O Mάρκο και η «μάρκα»

Ο Κώστας Χαλέμος γράφει στο ΦΩΣ για τους δυο επαναληπτικούς ημιτελικούς και την πρόκριση Ολυμπιακού και ΑΕΚ στον τελικό του Κυπέλλου.

O Mάρκο και η «μάρκα»

Η ΑΕΚ -έστω με την ψυχή στο στόμα- ξεπέρασε (2-2) το εμπόδιο του Άρη και παρουσιάστηκε συνεπής στο ραντεβού της με τον τελικό του Κυπέλλου, αλλά για πρώτη φορά μετά το 2017 θα έχει άλλον παρτενέρ αφού ο τρις τροπαιούχος ΠΑΟΚ άφησε το στέμμα του στο Φάληρο μετά την ήττα 2-0 από τον Ολυμπιακό στον επαναληπτικό ημιτελικό.

Το 3-2 από τον πρώτο αγώνα στην Τούμπα αποδείχθηκε πολύ εύθραυστο πλεονέκτημα στο «Γ. Καραϊσκάκης» για τον φορμαρισμένο Ολυμπιακό, ο οποίος, στηριζόμενος στην ατσάλινή του άμυνα και στον ατμοκίνητο Καμαρά, έφτασε σε μια καθαρή νίκη, που τον στέλνει στον τελικό για πρώτη φορά μετά το 2016, δίνοντάς του την ευκαιρία να διεκδικήσει το νταμπλ.

Ο Βαλμπουενά δεν πρόλαβε να αποθεραπευτεί κι έμεινε εκτός 18άδας αλλά κανένα πρόβλημα για τον Ολυμπιακό. Ο Γάλλος μαέστρος έδωσε την μπαγκέτα του στον Καμαρά κι αυτός ενορχήστρωσε το 1-0 που πέτυχε ο Μασούρας λίγα δευτερόλεπτα πριν ο Μαρτίνς τον τραβήξει στον πάγκο για να βάλει στη θέση του τον Χασάν, καθώς είχε φτάσει το 65’ και το σκορ δεν είχε ανοίξει.

Είναι από αυτές τις στιγμές που η διστακτικότητα ενός προπονητή αποδεικνύεται πολύ πιο χρήσιμη από την εγρήγορση στη διαμόρφωση της εικόνας ενός αγώνα. Η εγρήγορση, ωστόσο, μέτρησε στην περίπτωση του Κώστα Φορτούνη, όταν μετά από τραυματισμό όρμησε στο τερέν, ενώ ο Καντουρί με τον οποίο είχε συγκρουστεί ήταν ακόμη εκτός, για να παίξει αποφασιστικό ρόλο στην επίτευξη του 2-0.

Ο ΠΑΟΚ έπαιξε καινούργια χαρτιά (Τζόλης, Εσίτι) στην παρτίδα, αλλά και πάλι βγήκε χαμένος. Ένα καλό, το πρώτο, 45λεπτο δεν φτάνει για να γονατίσει ο Ολυμπιακός, όχι ο φετινός και ιδιαίτερα αυτήν την εποχή.

Στην άλλη αναμέτρηση, πολλά είχαν αλλάξει από το πρώτο παιχνίδι που έγινε στις 4 Μαρτίου στο ΟΑΚΑ με διαιτητή τον Πορτογάλο Αρτούρ Ριμπέιρο Σοάρες Ντίας, ο οποίος τράβηξε τα πάνδεινα στα αποδυτήρια επειδή καταλόγισε πέναλτι με το οποίο ο Άρης έκανε το 1-1. Σκεφτείτε μόνο ότι η ρεβάνς ήταν να διεξαχθεί στις 22 Απριλίου και έγινε στις 24 Ιουνίου (λόγω της πανδημίας του κορονοϊού βεβαίως).

Στους 3,5 αυτούς μήνες και οι δυο ομάδες είχαν απώλειες. Ο Άρης έχασε τον Βέλεθ που υπέγραψε στον Παναθηναϊκό, ενώ η ΑΕΚ έδιωξε τον Βράνιες που ήταν ένας από τους δυο σκόρερ της (ο άλλος ήταν ο Μάνταλος) στον πρώτο ημιτελικό. Και βέβαια ο Άρης έχασε κι άλλον έναν παίκτη -τον λεγόμενο δωδέκατο- καθώς λόγω των μέτρων προστασίας από τον κορονοϊό η αναμέτρηση στο «Κλεάνθης Βικελίδης» έγινε κεκλεισμένων των θυρών.

Η ΑΕΚ ήταν καλύτερη στο πρώτο μισό του αγώνα και θα μπορούσε να πάρει την πρόκριση πριν καν οι δυο ομάδες πάνε στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα, αλλά ο Ολιβέιρα στην εκπνοή του ημιχρόνου έχασε την ευκαιρία της ζωής του. Έτσι ο Άρης έμεινε ζωντανός και στα υπόλοιπα 45 λεπτά διεκδίκησε θαρρετά τις πιθανότητές του.

Ο Ένινγκ τράβηξε άσο από το μανίκι του στην αλλαγή του Μαντσίνι και ο 23χρονος Αργεντινός που αποκτήθηκε το καλοκαίρι από την Μπορντό σαν να μέθυσε τους «κιτρινόμαυρους» με το περίφημο γαλλικό κρασί. Κι όταν στις καθυστερήσεις ο Ντιγκινί έκανε το 2-0, ε, τότε εκεί «ανοίχτηκαν σαμπάνιες».

Ωστόσο ο Μάρκο Λιβάγια δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Μεγάλη… μάρκα ο Κροάτης, στην ύστατη φάση του 95λέπτου βρήκε δίχτυα και έστειλε το ματς στην παράταση. Κι εκεί ξαναχτύπησε (2-2), για να κάνει το δράμα του Άρη ακόμη πιο μεγάλο και την επιτυχία της ΑΕΚ τεράστια.