Η Εθνική είναι (αυτή τη στιγμή) μια πολύ ποιοτική αλλά σοφτ ομάδα...
Δυστυχώς, σε αυτά τα προκριματικά όπου δε συγχωρείται το παραμικρό λάθος, πέρα από ταλαντούχος πρέπει να είσαι και σκληρός.
Σκληρή ήττα. Έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί το 3-1 της Σκωτίας επί της Ελλάδας στο Χάμπτεν Παρκ, στο πλαίσιο των προκριματικών του Μουντιάλ 2026.
Μια ήττα που, ουσιαστικά, καταδικάζει την Εθνική ομάδα, μιας και πρέπει να πάρει, με κάθε τρόπο, αποτέλεσμα στη Δανία. Μια Δανία που είχε αποδείξει στο Φάληρο πριν από ένα μήνα ότι είναι καλύτερη ομάδα, πιο έμπειρη.
Ολυμπιακός: Η εμπιστοσύνη Μεντιλίμπαρ σε Ορτέγκα
Αλλά, ας μείνουμε για λίγο στο χθεσινό παιχνίδι, όπου εμφανίστηκε ένα αρκετά μεγάλο πρόβλημα στο σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Παρά την κυριαρχία για περίπου μια ώρα, που μετουσιώθηκε στο γκολ του Τσιμίκα, η Εθνική δέχθηκε τρία τέρματα σε τρεις φάσεις.
Τα δύο από στημένη μπάλα, επειδή δεν διώξαμε σωστά. Το τρίτο, από λάθος του Κωνσταντή Τζολάκη. Σίγουρα, κάναμε λάθη, αβιάστα κιόλας. Αλλά, αυτό που ξεχώρισε από την ομάδα, πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της, είναι η έλλειψη σκληράδας.
Δυστυχώς, η Εθνική ομάδα, αυτή τη στιγμή, είναι σοφτ. Μια ομάδα που βγάζει ποιότητα, όμορφες φάσεις και σωστή ανάπτυξη, αλλά δεν παίζει... "με το μαχαίρι στα δόντια". Κάτι που φάνηκε μετά το 1-0, όταν οι Σκωτσέζοι πήραν αυτό ακριβώς που ήθελαν. Όχι αυτό που άξιζαν, βάσης της εικόνας.
Πέρα από κάθε αλλαγή προσώπου, πέρα από αλλαγές στο τακτικό κομμάτι, ίσως αυτό να είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να αλλάξει στο σκεπτικό των διεθνών. Ότι, σε αυτά τα δύσκολα παιχνίδια, όπου το λάθος απαγορεύεται, όπου το κάθε ματς είναι "ζωής ή θανάτου" - και δεν αναφερόμαστε μόνο σε αυτά τα προκριματικά, αλλά και στα επόμενα - η ποιότητα από μόνη της δεν αρκεί.
Υ.Γ. Ο Καρέτσας, με το που μπήκε στο παιχνίδι, ζητούσε συνεχώς τη μπάλα, προκειμένου να δημιουργήσει απειλή. Και το έκανε, με το σουτ στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων. Αυτό το παιδί είναι μεγάλη πάστα παίκτη, και θα το αποδείξει στα επόμενα χρόνια. Αν δεν το έχει κάνει ήδη.
