O κανιβαλισμός στον Μαραντόνα

Θλίβομαι βαθιά και οργίζομαι σφόδρα κάθε φορά που αντιλαμβάνομαι μια νέα φωτογραφία ή ένα καινούργιο βιντεάκι με πρωταγωνιστή τον θρυλικό ποδοσφαιριστή, που γαλούχησε γενιές και γενιές, ανάμεσα στις οποίες και τη δική μου, να ανεβαίνει στο διαδίκτυο ως πιπεράτο περιστατικό από τα γήπεδα του Μουντιάλ.

Καθημερινά σχεδόν το κοινό βομβαρδίζεται από τίτλους εθιστικούς: Ο Μαραντόνα χορεύει. Ο Μαραντόνα ρουφάει. Ο Μαραντόνα σεληνιάζεται. Ο Μαραντόνα χειρονομεί. Ο Μαραντόνα καταρρέει... Τίτλοι που συνοδεύονται πάντα με την απαραίτητη στη δημοσιογραφία (;) της εποχής μας προτροπή: Δείτε το. Μη το χάσετε.

Από το τότε που ήταν θεός είχε αυτή την τάση να προκαλεί ο Ντιέγκο. Τον καιρό της εξουσίας του, προκαλούσε τους πάντες. Τους φωτογράφους, τους δημοσιογράφους, τους φιλάθλους, τους παράγοντες, τους πολιτικούς. Τον εαυτό του τον ίδιο, με την αυτοκαταστροφική του συμπεριφορά.

Μα πάνε πολλά χρόνια από τότε. Νιος ήταν και γέρασε. Υγιής και αρρώστησε. Κάηκε ο εγκέφαλός του, σμπαράλιασε το κορμί του. Το μυαλό του δεν στροφάρει, τα πόδια του δεν τον βαστούν. Μετά βίας σκέφτεται, μετά βίας βαδίζει. Και το μόνο που του είναι εύκολο πια είναι να εκτίθεται...

Τα βράδια δεν έχει ύπνο, παίρνει χάπια για να κοιμηθεί. Τα υπνωτικά σε συνδυασμό με το αλκοόλ και τις άλλες ουσίες, που καταναλώνει στη διάρκεια της μέρας, τον μετατρέπουν σε ένα περιφερόμενο ζόμπι.

Οι παλιοί συνάδελφοι του τον συμπονάνε. "Δεν είναι ωραίο να τον βλέπω έτσι" ομολόγησε ο Ρίο Φέρδιναντ. «Εγκατέλειψε τον εαυτό του» αρκέστηκε να σχολιάσει ο Γκάρι Λίνεκερ τα τελευταία καμώματα του Μαραντόνα στην κερκίδα κατά τη διάρκεια του αγώνα Αργεντινής-Νιγηρίας.

Εκείνος εγκατέλειψε τον εαυτό του αλλά τα Μέσα δεν λένε να τον εγκαταλείψουν. Έτσι όπως τους έδινε τροφή μια ζωή, έχουν καλοσυνηθίσει. Δεν θα πάψουν, λοιπόν, να τον καταβροχθίζουν μέχρι να κατέβει στον τάφο. Αν και ούτε εκεί προβλέπω να τον αφήνουν σε ησυχία. Ακόμη και μετά θάνατο, θα πληρώνει το τίμημα της δόξας.