Τα τρόπαια πολλοί αγάπησαν, την άμυνα ουδείς

Και τι δεν έχουμε ακούσει για αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ότι ήταν το δικαιότερο, ότι ήταν το καλύτερο, ότι ήταν ένα από τα πιο θεαματικά, ότι περιείχε τις περισσότερες εκπλήξεις και άλλα πολλά. Φυσικά σε κάποιες από αυτές τις «ρήσεις» συμφωνούμε και σε κάποιες άλλες διαφωνούμε.

Δεν θα ψάξουμε να βρούμε τη δικαιοσύνη, γιατί θα προκύψουν τουλάχιστον 10 ομάδες που εκπροσωπούν ολόκληρους πληθυσμούς και θα τονίσουν ότι έχασαν μεν αδικήθηκαν δε. Ούτε μπορούμε να πούμε ότι ήταν το καλύτερο, γιατί τα κριτήρια του καθενός είναι διαφορετικά.

Για παράδειγμα δεν είναι εύκολο να πει κάποιος ότι πρόκειται για τη Νο1 διοργάνωση στην ιστορία, όταν στα νοκ άουτ, το ένα μονοπάτι προς τον τελικό περιελάμβανε συγκρούσεις με όλη τη σημασία της λέξης (Ουρουγουάη –Πορτογαλία, Ουρουγουάη – Γαλλία, Γαλλία – Αργεντινή, Βραζιλία – Βέλγιο, Γαλλία – Βέλγιο κ.α) και το άλλο τους αγώνες με τη μικρότερη θεαματικότητα (Ελβετία – Σουηδία, Κροατία – Δανία, Κροατία – Ρωσία, Αγγλία – Σουηδία κα.). Θα μπορούσαμε να απολαύσουμε περισσότερους καθηλωτικούς αγώνες αν δεν συνωστίζονταν οι μεγάλες δυνάμεις στο πρώτο μονοπάτι, αν η Ισπανία και η Γερμανία δεν συναγωνίζονταν στα λάθη και αν η Ιταλία με την Ολλανδία δεν είχαν ντροπιαστεί μένοντας εκτός τελικής φάσης.

Όπως και να έχει, όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι της γης πέρασαν πολύ ωραία ένα μήνα. Και αυτό συμβαίνει σε κάθε Μουντιάλ. Μέχρι να βγουν τα συμπεράσματα περί ωραιότητας και δικαιοσύνης, όλοι οι μυημένοι έχουν παρακολουθήσει τις περισσότερες αναμετρήσεις. Όλοι μπήκαν στο ρυθμό και τα σημεία αναφοράς του κάθε τουρνουά αποτελούν σταθμούς στη ζωή μας. Μια φορά στα τέσσερα χρόνια ζούμε περιμένοντας κάθε μέρα να δούμε ποδόσφαιρο.

Να σταθούμε τώρα στους «τρικολόρ». Παγκόσμιοι πρωταθλητές για δεύτερη φορά στην ιστορία τους. Άξια. Ήταν πραγματικά η πιο ισχυρή και αποτελεσματική ομάδα. Από τη δεύτερη αγωνιστική της φάσης των ομίλων αντιληφθήκαμε και γράψαμε για τις δυνατότητές της. Από τότε που είδαμε να χρειάζεται 15 λεπτά πίεσης (από το 30’ μέχρι το 45’) για να προκαλέσει ασφυξία στο Περού και να το λυγίσει με 1-0. Σχεδόν 20 λεπτά ήταν αρκετά για να εκπέσουν τα όνειρα της Αργεντινής για διάκριση. Στο 48’ ήταν πίσω στο σκορ με 2-1 από την «Αλμπισελέστε» και στο 68’ προηγούταν με 4-2.

Απέναντι στην Ουρουγουάη δεν χρειάστηκε καν να πατήσει γκάζι. Μια στημένη φάση κοντά στη λήξη του ημιχρόνου και ένας κακός υπολογισμός του Μουσλέρα στις αρχές του δεύτερου μετέτρεψαν τον σκληρό προημιτελικό με την Ουρουγουάη σε τυπική διαδικασία. Όσο για τον ημιτελικό με το Βέλγιο, έπαιξε συντηρητικά, βρήκε γκολ στο 51’ από νέα στημένη φάση και στη συνέχεια διαχειριζόταν το προβάδισμά της με αμυντική διάταξη.

Στα υπέρ της καταγράφεται ότι ήταν φανερό πως είχε πλάνο κατάκτησης του τροπαίου από το ξεκίνημα της διοργάνωσης και ότι δεν παρέκκλινε ποτέ από την πορεία της. Στην τρίτη αγωνιστική της φάσης των ομίλων ήταν βαθμολογικά αδιάφορη. Είχε όλη την άνεση να διαλέξει μονοπάτι στα νοκ άουτ, αλλά το 0-0 (που κατακρίθηκε άδικα) με τη Δανία οριστικοποίησε την παρουσία της στην κορυφή του τρίτου γκρουπ. Θα μπορούσε να ηττηθεί, να τερματίσει δεύτερη και μετά να φτάσει στον τελικό, μέσα από πολύ πιο εύκολες αναμετρήσεις από αυτές που έδωσε.

Την ώρα που όλες οι ομάδες, ακόμα και οι ποιοτικότερες, ξεπερνούσαν τον εαυτό τους σε κάθε παιχνίδι, οι «τρικολόρ» απλά προηγούνταν και στη συνέχεια διαχειρίζονταν με συντήρηση δυνάμεων το προβάδισμά τους.

Όλα ήταν προγραμματισμένα. Ακόμα και το πόσες δυνάμεις θα ξοδεύονταν ανά παιχνίδι. Η τακτική του Ντεσάν θριάμβευε, η ομάδα προχωρούσε και ο γαλλικός Τύπος την κατέκρινε γιατί δεν απέδιδε το πρέπον θέαμα. Ναι, τώρα που σήκωσε το τρόπαιο όλοι πανηγυρίζουν. Όμως, μέχρι να αποκλείσει την Αργεντινή, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν εναντίον της.

Και αυτό είναι σημαντικό. Η Εθνική Γαλλίας πήγε στη Ρωσία με την πληρέστερη επιθετική γραμμή της ιστορίας της και όλου του συγκεκριμένου τουρνουά. Ξεχάσαμε ότι ανήκαν σ’ αυτή ο άσος της Μπαρτσελόνα, ο Ντεμπελέ, ο πρώτος σκόρερ της Μαρσέιγ, Θοβέν και μεταγραφικό το μήλον της έριδος του καλοκαιριού, ο Φεκίρ! Ο δεύτερος ούτε λεπτό δεν εμφανίστηκε!

Η λογική της ήταν «προσέχω για να έχω και προγραμματίζω συγχρόνως την επόμενη πρόκληση». Δεν εντυπωσίασε, γιατί δεν «λύθηκε» ποτέ. Ο κυνικός και τακτικιστής Ντεσάν ποτέ δεν την άφησε ελεύθερη να δείξει τις δυνατότητές της.

Παρουσίασε μια άτρωτη ομάδα, όμως την ίδια στιγμή χάθηκε η ευκαιρία να γραφτούν ακόμα μεγαλύτερα ιστορικά κεφάλαια για τους «τρικολόρ». Έχασαν την ευκαιρία να πολλαπλασιάσουν τους οπαδούς τους ανά τον κόσμο. Πολύ απλά γιατί στο βωμό της σκοπιμότητας, θυσίασαν τις δημιουργικές αρετές τους και κυρίως αμύνονταν.

Ακόμα και στον τελικό που οι Πογκμπά, Γκριεζμάν, Εμπαπέ και Ζιρού άρχισαν να το διασκεδάζουν, έκοψαν ρυθμό μόλις δέχτηκαν το δεύτερο γκολ από τους Κροάτες.

Πολύ καλή ομάδα, λοιπόν, ανίκητη, χωρίς αδυναμίες, χωρίς κανένα τακτικό ψεγάδι, όμως θα μπορούσε να αποδώσει ακόμα ωραιότερο ποδόσφαιρο. Τις είχε και τις δυνατότητες και τις μονάδες.