Εθνική: Μακριά από την υπερβολή

Η Εθνική αποκλείστηκε από το Μουντιάλ παίζοντας ποδόσφαιρο. Έμεινε τρίτη σε ένα γκρουπ στο οποίο η πρώτη θέση ήταν δύσκολη υπόθεση και η δεύτερη μεγάλη ευκαιρία. Αυτή η πορεία θα μείνει για τη βελτίωση στην απόδοση και το σύγχρονο δημιουργικό ποδόσφαιρο, τα χοντρά ατομικά λάθη στην άμυνα (κυρίως) και στα τελειώματα, στην αδυναμία αντιμετώπισης των στατικών φάσεων.

Στο «Πάρκεν» το γκολ μπορούσε να έρθει πρώτα από «γαλάζια» φανέλα. Όπως είχε συμβεί στη Γλασκώβη. Εκεί τα δώρα έγιναν μετά τον Τσιμίκα, τώρα πριν τον Τζόλη. Μπορούσε να είχε μπει και ένα δεύτερο γκολ και να γινόταν ροντέο, αλλά δεν μπήκε. Κι η κριτική παραμένει η ίδια με βάση την ουσία της υπόθεσης. Θαρραλέα εμφάνιση, σοβαρή προσπάθεια, ασόβαρες στιγμές. Πληρώθηκαν οι τελευταίες.

Θα πρέπει όντως να συνεχιστεί αυτό το πρότζεκτ. Όχι ότι ο Γιοβάνοβιτς έχει το αλάθητο. Όμως η πορεία επιβάλλεται να έχει έναν προπονητή που δικαιούται κι άλλη ευκαιρία με βάση ό,τι έχει δείξει έως τώρα. Κι επίσης να μην χαλάσει αυτό το γκρουπ διεθνών από την απογοήτευση που οι παλαιότεροι διεθνείς έχουν ξαναζήσει, οι νεότεροι τώρα βίωσαν.

Δεν χρειάζεται στήριξη ο Τζολάκης, ο Ζαφείρης, ο Κουλιεράκης, ο Καρέτσας ή όποιος έκανε το κάτι παραπάνω ή το κάτι λιγότερο. Όποιος είχε μια κακή βραδιά ή στιγμή. Δεν χρειάζονται κάτι αυτά τα παιδιά παρά μόνο να συνεχίζουν να βελτιώνονται. Η όποια κριτική που υπερβαίνει τα όρια είναι ανάξια σχολιασμού. Η υπερβολική κολακεία επίσης επικίνδυνη. Αυτή η Εθνική πρέπει να βρει το μέτρο της και την ισορροπία της. Μέσα στο γήπεδο, έξω από αυτό. Μια μεγάλη ευκαιρία χάθηκε και ευθύνες υπάρχουν, αλλά αποκλεισμός από αποκλεισμό έχει διαφορά. Λίγο πιο πίσω να πάει το μυαλό, θα θυμηθεί πολλά χειρότερα από ένα (ή έστω περισσότερα) ατομικά λάθη παικτών, μια άστοχη τελική τους ή την αδυναμία στα στημένα.