. Απλά τα προηγούμενα χρόνια έκανα εγώ όλες τις στατικές φάσεις, κόρνερ, φάουλ κτλ οπότε είχα περισσότερες ασίστ. Τώρα τα εκτελούσε μια συμπαίκτριά μου οπότε πατούσα πολύ στην περιοχή.

-Τα πρότυπά σου, είτε άνδρες είτε γυναίκες;

-Σίγουρα όταν ήμουν μικρή ο Ροναλντίνιο. Ροναλντίνιο, Μέσι και από γυναίκες η Κάρλι Λόιντ, η οποία τώρα έχει σταματήσει.

-Μετά το Μουντιάλ θα σταματήσει και η Ράπινοου, έχεις κάποιο σχόλιο;

-Είναι (σ.σ. η Λόιντ και η Ράπινοου) σημαίες και του Αμερικάνικου ποδοσφαίρου αλλά και γενικά του ποδοσφαίρου Γυναικών. Γιατί έχουν παλέψει πάρα πολύ και ιδιαίτερα το ότι έχουν πετύχει να έχουν ίσες αμοιβές οι Εθνικές ομάδες Ανδρών και Γυναικών είναι κάτι που ξεκίνησαν ένα νέο κίνημα και που βοηθάει όλες τις χώρες που θέλουν να κάνουν κάτι τέτοιο. Ελπίζω κάποτε να το κάνουμε και εμείς αυτό.

-Είσαι πλέον αρκετά χρόνια στην Εθνική. Πώς είναι το κλίμα, και ενόψει των φιλικών;

-Το κλίμα είναι εκπληκτικό. Έχει βοηθήσει πολύ το ότι έχουμε πολλούς συνεχόμενους αγώνες. Βρισκόμαστε και είναι πολλά παιχνίδια Σεπτέμβριο, Οκτώβριο, Νοέμβριο συνεχόμενα και γενικά έχουμε πολλές μέρες μαζί και έχουμε δεθεί πάρα πολύ ως ομάδα. Ο νέος προπονητής (σ.σ. ο κ. Κατηκαρίδης) είναι εξαιρετικός, εγώ τον έχω ζήσει και όταν ήμασταν στον ΠΑΟΚ μαζί οπότε είμαι σίγουρη ότι η ομάδα αυτή θα κάνει το βήμα παραπάνω, αυτό που αποζητάμε και προσπαθούμε τόσα χρόνια. Οπότε απλά περιμένουμε να το αποδείξουμε και στο γήπεδο.

-Ποια είναι η φιλοσοφία του νέου προπονητή; Τι νέα πράγματα θα δούμε;

-Προσπαθούμε αυτή τη στιγμή να χτίσουμε την ταυτότητά μας. Να έχουμε και παιχνίδι κατοχής, να μην κοιτάμε απλά να διώξουμε την μπάλα και απλά να κυνηγάμε. Ουσιαστικά θέλουμε να έχουμε παιχνίδι κυριαρχίας, να κάνουμε τους αντιπάλους να τρέχουνε. Οπότε προσπαθούμε με την κατοχή και μετά αμέσως μόλις χάσουμε την μπάλα να πάμε φουλ επίθεση να την κατακτήσουμε πρώτες, όσο πιο γρήγορα γίνεται.

-Τώρα το φθινόπωρο ξεκινά και το Νέισιονς Λιγκ. Το συζητήσατε; Τι αλλαγές θα φέρει;

-Σίγουρα κάθε διοργάνωση που εισάγεται στο ποδόσφαιρο γυναικών είναι πολύ σημαντική γιατί μας δίνει και εμάς την ευκαιρία να παίξουμε πολύ περισσότερα παιχνίδια, να δεθούμε ακόμη περισσότερο και να παίξουμε με ομάδες που είναι πάνω κάτω στα μέτρα μας. Δεν θα παίξουμε με τις κορυφαίες, πχ. Τις ΗΠΑ όπου υπάρχει απόσταση ακόμα. Οπότε μπορούμε να πάρουμε πολλά παιχνίδια και να βοηθήσει και εμάς για να βρούμε την ταυτότητα που αποζητάμε τόσο καιρό και να παίξουμε το ποδόσφαιρο που θέλουμε.

-Στην Ελλάδα ο ΠΑΟΚ είναι πάντα ισχυρός. ΑΕΚ και Παναθηναϊκός ανέβηκαν στην Α’ Εθνική και σύντομα θα έχει ομάδα γυναικών και ο Ολυμπιακός. Στην Α’ Εθνική μάλιστα υπάρχουν ομάδες και από μικρότερες πόλεις όπως η Τρίπολη και τα Γρεβενά. Γίνονται βήματα μπροστά;

-Ναι, ειδικά τώρα που θα γίνουν και ένας όμιλος είναι πάρα πολύ σημαντικό. Αυτό με την ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό αλλά και για τον Αστέρα Τρίπολης είναι κάτι που περιμένουμε χρόνια όλες οι παίκτριες και το έχουμε δηλώσει νομίζω πάρα πολλές φορές ότι περιμένουμε να γίνει αυτό γιατί έτσι σίγουρα θα ανέβει και ο ανταγωνισμός και θα ανέβει και το ποδόσφαιρο γυναικών. Και είναι και κάτι που βλέπουμε γιατί βλέπουμε ότι και ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ αυτήν την στιγμή που μόλις ανέβηκαν στην Α’ Εθνική έχουν ήδη κάνει πολύ καλές μεταγραφές και ουσιαστικά πάνε για να χτυπήσουν το πρωτάθλημα.

-Βοηθάει το γεγονός πως στην Εθνική υπάρχουν πολλές παίκτριες που παίζουν στο εξωτερικό;

-Σίγουρα. Είμαστε πλέον περισσότερες από τις μισές που παίζουμε στο εξωτερικό και είναι κάτι που μας βοήθησε πάρα πολύ. Ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες του κορωνοϊού που στην Ελλάδα είχε σταματήσει αρκετά το ποδόσφαιρο με την καραντίνα. Ενώ στο εξωτερικό συνέχιζε. Οπότε σίγουρα βοηθάει πολύ είναι διαφορετικές εμπειρίες. Εντάξει νομίζω είναι καλό και όσες περισσότερες εμπειρίες παίρνεις τόσο καλύτερα για μια ποδοσφαιρίστρια.

-Είχες δύο δύσκολους τραυματισμούς. Πώς τους αντιμετώπισες;

-Ήταν δύσκολα και είναι ακόμα κάτι που δεν ξεχνιέται ουσιαστικά. Υπάρχει πάντα ο φόβος. Αλλά με πολλή δουλειά, υπομονή και απλά αγάπη για αυτό που κάνω. Δηλαδή αμέσως μετά τον τραυματισμό, όταν περάσει το πρώτο σοκ, αυτό που περιμένεις πάντα και αυτό σκεφτόμουν ήταν τον εαυτό μου στην γραμμή και να είμαι έτοιμη να ξανά μπω. Αυτό ήταν απλά που μου έδινε αυτό το κίνητρο και αυτήν την ώθηση για να μπω, δηλαδή ονειρευόμουνα την επιστροφή μου, πάντα και στους δύο.

-Σε αυτήν την φάση της καριέρας σου ποιοι είναι οι άμεσοι στόχοι σου και ποιοι οι μακροπρόθεσμοι;

-Οι άμεσοι είναι σίγουρα κάθε φορά να βελτιώνομαι και να έχω ομάδες που να με ανεβάζουν επίπεδο και εννοείται, ο πιο σημαντικός μας στόχος νομίζω όλων, είναι να κάνουμε κάτι καλύτερο για την Εθνική. Κάτι το οποίο θα έχει αντίκτυπο και στο ποδόσφαιρο Γυναικών στην Ελλάδα. Είναι στόχος μας να δώσουμε αυτό το βήμα παραπάνω, να κάνουμε το κάτι παραπάνω έτσι ώστε να ακολουθήσουν, να βλέπουν, να αγαπήσουν περισσότερο, ακόμη και οι άντρες, το ποδόσφαιρο Γυναικών στην Ελλάδα, και να το στηρίξουν. Αυτός είναι ένας στόχος γενικά, και άμεσος και για το μέλλον.

-Τι θα έλεγες σε ένα μικρό κορίτσι που θέλει να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο;

-Να το κάνει. Να ακολουθήσει το όνειρό της με υπομονή και επιμονή. Φυσικά και τα μαθήματα παίζουν σημαντικό ρόλο. Πρέπει να έχουν τον στόχο γιατί όλοι ξέρουμε ότι κάποτε αυτό θα σταματήσει αλλά είναι πολύ σημαντικό να εκπαιδεύονται τα παιδιά, να κάνουν αυτό που αγαπάνε και να μην τα παρατάνε. Μπορεί να είναι πολλοί σίγουρα αυτοί που θα τις αποθαρρύνουν αλλά να το κάνουν γιατί παίρνουν πάρα πολλά από αυτό. Και εγώ την ταυτότητά μου ως άτομο την έχω κτίσει πάνω στον αθλητισμό, με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και σε καθημερινή βάση. Γιατί έχω πάρει πολλές αξίες και πολλά πρότυπα.

-Έχεις τελειώσει Γυμναστική Ακαδημία, με ειδικότητα Ποδόσφαιρο, θα σε βλέπαμε μελλοντικά σε πάγκο;

-Θα συνεχίσω στον χώρο. Είχα κάνει και σε ακαδημίες κτλ. Είναι κάτι που μου αρέσει να το κάνω παράλληλα γιατί θέλω να μείνω στον χώρο να βοηθήσω όσο μπορώ και ως παίκτρια και ως προπονήτρια. Για αυτό χαίρομαι πολύ όταν βλέπω νέα κοριτσάκια να παίζουν ποδόσφαιρο. Ιδιαίτερα εγώ ως άτομο που έχει μεγαλώσει στην επαρχία που ήταν πολύ πιο δύσκολο να δεις κορίτσια να παίζουν, είναι ένας στόχος μου να βοηθήσω να αναπτυχθεί περισσότερο το άθλημα.

-Υπάρχουν διαφορές στο καθαρά αγωνιστικό ανάμεσα στο ποδόσφαιρο ανδρών και γυναικών;

-Σίγουρα υπάρχουν διότι είναι η φυσιολογία διαφορετική. Οι άνδρες υπερτερούν στην δύναμη και την ταχύτητα. Είναι κάτι που λόγω φυσιολογίας δεν μπορούμε να το φτάσουμε. Αυτό βέβαια δεν αλλάζει το γεγονός ότι και οι γυναίκες παίζουν εξαιρετική μπάλα γιατί εμείς έχουμε καλύτερη αντίληψη, από ότι ακούω και από τους άντρες τους προπονητές μας. Ο κύριος Κατηκαρίδης ήταν στους άνδρες, και μας το έλεγε χαρακτηριστικά, ότι «έχω προπονήσει και άντρες και γυναίκες που έχουν πάρει πρωτάθλημα» αλλά η καλύτερή του ομάδα ήταν η γυναικεία. Γιατί εμείς ακούμε, αντιλαμβανόμαστε πολύ γρήγορα και ουσιαστικά τα πιάνουμε πιο εύκολα. Με σωστή εκπαίδευση μπορούμε να βγάλουμε ακριβώς το πλάνο του προπονητή.

-Πες μου μια ιστορία που σου έχει μείνει από την πορεία σου με την Εθνική.

-Όταν είχαμε πάει στην Γαλλία πριν πέντε χρόνια που είχαμε παίξει με 25 χιλιάδες κόσμο. Μας είχε πει η υπεύθυνη ότι θα έχει κόσμο και να ετοιμαστούμε. Έπαιρνα εγώ τηλέφωνο τον μπαμπά μου, «έλα μπαμπά θα έχει κόσμο», υπολόγιζα γύρω στις τέσσερις-πέντε χιλιάδες το πολύ. Όσο περνούσαν οι μέρες μας τόνιζαν ότι θα έχει πολύ κόσμο αλλά και πάλι έλεγα «να έχει δέκα χιλιάδες το πολύ». Και ξαφνικά πάμε σε ένα γήπεδο με 25 χιλιάδες φιλάθλους, να έχει εκφωνητή όλοι να φωνάζουν και εγώ να λέω «τώρα τι γίνεται; Για εμάς είναι;». Έχω δε μια φωτογραφία την ώρα που είναι ο Εθνικός Ύμνος της Γαλλίας και ενώ όλες οι κοπέλες κοιτάνε ευθεία εγώ χαζεύω τις κερκίδες που τραγουδούσε όλο το γήπεδο, το λέω και ανατριχιάζω.

Μετά από λίγες μέρες παίξαμε στην Ουκρανία, είχε 8-9 χιλιάδες και μας φαινόταν άδειο το γήπεδο.

Αυτά τα παιχνίδια είναι αυτά για τα οποία ζούμε. Μακάρι να το δούμε και στην Ελλάδα αυτό. Ας γίνει και μια φορά, γιατί βλέπουμε στο εξωτερικό π.χ. γεμίζουν στάδια 90 χιλιάδων θέσεων, η πρεμιέρα του Μουντιάλ στην Αυστραλία είναι σολντ-άουτ. Οπότε γιατί όχι και σε εμάς; Έστω να έχουμε το μισό γήπεδο.