Μύθοι και αλήθειες για τις δύο φιναλίστ
Λυπάμαι πολύ που θα χαλάσω την πολύ όμορφη ατμόσφαιρα για την κατάκτηση του Μουντιάλ από τη Γαλλία, αλλά δεν έχω αυτή την πρόθεση.
Απλώς ορισμένοι θα αρχίσουν να ρίχνουν πυρά, επειδή δεν συμφωνώ με την άποψη ότι η Γαλλία είναι ομαδάρα. Δίκαια τα πήρε, ομαδάρα όχι…
Θα συμφωνήσω ότι παρουσίασε το πιο σταθερό σύνολο. Θα συμφωνήσω ακόμη ότι η μεγάλη της δύναμη είναι η μεσαία της γραμμή. Θα συμφωνήσω ακόμα ότι έχει κάποιες τρομερές μονάδες. Όμως τώρα που τελείωσε η διοργάνωση και τα πανηγυρικά, θα ήθελα να σημειώσω και ορισμένα πράγματα από την άλλη πλευρά της παγκόσμιας πρωταθλήτριας, χωρίς φυσικά να θέλω να την… ακυρώσω.
Ολυμπιακός: Η συμβολή του… Βαλμπουενά
Η Κροατία στο πρώτο ημίχρονο του τελικού ήταν εμφανώς ανώτερη των Γαλλών, οι οποίοι και επιρρεπείς στα λάθη ήταν και στην πίεση έχαναν εύκολα τα αβγά και τα καλάθια. Όταν με μηδέν τελικές βρίσκεις από το πουθενά δύο γκολ, τότε δεν έχεις μόνο τύχη, αλλά έχεις όλα τα… τζόκερ του κόσμου. Η Γαλλία χωρίς να έχει πατήσει περιοχή βρήκε δύο γκολ από δύο στημένα. Το πρώτο γκολ ξεκίνησε από θέατρο-βουτιά του υπερτιμημένου (κατ’ εμέ) Γκριεζμάν κι κατέληξε σε αυτογκόλ και το δεύτερο από κόρνερ και πέναλτι. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η Βραζιλία στο παιχνίδι που αποκλείστηκε από το Βέλγιο, έκανε 22 τελικές τότε καταλαβαίνετε ότι η τύχη παίζει σπουδαίο ρόλο στο ποδόσφαιρο…
Σε ατομικό επίπεδο η Γαλλία έχει ορισμένες πολύ καλές μονάδες που έκαναν τη διαφορά. Από τους τέσσερις της άμυνας για μένα ο πιο αξιόπιστος ήταν ο Ερναντές της Ατλέτικο. Τα δύο στόπερ (Ουυμτιτί και Βαράν) μπορει να καθάριζαν πολλές φορές εύκολα, όμως σε συνθήκες πίεσης, θύμιζαν το κεντρικό αμυντικό δίδυμο της Ελλάδας στο Μουντιάλ του 1994. Πολύ θάλασσα…
Η μεγάλη δύναμη της Γαλλίας ήταν οι μέσοι της. Αυτός ο Καντέ μπορει να κάνει τον γύρο του κόσμου σε 80 μέρες, τρέχοντας! Ο Ματουϊντί στα αριστερό άκρο το ίδιο. Ο Πογκμπά απελευθερωμένος από τις… χειροπέδες του Μουρίνιο στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Γκριεζμάν βοηθάει στο άνοιγμα χώρων, κρατάει μπάλα κι έχει καλά στημένα. Επαναλαμβάνω όμως ότι δεν είναι ο παίκτης που σκίζονται Μπαρτσελόνα και Γιουνάιτετ να τον αποκτήσουν. Ο ντόρος γύρω από το όνομα του είναι δυσανάλογος με την αξία του…
Η Γαλλία είναι μια ομάδα χωρίς σέντερ φορ. Καλός να παλεύει με τα αντίπαλα στόπερ, να δέρνει και να τρώει αγκωνιές και κλωτσιές ο σέντερ φορ αλλά πρέπει να ξέρει και μπάλα και κυρίως να την βάζει στο πλεκτό. Αυτή είναι πρωτίστως η δουλειά του. Τι έκανε ο… παλαιστής Ζιρού στο Μουντιάλ; Επτά παιχνίδια μηδέν γκολ.
Αφησα τελευταίο τον πιτσρικά τον Εμπαπέ. Μεγάλο ταλέντο αλλά ακόμα δεν τον είδαμε και τον θεοιποιήσαε. Ισως γιατί κουραστήκαμ όλοι να βλέπουμε τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια και αναζητούμε νέα ινδάλματα. Μέσι-Ρονάλντο και Ρονάλντο-Μέσι πήγαινε η δουλειά τη τελευταία δεκαετία. Ωσπου εμφανίστηκε ο Εμπαπέ κι έγινε ντόρος. Κάτι τα 160 μύρια της Παρί για να τον πάρει από τη Μονακό, κάτι η ανάγκη νέων προσώπων, τον έχουμε κάνει από τώρα, ως τον τεράστιο παίκτη που θα αφήσει εποχή. Και ρωτάω: πέρα από τη ταχύτητα του, τι άλλο έχει ο μικρός; Προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν λέω ότι δεν είναι τρομερό ταλέντο. Είναι ποιοτικός είναι χαρισματικός, όμως έχει δουλειά μπροστά του για να γίνει μεγάλος σαν τους προηγούμενους. Ρωτάω λοιπόν, στα παιχνίδια που του έκλεισαν τους χώρους για να φύγει σαν βέλος μπροστά, που ήταν; Στα 98 λεπτά με την Κροατία, μια φορά ξέφυγε στο έναν με έναν, επειδή βρήκε ανοιχτρό πεδίο κι έφυγε σαν τον Μπόλτ. Στο δεύτερο ημίχρονο από τον Βίντα. Δεν βρήκε πουθενα χώρο να πετάξει τη μπάλα μπροστά και σπριντάρει αφήνοντας πίσω τους αντιπάλους του. Προσόν του ότι αν του αφήσεις έστω ένα μέτρο ανοιχτό πεδίο, τον έχασες. Θα στην κάνει τη ζημιά. Όπως συνέβη στο γκολ που σημείωσε στον τελικό, αφού δεν πήγε παίκτης πάνω του και τον άφησαν αμαρκάριστο να σουτάρει. Εν κατακλείδι έχει δουλειά πολύ μπροστά του για να γίνει φόβητρο. Για να γίνει Μέσι ή Ρονάλντο ή και αρκετοί άλλοι ακόμη.
Οσον αφορά στην Κροατία, έκανε, τριπλή υπέρβαση θαρρώ. Η πρώτη οτι βγήκε πρώτη στον όμιλο της με τριάρα επί της Αργεντινής. Η δεύτερη με τη Ρωσία (το ματς με την Δανία δεν το βάζω μέσα, γιατί πιστεύω ότι έκανε απόπειρα αυτοκτονίας κόντρα σε μια άμπαλη ομάδα. Η τρίτη υπέρβαση ήταν με την Αγγλία. Ομάδα με ψυχή, που έχει μεν ταβάνι αγωνιστικά, όμως σε σθένος και παλικαριά είναι μακράν πρώτη. Για να την κερδίσεις πρέπει να φτύσεις αίμα ή να είσαι τυχερός όπως οι Γάλλοι. Στον τελικό δεν είχε φρεσκάδα κι ενέργεια. Το ντεπόζιτο άδειασε αφού δεν υπήρχαν πολλές επιλογές στον πάγκο, έχασε φυσιολογικά και δίκαια. Αλλωστε το γεγονός και μόνο ότι στο πρώτο μέρος του τελικού που ήταν πολύ καλύτερη από την Γαλλία έχανε με 2-1 τα λέει όλα…
