Ευλογία ο Ολυμπιακός

Μου έδωσε τη χαρά ο Θεός να είμαι κοντά σε αυτή την τόσο ξεχωριστή ομάδα από νεαρή ηλικία. Να την έχω ακολουθήσει και παρακολουθήσει σε χλιδάτες βραδιές της, σε αγώνες-αγγαρείες, σε σπουδαίες επιτυχίες και σε πικρές στιγμές. Έχω περιγράψει ή γράψει αγώνες της από δημοσιογραφικούς... θρόνους σε μυθικά ισπανικά, ιταλικά, αγγλικά ή γερμανικά γήπεδα, αλλά και μέσα στις λάσπες, δίπλα στη γραμμή του πλαγίου, στην... Καρδίτσα. Βρέθηκα από τη μια άκρη της Ευρώπης στην άλλη, από την Νορβηγία στην Κύπρο, από την Οδησσό και το Μοζίρ στο Τσέρνομπιλ μέχρι το Πόρτο και την Τενερίφη στα Κανάρια Νησιά.

Έζησα μεγάλες στιγμές της όπως την πρόκριση στο Ζάγκρεμπ για τους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ, τις προκρίσεις από τους ομίλους στα νοκ άουτ, τα πρώτα διπλά, τις νίκες επί πολλών μεγαθηρίων της Ευρώπης, όπως της Ρεάλ, της Γιουβέντους, της Λίβερπουλ, της Μάντσεστερ, της Άρσεναλ. Τα 6 στη Λεβερκούζεν με τον Τζόλε, τον Τζιοβάνι με την Γαλατά, τα 3 στην Άντερλεχτ (μέσα και έξω), τα 5 στην Μπενφίκα. Και πίκρες πολλές, να μην τις θυμόμαστε τώρα, αν κι αυτές αποτελούν επίσης κόπιες μιας ταινίας μεγάλου μήκους, ολόκληρης ζωής.

Νομίζω ότι αυτό με την Μίλαν, αυτός ο θρίαμβος, έχει κάτι το μοναδικό. Το πρωτόγνωρο. Και δεν το αισθάνομαι επειδή είναι το πιο πρόσφατο. Μάλλον επειδή ήταν το πιο δύσκολο, με βάση τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί.

Σίγουρα ο Ολυμπιακός έχει κάνει πιο ηχηρές νίκες και έχει περάσει από πιο δύσκολους ομίλους σε αυτή την 20ετία (και βάλε) της διαρκούς συμμετοχής του στο υψηλότερο ποδοσφαιρικό επίπεδο. Αυτό που συνέβη πριν από μερικές ώρες στο Καραϊσκάκη ήταν κάτι διαφορετικό. Ήταν μια νίκη που δεν αρκούσε απλά να κατακτηθεί. Έπρεπε απαραιτήτως να έχει συγκεκριμένο εύρος. Κι η αντίπαλη ομάδα, με ιστορία και μεγάλο ειδικό βάρος, αλλά και με ποδοσφαιριστές πανάκριβους στη διεθνή αγορά (μόνο ο Ιγκουαΐν κοστολογείται όσο όλη η 20άδα του Ολυμπιακού και λίγο παραπάνω!), ήξερε ότι έπρεπε να προστατεύσει ήττα και με ένα γκολ διαφορά.

Μπορεί η Μίλαν να είχε τουπέ. Μπορεί να μην πίστευε πραγματικά ότι κινδύνευε με αποκλεισμό. Μπορεί να φαινόταν απίθανο να νικήσει ο Ολυμπιακός με διαφορά δύο τερμάτων όταν δεν το κάνει στο ελληνικό πρωτάθλημα και δεν σκοράρει εύκολα φέτος.

Σημασία έχει αυτό που συνέβη. Μια νίκη με δύο γκολ, η οποία μάλιστα έγινε...δύο φορές. Και στο 2-0 και στο 3-1. Είναι κατανοητό και στον πλέον αδαή ότι όταν η ιταλική ομάδα μείωσε, το πιο λογικό ήταν να κοπούν τα πόδια των ερυθρόλευκων και να χαθεί κάθε κουράγιο. Αλλά...

Όταν ο Κώστας Φορτούνης πήρε φόρα για να εκτελέσει το πέναλτι, σκέφτηκα, φώναξα στο ραδιόφωνο και έγραψα στην εφημερίδα πως ήταν έτοιμος για το γκολ της ζωής του. Ήθελα να πω ότι ήταν και της δικής μου, αλλά νομίζω έτσι ένιωσαν κι ο Κώστας κι εγώ και πολύς κόσμος μόλις η μπάλα πήγε στα δίχτυα.

Κι ας μην ήταν για το Τσάμπιονς Λιγκ ή ας μην έφερνε τον Ολυμπιακό πολύ μακριά στη διοργάνωση, καθώς οι «32» του Γιουρόπα Λιγκ δεν είναι κάποιος υπερβολικός ή πρωτόγνωρος άθλος. Έστω κι αν για την Μίλαν ήταν πρωτοφανές να αποκλειστεί από όμιλο και έμοιαζε με κάζο.

Αλλά σε μια τέτοια βραδιά, τόσο ξεχωριστή και με τόση περηφάνια και ευλογία να τη ζεις, ποιός νοιάζεται για το τι μοιάζει για την Μίλαν. Ή για το αν η ΑΕΚ τελείωσε με μηδέν πόντους το γκρουπ της και ο ΠΑΟΚ έμεινε τελευταίος στο δικό του. Ή αν είχαν γίνει τρία τέτοια πέναλτι στην Ξάνθη που δεν πήρε ο Ολυμπιακός σαν κι αυτό που έδωσε ο Γάλλος διαιτητής (όπως είχε δοθεί και σε βάρος του Ολυμπιακού στην Ισπανία). Ή αν είναι όντως τόσο, μα τόσο πλασματική η βαθμολογική εικόνα στο ελληνικό πρωτάθλημα με βάση την απόδοση και την αγωνιστική ποιότητα του Ολυμπιακού με τις υπόλοιπες ομάδες.

Αλήθεια, τέτοιες ώρες ποιός νοιάζεται; Στον Ολυμπιακό, δεν θα έπρεπε κανένας...