Εθνική ομάδα: Δέκα χρόνια απουσίας είναι πολλά, η μεγάλη ώρα πλησιάζει!

Προφανώς και περιμέναμε ότι το Καζακστάν δεν θα μας έκοβε τον δρόμο για το Euro 2024. Απλώς, δεν περιμέναμε ότι η Εθνική μας θα περνούσε στον «τελικό» της Τιφλίδας με τόσο επιβλητικό τρόπο, με τόσο ονειρεμένο τρόπο, με ένα τόσο «καλογραμμένο» ποδοσφαιρικό σενάριο! Δεν πιστεύαμε ότι ο Γκουστάβο Πογιέτ θα έφτανε στο σημείο να κάνει συντήρηση στο ρόστερ του για να ξεκουράσει παίκτες του ενόψει Γεωργίας!

Οι Έλληνες δεν έκαναν απλώς μια χαψιά τους Καζάκους. Τους έριξαν στα σχοινιά, τους χτυπούσαν ανελέητα και όταν εκείνοι προσπαθούσαν να ξανασταθούν στα πόδια τους, πάλι... φτου κι απ’ την αρχή τα «χτυπήματα».

Όταν η ελληνική ομάδα φτάνει στο σημείο να προηγείται με 4-0 στο 40’, τότε δεν χρειάζεται να γίνει ανάλυση για το ποιος μπήκε αποφασισμένος στο χορτάρι να κατασπαράξει τον αντίπαλό του.

Το Καζακστάν στην έως τώρα πορεία του, έδειχνε ότι ήταν μία ομάδα με σφιχτή άμυνα, με πολύ προσεκτική τακτική και κάνοντας «κηδείες» σε διάφορες δύσκολες έδρες. Ήρθε στη χώρα μας έχοντας πίσω της μία 10ήμερη προετοιμασία στο Ντουμπάι και από το 1ο λεπτό είδε 11 αφηνιασμένους Έλληνες να την κυνηγούν ανελέητα για να παραβιάσουν την εστία της από το πρώτο λεπτό!

Η τελευταία φορά που έπαθαν τόσο χοντρή ζημιά ήταν τον Νοέμβριο του 2021! Τότε ήταν η Γαλλία που την είχε κερδίσει με 8-0. Από τότε η τελευταία της βαριά ήττα ήταν ένα 0-3 από το Αζερμπαϊτζάν για το Nations League τον Σεπτέμβριο του 2022.

Για την Ιστορία, ακόμα και σε εκείνο το 8-0 της Γαλλίας, οι «τρικολόρ» είχαν πετύχει τρία τέρματα στο ημίχρονο και όχι τέσσερα όπως οι Έλληνες διεθνείς!

Η Εθνική μας ήταν μια ομάδα βγαλμένη από τα ωραιότερα ποδοσφαιρικά παραμύθια. Ο Μασούρας πάσαρε με κλειστά μάτια, ο Μπακασέτας ήταν ο εγκέφαλος του ελληνικού συγκροτήματος, ο Πέλκας έβγαζε φλόγες, ο Ιωαννίδης έκανε κομπολόι τους αντιπάλους του, ο Μάνταλος αποτελούσε την ήρεμη δύναμη στη μεσοεπιθετική γραμμή, ο Κουρμπέλης ο... οδοστρωτήρας στον άξονα, οι Μαυροπάνος και Χατζηδιάκος έμοιαζαν με δίδυμους πύργους, οι Μπάλντοκ και Τσιμίκας δεν έτρεχαν αλλά πέταγαν και ο Βλαχοδήμος ήταν από τους πιο τυχερούς ανθρώπους που βρέθηκαν στο γήπεδο, γιατί ως... θεατής απολάμβανε το θέαμα που εξελισσόταν σε απόσταση αναπνοής δίχως να κόψει εισιτήριο!

Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει σε όλους. Από τον Γκουστάβο Πογιέτ έως τον τελευταίο της αποστολής.

Τώρα η ελληνική ομάδα έχει έναν υψηλότερο σκόπελο να ξεπεράσει. Η Γεωργία δεν είναι Καζακστάν και συν τοις άλλοις παίζει στο δικό της γήπεδο, στο οποίο δεν θα πέφτει καρφίτσα.

Είμαστε καλύτεροι από τους Γεωργιανούς και αυτό δεν χωράει καμία αμφιβολία. Ωστόσο, το πάρτι της «πεντάρας» στο Καζακστάν έλαβε τέλος δύο-τρία λεπτά μετά το τελευταίο σφύριγμα του Μακέλι. Δεν χρειάζεται να παρασυρθούμε από την «πεντάρα».

Βρισκόμαστε μία ανάσα από το να βρεθούμε στα τελικά μίας μεγάλης διοργάνωσης μετά από 10 χρόνια (σ.σ. τελευταία φορά στο Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014). Μας έλειψε πολύ. Ήρθε η ώρα μας! Όλη μας η θετική ενέργεια στα παλικάρια του Πογιέτ να επιστρέψουν με την πρόκριση από την Τιφλίδα το βράδυ της Τρίτης (26/3). Το δικαιούνται, το αξίζουν, το οφείλουν στους εαυτούς τους, το θέλουμε όλοι μας!

Πάμε Ελλαδάρα...