Ο «ελληνικός» Ολυμπιακός, οι υποσχέσεις και οι βελτιώσεις

Το ελληνικό στοιχείο κυριάρχησε στην ενδεκάδα του Μίτσελ με την οποία ο Ολυμπιακός νίκησε με 1-0 τον Άρη στον πρώτο προημιτελικό του Κυπέλλου και ειδικά η άμυνα ήταν αμιγώς εγχώρια, με Τζολάκη στο τέρμα, Ανδρούτσο και Βρουσάι στα πλάγια, Ρέτσο και Ντόι στις θέσεις των στόπερ.

Η απόδοση όλων ήταν από καλή έως εξαιρετική, με κερασάκι στην τούρτα την εντυπωσιακή κούρσα και σέντρα του Ανδρούτσου για το γκολ του Γκάρι με το οποίο τελικά κρίθηκε η αναμέτρηση.

Ο Τζολάκης είχε την απόκρουση στην κεφαλιά του Μπράμπετς, καλές τοποθετήσεις, αλλά και κάποιες περιπτώσεις που θα μπορούσε να είχε αντιδράσει καλύτερα. Γενικά όμως ήταν σταθερός και αυτή τη φορά δεν δέχτηκε γκολ. Ο Ανδρούτσος δεν είχε μόνο τη συμμετοχή στο γκολ, είχε ενέργεια και πίστη στον εαυτό του, αποφασιστικότητα στο ματς. Έκανε πίσω κάποια λάθη, όπως και μπροστά δεν είχε πάντα τέλειες επιλογές όμως έδειξε ανήμερα της ονομαστικής εορτής του ότι είναι εδώ για να δίνει λύσεις. Ο Ρέτσος είχε μεγάλη άνεση στο κατέβασμα της μπάλας και ο Ντόι πολλές καλές επεμβάσεις. Αμφότεροι νικήθηκαν στη φάση του δοκαριού, με τον Γκρέι να αποφεύγει τον Ντόι και τον Καμάτσο να προλαβαίνει τον Ρέτσο. Ο Βρουσάι που έπαιξε αριστερό και δεξί μπακ, αλλά και εξτρέμ στο ίδιο ματς, έκανε ορισμένες εντυπωσιακές ενέργειες, με ντρίμπλες και συνεργασίες. Είχε πολύ καλή παρουσία και μην ξεχνάμε ότι προέρχεται από τραυματισμό. Σαν μπακ δεν απέφυγε κάποιες ήττες σε προσωπικές μονομαχίες, αλλά οι νίκες του ήταν περισσότερες.

Ήταν εμφάνιση πίστης, ελπίδας, εμπιστοσύνης και προοπτικής αυτή της ελληνικής άμυνας του Ολυμπιακού. Οι πιο έμπειροι μπροστά, ο βασικός Μασούρας που έπαιξε πιο πολύ για την ομάδα αλλά έμοιαζε πάλι να είναι λίγο διστακτικός όταν έπρεπε να κάνει την τελική κίνηση στην επίθεση κι ο αναπληρωματικός Μπουχαλάκης που έπαιξε λίγο και θα μπορούσε να είχε βάλει δύο γκολ ο ίδιος και πιστωθεί μια ασίστ στον Μπακαμπού, δεν είναι παίκτες για να κριθούν τώρα. Κι από ένα παιχνίδι. Είναι παίκτες που βρίσκονται πάντα εδώ, με τα καλά τους, τα λιγότερο καλά τους, τη φόρμα ή το ντεφορμάρισμά τους. Το ότι ο Μίτσελ πιστεύει γενικά στο ελληνικό στοιχείο και ψάχνει τρόπους να το αναδείξει είναι γνωστό, όταν οι ίδιοι οι παίκτες τον βοηθούν και τον δικαιώνουν είναι ακόμα καλύτερο. Για εκείνους, για τον προπονητή και φυσικά για το κλαμπ.