Ολυμπιακός: Η... εκδίκηση των «πατεράδων»!

Φτάσαμε στο 2006 την ιστορία του Ολυμπιακού που την πιάσαμε από την δεκαετία του '50 με την ομάδα που έκανε Θρύλο τον Ολυμπιακό σε όλη την Ελλάδα. Με Μουράτη, Ρωσίδη, Μπέμπη κλπ από τους οποίους είχαμε ξεκινήσει.

Εδώ να κάνω μία απαραίτητη σημείωση γιατί μου το είπε με αγάπη ένας φίλος μέσα από τον Ολυμπιακό και έχει δίκιο. Τα διαβάζουν στον Ολυμπιακό αυτά, ακόμα και το αφιέρωμα στη Ριζούπολη το είδαν πρόσωπα εμπλεκόμενα και τους άρεσε. Παρ' ότι δεν προσπαθήσαμε να κοροϊδέψουμε και να γράψουμε ότι «δεν έγινε τίποτα». Πώς δεν έγινε τίποτα, έγιναν πολλά. Αλλά τα δώσαμε στη σωστή τους διάσταση. Γιατί αν δεν είσαι σοβαρός δεν σε υπολογίζουν ούτε αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι.

Η σημείωση λοιπόν που πρέπει να γίνει είναι ότι η ιστορία του Ολυμπιακού ασφαλώς δεν ξεκινάει από τη δεκαετία του '50, απλώς εκείνη η ομάδα καθιέρωσε τον Θρύλο στην Ελλάδα και οι παίκτες εκείνης της ομάδας έγιναν οι πιο γνωστοί. Έχουμε κάνει αφιέρωμα και στην ίδρυση του Ολυμπιακού, υπήρχε ποδόσφαιρο και πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα, σε «πρωτόγονη» βέβαια μορφή, αλλά υπήρχε. Και τότε ο Ολυμπιακός ήταν ο κυρίαρχος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πάντα.

Μόνο μία 9ετία πέρασε τα πάνδεινα ο Ολυμπιακός και έμεινε χωρίς πρωτάθλημα. Αλλά σαν να ήρθε η «Νέμεσις», στο 2006 που βρισκόμαστε τώρα έκλεισε η εννιαετία των «πέτρινων» με μία μεγαλοπρεπή ρεβάνς: Τα 9 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα ακολούθησαν 9 πρωταθλήματα στα επόμενα 10 χρόνια!

Το καλοκαίρι του 2006 η οικογένεια του Ολυμπιακού πανηγύρισε το 9ο πρωτάθλημα σε 10 χρόνια! Ήρθε και ρέφαρε στη «μαύρη εννιαετία» με 9 πρωταθλήματα στην ακολούθως επόμενη δεκαετία!

Και όσα άσχημα έκανε ο Ολυμπιακός στους αντιπάλους του (γιατί δεν υπάρχουν άγιοι σου λέω), ήταν κι αυτή μία μορφή εκδίκησης για όσα είχε τραβήξει ο Ολυμπιακός από τους αντιπάλους του τα προηγούμενα χρόνια... Ο Ολυμπιακός έκανε ό,τι του έκαναν. Στα 9 χρόνια που είχε μείνει χωρίς τον τίτλο, υπήρχαν σεζόν που είχε παικταράδες, υπήρχαν σεζόν που έπαιζε μπαλάρα, αλλά αδικήθηκε κατάφορα από τη διαιτησία και από τους αθλητικούς θεσμούς, την ΕΠΟ, την ΕΠΑΕ και την αθλητική δικαιοσύνη.

Υπήρχαν παιδιά ηλικίας 6-7 χρονών που τα κορόιδευαν στο σχολείο ότι έβγαλαν το Δημοτικό και το Γυμνάσιο και δεν είχαν δει ένα πρωτάθλημα να παίρνει ο Ολυμπιακός. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και οι Παναθηναϊκοί τραγουδούσαν «ποτέ ξανά, ποτέ ξανά πρωτάθλημα στον Πειραιά». Είχε γίνει σύνθημα στα γήπεδα.

Ήρθε λοιπόν η «εκδίκηση των πατεράδων». Τα παιδιά που έβγαλαν Δημοτικό και Γυμνάσιο χωρίς να δουν πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό, έβγαλαν ακολούθως Λύκειο και Πανεπιστήμιο ή στρατό βλέποντας συνεχώς πρωταθλητή τον Ολυμπιακό! Και η επόμενη φουρνιά των μικρών παιδιών, έβγαλαν Δημοτικό και Γυμνάσιο βλέποντας συνεχώς πρωταθλητή τον Ολυμπιακό!

Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια, είχα κάνει ένα θέμα που άρεσε στον Θόδωρο Νικολαΐδη. Είχα πάρει ένα φωτογράφο και είχα πάει σε ένα σχολείο του Νέου Φαλήρου. Ο δάσκαλος ήταν Παναθηναϊκός αλλά καλό παλικάρι και μου το είχε επιτρέψει. Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών ήταν Ολυμπιακοί! Αφού έβλεπαν τον Ολυμπιακό να σαρώνει τους τίτλους επί χρόνια.

Το 2006 ο Ολυμπιακός ξαναπήρε το πρωτάθλημα και αποδείχτηκε ότι το διάλειμμα του ενός χρόνου με το νταμπλ του Παναθηναϊκού τη σεζόν 2003-2004 ήταν η εξαίρεση στον κανόνα. Ο Τζόρτζεβιτς από τη στιγμή που φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού μετρούσε 9 πρωταθλήματα σε 10 χρόνια. Ο αρχηγός ο ιστορικός. Η ομάδα ξεπέρασε το «αντίο» του μεγάλου Τζιοβάνι. Ο Κόκκαλης ακόμα δεν είχε κλείσει την κάνουλα, δεν ήρθε ακόμα η παρακμή και η νέα ώθηση που έδωσε στον Ολυμπιακό με τον ερχομό του ο Μαρινάκης.