Muchachos, ο Λιονέλ ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερος όλων!

Η κατάκτηση του πολυπόθητου τροπαίου από τον Λιονέλ Μέσι και την Αργεντινή, ήρθε με τον πιο δραματικό αλλά παράλληλα επικό τρόπο. Οι… καρδούλες των φίλων της «Σελεσιόν» πήγαν και ήρθαν όμως το τρίτο αστέρι μπήκε στη φανέλα και ο αρχηγός κατέκτησε το μοναδικό χρυσάφι που του έλλειπε από την τεράστια συλλογή.

Αυτό το οποίο έτρωγε το «εγώ» του εδώ και πόσα χρόνια. Τα έχει κάνει όλα. Τα έχει μαζέψει όλα και όμως για μερικούς έπρεπε να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του κόσμου για να αποδείξει το αυτονόητο. Ότι είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Το βράδυ της 18ης Δεκεμβρίου έκλεισαν και τα τελευταία στόματα αμφισβήτησης. Ο –μέχρι το Κόπα Αμέρικα του ’21- λίγος με τα χρώματα της εθνικής του, κατάφερε όχι απλώς να στεφθεί Παγκόσμιος Πρωταθλητής αλλά να το πράξει σπάζοντας μια σειρά από ρεκόρ.

Δεύτερος σκόρερ του τουρνουά, πρώτος σε ασίστ. Περισσότερες συμμετοχές σε Μουντιάλ. Ο μόνος παίκτης που σκόραρε σε όλους τους νοκ άουτ αγώνες. Έχει τις περισσότερες νίκες από έναν παίκτη στη διοργάνωση. Τα περισσότερα λεπτά που παίχτηκαν στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων.

Όλα αυτά στα 35 του παρακαλώ! Η διάρκεια που έχει ο Πούλγκα αλλά και ο τρόπος που αγωνίζεται εξηγεί για ποιο λόγο βρίσκεται στην κορυφή των κορυφαίων. Το φιλί στο χρυσό αγαλματίδιο και η κούπα στον ουρανό του Κατάρ ήρθε να βάλει τέλος στο debate χρόνων. Τελεία και παύλα.

Ο Μέσι τερμάτισε το παιχνίδι. Ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του πεπρωμένου του. Πήρε ένα έθνος στην πλάτη του και τους χάρισε την απόλυτη χαρά. Όμως το πιο σημαντικό από όλα τα επιτεύγματα του κάπτεν της Αργεντινής ήταν ο τρόπος που διαχειρίστηκε την πίεση. Η αλλαγή του χαρακτήρα του αυτές τις ημέρες του τουρνουά.

«Τι κοιτάς χαζούλη;»

Το μεγάλο ερώτημα πριν το Παγκόσμιο του Κατάρ ήταν ένα: Μπορεί ο Μέσι να το σηκώσει; Όλοι μα όλοι έστρεφαν την προσοχή τους στον ηγέτη της «αλμπισελέστε». Κανείς δεν ασχολήθηκε με το αν ο Κιλιάν Εμπαπέ κάνει το back to back με τα χρώματα της Γαλλίας. Για το πόσο θα επηρεάσει το παιχνίδι της Πορτογαλίας ο Κριστιάνο ή αν η Βραζιλία επιστρέψει ύστερα από χρόνια στον θρόνο. Ο πλανήτης κοιτούσε και περίμενε τον Λιονέλ.

Όμως ρε παιδιά, σταθείτε. Επί 17-18 χρόνια αυτός ο κοντούλης έχει δείξει από τι είναι φτιαγμένος. Έχει προσφέρει μαγεία, συγκινήσεις, θέαμα. Έχει πάρει τα πάντα. Και όμως άλλαξε κάτι πολύ σημαντικό. Τη συμπεριφορά του.

Όταν ήρθε η ήττα από τη Σαουδική Αραβία εκείνος βγήκε μπροστάρης και προστάτεψε την ομάδα του από τα Μέσα και την γκρίνια. Απέναντι στο πρώτο μεγάλο «πρέπει» με το Μεξικό οδήγησε την «Σελεσιόν» στη νίκη.

Ήρθε και το ματς με την Ολλανδία όπου θύμισε κατά πολλούς… Ντιέγκο Μαραντόνα. Έπιασε τα αυτιά του, κούνησε το δάχτυλο στον Φαν Χάαλ ενώ την έπεσε στον Βέγκχορστ μπροστά σε κάμερα. «Τι κοιτάς χαζούλη;» του είπε και ξαφνικά όλα άλλαξαν.

Είδαμε έναν Μέσι αγριεμένο. Αποφασισμένο να τερματίσει το παιχνίδι. Έχοντας συσπειρώσει την ομάδα του. Μια ομάδα που για εκείνον έκανε τα πάντα. Μια ομάδα η οποία είχε αρχή, Μέσι και τέλος.

Οι τρεις σωματοφύλακες

Στην Αργεντινή του Σκαλόνι, ο Μέσι βρήκε τα στηρίγματα που έψαχνε. Όχι τους σούπερσταρ όπως κάποτε (Αγκουέρο, Τέβεζ, Ιγκουαίν) αλλά προσωπικότητες που κατάλαβαν πως έπρεπε να παίξουν για τον ελευθερώσουν.

Ο Μαρτίνες στα δοκάρια ήταν ο φύλακας άγγελος. Έπιασε τόσα πέναλτι ενώ η επέμβαση που κάνει στο 120’ κόντρα στον Κόλο Μουανί στον τελικό είναι η απόκρουση της δεκαετίας. Μαζί με τον υψηλόσωμο κίπερ, ο «Λίο» βρήκε τον… μπράβο του.

Ο Ροντρίγκο Ντε Πολ αποτέλεσε τον βασικό πυλώνα στο χώρο της μεσαίας γραμμής. Πολλά τρεξίματα, χαφ όπου πατούσε και στις δύο περιοχές αλλά και σκληρός που δεν αφήνει τους αντίπαλους μέσους να κάνουν παιχνίδι.

Ο τρίτος σωματοφύλακας, είναι ένας νεαρός φορ όπου ο Πεπ Γκουαρντιόλα ενέταξε στην Μάντσεστερ Σίτι και στο Μουντιάλ του Κατάρ έκανε το βήμα παραπάνω. Όταν ο Λαουτάρο ΜΑρτίνες φάνηκε… λίγος (πέταξε πόσες ασίστ στο κενό) ο Χουλιάν Άλβαρες βγήκε μπροστά και αποτέλεσε τον τέλειο συμπαίκτη.

Το σύνθημα και η αποστολή!

Από την πρώτη στιγμή οι συμπατριώτες του τον στήριξαν σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Χιλιάδες Αργεντίνοι τραγουδούσαν συνδέοντας 36 χρόνια, συγχωρώντας πρότερες εκατέρωθεν αδυναμίες.

«En Argentina nací, tierra de Diego y Lionel

Γεννήθηκα στην Αργεντινή, στη γη του Ντιέγκο και του Λιονέλ

Muchachos, ahora nos volvimos a ilusionar

Τώρα βρήκαμε ξανά την ελπίδα

Quiero ganar la tercera, quiero ser campeón mundial

Θέλω να κερδίσω το τρίτο, θέλω να γίνω παγκόσμιος πρωταθλητής», αναφέρει το τραγούδι-ύμνος των Λατίνων στο Κατάρ. Ο Λίο τους άκουσε, το τραγούδησε στα αποδυτήρια και το σήκωσε για εκείνους.

Απέναντι στο φαβορί της διοργάνωσης και κάτοχο του τίτλου. Κόντρα στον διάδοχο του, Κιλιάν Εμπαπέ. Με τα συναισθήματα να αλλάζουν και τις διαδοχικές ανατροπές. Το πήρε με έναν μοναδικό τρόπο.

Όσον αφορά την κουβέντα αναφορικά με τον G.O.AT., ποτέ δεν θα βγει άκρη. Κάποιοι θα υποστηρίζουν πως θα είναι ο Πελέ. Ο άνθρωπος των Μουντιάλ, ο άνθρωπος που έφερε το «jogo bonito». Για άλλους θα είναι ο Μαραντόνα. Ο «Θεός» που έγινε παιδικός ήρωας μιας ολόκληρης γενιάς. Μερικοί στηρίζουν ακόμα τον σπουδαίο Κριστιάνο Ρονάλντο.

Ο Μέσι όμως... Ο Μέσι επί –σχεδόν- μια 20ετία παίζει στο υψηλότερο επίπεδο. Κάνει ό,τι έκανε στα 17 του. Το ίδιο στυλ, οι ίδιες κινήσεις που κανείς ύστερα από τόσα χρόνια κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει. Σε ένα ποδόσφαιρο δύναμης, ταχύτητας, τακτικής όπου οι παίκτες πρέπει να είναι ρομπότ, εκείνος αποδεικνύει ότι το ταλέντο, η ιδιοφυΐα και η τεχνική πάντα θα ξεχωρίζουν. Παράλληλα, δεν έχει προκαλέσει ποτέ και αποτελεί πρότυπο, ποδοσφαιριστή και ανθρώπου, για τα μικρά παιδιά.

Θα ήταν η μεγαλύτερη αδικία του αθλήματος να μην σηκώσει το τρόπαιο του Μουντιάλ. Και το έκανε μοναδικά. Όχι απλώς με συμμετοχή στο ρόστερ αλλά παρά την ηλικία του με πρωταγωνιστικό ρόλο. Οδηγός στην κούρσα των σκόρερ και των ασίστ. Με τον δικό του τρόπο.

Η ιστορία γράφτηκε λοιπόν σε έναν τελικό όπου θα μνημονεύεται για δεκαετίες. Και όταν λοιπόν περάσουν τα χρόνια θα λένε: «Τότε που το σήκωσε ο Μέσι». Τότε που ο κοντός τερμάτισε το… παιχνίδι!