O Ελ Αραμπί για τον Ελ Αραμπί: Τα πιστόλια, το κοράνι και η Ρεάλ Μαδρίτης

Όταν ένας παίκτης και μάλιστα του Ολυμπιακού -της πιο λαοφιλούς ομάδας στη χώρα- είναι στα πολύ πάνω του, όπως είναι ο Ελ Αραμπί, ο κόσμος θέλει να μαθαίνει πράγματα για αυτόν. Και επειδή δεν έχω τη δυνατότητα να του πάρω τώρα συνέντευξη, έψαξα συνεντεύξεις που έχει δώσει ο ίδιος στα ισπανικά και στα γαλλικά, μιλάει και καλά ισπανικά πέρα από γαλλικά. Πώς σκιαγραφεί ο ίδιος τον εαυτό του. Να μπούμε στην ψυχοσύνθεσή του.

O Ελ Αραμπί είναι Μαροκινός γεννημένος στη Γαλλία. Και έπαιξε ποδόσφαιρο αρχικά στη Γαλλία, στις Ακαδημίες και στην ομάδα της Καέν, αλλά πάντα σεβόταν τις ρίζες της οικογένειάς του. Έχει πει με ειλικρίνεια πάντως ότι ένας λόγος που επέλεξε την Εθνική Μαρόκου ήταν επειδή δεν θα είχε πολλές ελπίδες να παίξει στην Εθνική Γαλλίας. Αγαπάει όμως τους Άραβες και έχει δηλώσει ότι μια μέρα ένας Άραβας ποδοσφαιριστής θα κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα! Όχι σύντομα διότι τώρα οι Άραβες δεν έχουν έναν Ρονάλντο είπε και έναν Μέσι, αλλά είναι σίγουρος ότι θα γίνει αυτό μια μέρα. Και ότι τότε όλα θα έχουν αλλάξει, θα παίζουν και Άραβες στις μεγάλες ομάδες.

Το ωραίο είναι ότι η Γρανάδα στην οποία έπαιξε για 4 χρόνια στην Ισπανία, είναι πολύ κοντά στο Μαρόκο! 2,5 ώρες με το αμάξι όπως έχει πει ο ίδιος. Και στα Καστιγιάνικα το όνομα Ελ Αραμπί σημαίνει «ο Άραβας» όπως πάλι έχει πει ο ίδιος.

Έχει δηλώσει για τη θητεία του στη Γρανάδα «είναι σαν να είδα εδώ τους προγόνους μου»! Την πόλη την είχαν κατακτήσει κάποτε οι Άραβες και έχει ακόμα ισχυρή αραβική συνοικία. Ήταν το τελευταίο μουσουλμανικό βασίλειο στην Ιβηρική χερσόνησο.

Ο Ελ Αραμπί έχει δηλώσει «αλλεργικός στην αδιαφορία μέσα στο γήπεδο»! Αγαπάει να διαβάζει ιστορικά βιβλία, δεν ξεχνάει τις σελίδες στο Κοράνι, και δηλώνει οικογενειάρχης. Το όνειρό του ήταν μια μέρα να έπαιζε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Στα 29 του δήλωνε ότι ακόμα του αρέσει να βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού τη γυναίκα του με τους δύο γιους του, και δεν έχει κανένα πρόβλημα να πηγαίνει έξω να αγοράζει ψωμί. Δεν θεωρεί τον εαυτό του μόνο ποδοσφαιριστή, αλλά πάνω από όλα άνθρωπο, δεν θέλει να απομακρύνεται από τον κόσμο, για αυτόν πάνω από όλα είναι ο κόσμος, για τον κόσμο παίζει ποδόσφαιρο.

Ο Ελ Αραμπί πέρα από τα γκολ του δίνει και ασίστ, και έχει σταθεί σε αυτό σε συνέντευξή του. Έχει πει «το γκολ είναι το σπουδαιότερο πράγμα, το κυνηγάω, όμως αν δω συμπαίκτη μου σε καλύτερη θέση από εμένα θα του δώσω την ασίστ. Διότι για εμένα πάνω από όλα είναι η ομάδα και μετά είναι ο εαυτός μου». Όμως λέει ότι στον επιθετικό το σπουδαιότερο είναι να σκοράρει, αλλιώς έχει πρόβλημα, και εκείνος προσεύχεται να σκοράρει συνεχώς!

Παρακάτω περιγράφει ένα από τα μυστικά του: «Το να είσαι γκολτζής δεν είναι εύκολο, στον επιθετικό υπάρχουν πράγματα που δεν του επιτρέπονται -όπως το να είναι αγχωμένος! Δεν είναι εύκολο να είσαι απέναντι στον γκολκίπερ και να πρέπει να λυτρώσεις την ομάδα σου, αλλά αν θέλεις να είσαι επιθετικός πρέπει να σηκώνεις το ρίσκο».

Ο Ελ Αραμπί έχει πει ότι στο σκοράρισμα στο ποδόσφαιρο τον έχει βοηθήσει το ότι έπαιζε μέχρι τα 20 του ποδόσφαιρο σάλας, το futsal! Και μάλιστα ήταν αρχηγός της Εθνικής Γαλλίας στο ποδόσφαιρο σάλας K-21!

Αυτό είναι ποδόσφαιρο σε σάλα με 5 παίκτες να έχει κάθε ομάδα από τους οποίους ο ένας είναι τερματοφύλακας. Παίζεται με μικρότερη μπάλα από τη κανονική μπάλα του ποδοσφαίρου. Αυτό θεωρεί ο Ελ Αραμπί ότι όξυνε τη δεξιοτεχνία του στο σκοράρισμα! Το αγαπάει το futsal.

Ρωτήθηκε αν είναι δύσκολος χαρακτήρας και έχει ενδιαφέρον η απάντησή του. «Ο Άραβας είναι Άραβας και μου αρέσει να λέω αυτό που σκέφτομαι ανοικτά. Άλλωστε το όνομά μου σημαίνει Άραβας στα ισπανικά. Μερικές φορές θα μπορούσα να γίνω νευρικός αλλά ανακαλύπτω ότι δεν αξίζει να νευριάζεις. Αν είσαι νευρικός και αγχωμένος, σημαίνει ότι φοβάσαι, και εγώ δεν φοβάμαι τίποτα στο ποδόσφαιρο! Έχω υποφέρει στη ζωή μου για να φτάσω εδώ. Δεν ήταν εύκολο ούτε για εμένα ούτε για τον αδερφό μου, ο πατέρας μου ήταν μηχανικός που μετανάστευσε για να βρει δουλειά στη Γαλλία»...

Όταν ρωτήθηκε για τους μετανάστες, απάντησε ότι χρειάζεται να δουλεύεις στη ζωή σου, δεν ξέρει κανέναν που να μην θέλει να δουλεύει. Ο ίδιος δεν γεννήθηκε για να παίζει ποδόσφαιρο είπε, γεννήθηκε για να δουλεύει, και μέσα από τη δουλειά έφτασε να γίνει ποδοσφαιριστής. Δεν σου χαρίζεται τίποτα, πρέπει να δουλεύεις και να είσαι χρήσιμος, έτσι γίνεσαι σημαντικός -τόνισε.

Ο Ελ Αραμπί στα 29 του έδωσε μια απάντηση σε συνέντευξη που δείχνει τώρα γιατί σκίζεται να είναι στην καλύτερή του κατάσταση. Ρωτήθηκε αν θεωρεί ότι το ποδόσφαιρο είναι ίδιο σε όλα τα μέρη του κόσμου. Και περιέγραψε την αγωνία του για την ηλικία! Είπε ότι το ποδόσφαιρο έχει ένα κοινό σημείο παντού, ότι δεν διαρκεί για πάντα! Και ότι όταν ένας παίκτης φτάνει στα 32 έχει την αγωνία τι θα κάνει στο μέλλον που έρχεται. Λατρεύει το ποδόσφαιρο και θέλει να το παρατείνει, να μην έρθει σύντομα η ώρα που θα σταματήσει.

Ρωτήθηκε τι θα κάνει μετά το ποδόσφαιρο και είπε ότι το πρώτο του μέλημα είναι να ζει καλά η οικογένειά του και θα πάει να ζήσει στο Μαρόκο! Το οποίο θεωρεί ότι πλησιάζει στα στάνταρ της Ευρώπης. Και κολάκεψε το βασιλιά του Μαρόκο για την κατάσταση στη χώρα...

Έχω γράψει από παλιά ότι στο Κατάρ 3 χρόνια είχε βάλει περισσότερα γκολ από τον αριθμό των αγώνων που έπαιξε. Εκείνο που δεν είχα γράψει και το βρήκα τώρα, είναι ότι είχε τρελάνει κόσμο όταν ενώ βγήκε πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα, ξεκίνησε το επόμενο πρωτάθλημα και στις πρώτες 4 αγωνιστικές είχε βάλει 8 γκολ! Μέσο όρο 2 γκολ ανά αγώνα. Και έχουν πάει μεγάλα ονόματα ποδοσφαιριστών στο Κατάρ, τέτοια σκηνικά δεν έκαναν.

Ο πανηγυρισμός με τα πιστόλια που κάνει, δεν είναι μόνο εδώ, τον έκανε και στο Κατάρ, τον έκανε και στη Γρανάδα! Έχει πει σε συνέντευξή του ότι ξεκίνησε να το πρωτοκάνει στην Καέν, άρεσε στην οικογένειά του και το καθιέρωσε μετά.

Κάτι ενδιαφέρον που βρήκα και δείχνει το χαρακτήρα του. Μια φορά εξεράγη σε αγώνα της Γρανάδας εναντίον της Λεβάντε στην Ισπανία. Όταν σκόραρε σε χτύπημα πέναλτι έκανε τη γνωστή του χειρονομία με το πιστόλι, όχι προς τις εξέδρες αλλά προς τον αντίπαλο τερματοφύλακα! Ρωτήθηκε μετά το ματς για αυτό και αποκάλυψε: «Είμαι ένας ειρηνικός άνθρωπος, δεν μου αρέσει να προκαλώ. Αυτό όμως που δεν ξέρουν οι οπαδοί της Λεβάντε είναι ότι πριν εκτελέσω το πέναλτι ο τερματοφύλακας της ομάδας τους έφτυσε τη μπάλα και μου είπε "θα το χάσεις Μαυριτανική κουράδα"»!

Σημείωση: Αυτό δεν το μεταφράζουν οι μηχανές στο google, πρέπει να ξέρεις ισπανικά αλλά και ιστορία για να πιάσεις το ρατσιστικό παραλλήρημα του αντίπαλου γκολκίπερ. Τον είπε Μαυριτανό γιατί οι Μαυριτανοί ήταν οι Άραβες που είχαν κατακτήσει τη Γρανάδα πριν από αιώνες. Δεν τον είπε απλώς «κουράδα» αλλά "moro de mierda". Καλά έκανε ο Ελ Αραμπί και τον «πυροβόλησε». Μαυριτανοί λέγονταν πριν από αιώνες οι Άραβες της Βορείου Αφρικής και κυρίως οι μουσουλμάνοι που είχαν κατακτήσει το μεγαλύτερο τμήμα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Δεν ήταν μόνο Μαροκινοί, αλλά ήρθαν στην Ιβηρική χερσόνησο από το Μαρόκο.

Κλείνω με το εξής εντυπωσιακό: Δεν ξέρω αν είναι προληπτικός, δεν βρήκα να το έχει πει σε συνέντευξή του αυτό, πάντως αξίζει να το σημειώσω: Κοιτώντας το παρελθόν του, μεγαλουργεί σερί τα τελευταία χρόνια στις ομάδες με ερυθρόλευκα! Και η Γρανάδα στην Ισπανία στην οποία έπαιξε 4 χρόνια έχει κόκκινη φανέλα, και η Αλ Ντουχαΐλ στο Κατάρ έχει κόκκινη φανέλα και ο Ολυμπιακός και η Εθνική Μαρόκου έχουν κόκκινη φανέλα! Μην το κοροϊδεύουμε αυτό, ο μεγάλος Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς μού έχει πει στο παρελθόν ότι στέκεται στο συμβολισμό που είχε η καριέρα του να είναι πάντα με τα ερυθρόλευκα, Ερυθρός Αστέρα, Πανηλειακός, Ολυμπιακός.

Τέλος βρήκα μία συνέντευξή του που είχε δώσει στα γαλλικά, στα 22 του, στην Καέν. Εκεί μου έκανε εντύπωση μία φράση του: «Γεννήθηκα με μία μπάλα! Έμαθα το ποδόσφαιρο στο δρόμο»... Και παρ΄ ότι μια ζωή ως τότε στη Γαλλία, για το Μαρόκο μίλαγε, ότι πάει εκεί κάθε χρόνο και ότι παρακολουθεί την Εθνική Μαρόκου. Ακόμα τότε δεν είχε διαλέξει επισήμως το σε ποια Εθνική θα μπορεί να παίζει, δεν είχε παίξει ακόμα σε καμία Εθνική, στη συνέντευξη όμως αυτή είπε ότι θέλει το Μαρόκο, ότι εκεί είναι οι ρίζες του. Κι όταν ρωτήθηκε στη συνέντευξη ποια λέξη του έρχεται πρώτη στο μυαλό όταν ακούει τη λέξη Μαρόκο απάντησε "tajine" γελώντας. Είναι κλασικό πιάτο της Μαροκινής κουζίνας, αγαπημένο του φαγητό.