Παναγιώτης Αγγελόπουλος για τους νεκρούς της Θύρας 7: «Ήταν η "Κόλαση του Δάντη" με αίμα»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Αυτός που θα διαβάσετε είναι Νεοφαληριώτης, τον γνώριζα ως δικηγόρο, ένθερμο Ολυμπιακό, αλλά από σεμνότητα ο άνθρωπος δεν μου είχε πει ποτέ την ιδιότητα του πατέρα του. Είδα κάτι που έγραψε στα σόσιαλ, του ζήτησα να τα πει στο «ΦΩΣ» και τα είπε. Μου έδωσε και φωτογραφίες του πατέρα του όταν ήταν διευθυντής στο Τζάνειο. Φωτογραφίες και με υπουργούς, με μητροπολίτη Πειραιά, με αστυνομικό διευθυντή Πειραιά. Ο πατέρας του έζησε την τραγωδία με τους νεκρούς της Θύρας 7 το 1981 εκ των έσω. Είναι μια εξιστόρηση που καθηλώνει.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 10/2/2022

Παναγιώτης Αγγελόπουλος το όνομά σου και Γιώργος ήταν ο πατέρας σου. Έχεις καμία συγγένεια με τα αδέλφια στην ΚΑΕ;

Όχι, είναι συνωνυμία, αν και είναι κοινή η καταγωγή από την Αρκαδία.

Θέλω να μου δώσεις αυτό που έγραψες και μετά θα σε ρωτήσω κι άλλα πράγματα.

Έγραψα το εξής: "Πασαλιμάνι, 8 Φεβρουαρίου 1981, νωρίς το απόγευμα. Ήμουν μόλις 9 ετών. Επίμονα χτυπούσε το τηλέφωνο. Το σηκώνω. «Ναι, ποιος είναι;. «Ο πρωθυπουργός της χώρας, ο Γεώργιος Ράλλης. Είναι εκεί το σπίτι του διευθυντή του νοσοκομείου;». «Ναι». «Θα ήθελα τον πατέρα σου, μικρέ». Ήταν στο μπάνιο ο πατέρας μου, ξυριζόταν. Με παιδική άγνοια και αθωότητα πηγαίνω στο μπάνιο και του λέω «σε ζητά ο πρωθυπουργός της χώρας». «Ο ποιος;».

Έτρεξε στο τηλέφωνο, αναστατώθηκε πολύ από αυτά που άκουσε, αν και εκνευριστικά ψύχραιμος ως άνθρωπος. «Μάλιστα, κύριε Ράλλη, σε επιφυλακή όλο το νοσοκομείο, όπως θέλετε, ξεκινώ για το Τζάνειο, σας περιμένουμε». Άρχισε να ειδοποιεί, εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ίντερνετ, wifi και κινητά. Ο ένας υπάλληλος του Τζανείου ειδοποιούσε τον άλλον και πρωτίστως τους γιατρούς. Σχεδόν όλοι οι υπάλληλοι και κάθε ειδικότητα από το προσωπικό -αν και εκτός ωραρίου- βρέθηκαν στο νοσοκομείο. Ο πατέρας μου με πήρε μαζί του, δεν είχε φανταστεί το μέγεθος της τραγωδίας... Είμαι βέβαιος ότι δεν θα με έπαιρνε, αν ήξερε τι θα έβλεπα...

Σκηνές αρχαίας τραγωδίας εκτυλίχθηκαν στα μάτια μου. Έξω στα κάγκελα του νοσοκομείου κραυγές, ουρλιαχτά, γοερά κλάματα από συγγενικά πρόσωπα. Τα ασθενοφόρα ούρλιαζαν και έτρεχαν να μπουν στην εφημερία, περιπολικά να βοούν δαιμονισμένα, αστυνομία, ένας χαμός παντού. Ήταν η «Κόλαση του Δάντη», διανθισμένη με αίμα, στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιά.

Έδωσε εντολή ο πρωθυπουργός Γιώργος Ράλλης, είχε ήδη έρθει ο ίδιος στο Τζάνειο, να κλείσει το νοσοκομείο για το κοινό. Λογικό, καθώς ήθελαν όλοι να μπουν στο νοσοκομείο, ενοχλώντας ουσιαστικά τους γιατρούς και τις διοικητικές υπηρεσίες που έκαναν τιτάνια προσπάθεια να περιθάλψουν τους δεκάδες τραυματίες. Στην απόγνωσή τους, οι οικείοι προσπαθούσαν να περάσουν τα κάγκελα και να μπουν μέσα, γι' αυτό είχαν έρθει ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας να τους κρατήσουν έξω, γινόντουσαν φασαρίες μεταξύ του κόσμου και της αστυνομίας.

«Πρόκειται περί εθνικής τραγωδίας» φώναζε ο Ράλλης στο κρατικό κανάλι τηλεοράσεως, εμφανώς φορτισμένος. Κάποια στιγμή πλησιάζει τον πατέρα μου και του λέει: «Έλα εδώ εσύ, Αγγελόπουλε, πήγαινε μέτρα τους νεκρούς και δώσε νούμερο».
«Κύριε πρωθυπουργέ, είμαι ο διευθυντής διοίκησης, δεν είμαι γιατρός, δεν το αντέχω». «Πάρε έναν γιατρό και κατέβα, δίνω εντολή να κατέβετε τώρα».

Κατέβηκε, εκών άκων, στο νεκροτομείο μαζί με τον επιφανή χειρουργό διευθυντή και προσωπικό του φίλο, κ. Χατζηγιαννάκη, και μέτρησαν μέχρι τέλους τα πτώματα...
Έκανε καιρό να φάει, να κοιμηθεί και να ηρεμήσει από αυτά που είδε ο πολύ δυνατός γενικά πατέρας μου εκείνο το βράδυ. Η φρίκη ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια όλων. Η μυρωδιά του θανάτου ήταν διάχυτη στο νοσοκομείο.... Ως παιδί, νόμιζα ότι έβλεπα μια σκληρή δραματική ταινία.

Η τραγωδία δεν τελείωσε εκείνο το βράδυ, έπρεπε οι οικείοι να αναγνωρίσουν τα παιδιά τους που ήταν σε άθλια κατάσταση το κορμί τους, καθώς με την κλειστή πόρτα στη Θύρα 7 έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλον και τουμπάνιαζαν... Η ανθρώπινη βλακεία είναι ανίκητη, κάποιος ή κάποιοι φύλακες είχαν κλειδώσει ουσιαστικά την έξοδο της Θύρας 7, με αποτέλεσμα με την κλίση που είχε η σκάλα να εγκλωβιστούν οι φίλαθλοι και να πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον σαν ντόμινο θανάτου.

Είχε πέσει το μαύρο πέπλο στον Πειραιά, ο χάρος βγήκε παγανιά. Μια επική επιτυχία με σκορ 6-0 εναντίον της ΑΕΚ έμελλε να γίνει ένας αδυσώπητος φονέας που σκόρπισε πόνο και δυστυχία ανείπωτη, έκλεισαν τόσα σπίτια συμπολιτών μας...

Σήμερα θέλησα να κάνω ένα μικρό μνημόσυνο σε όλους τους αδικοχαμένους φιλάθλους του Ολυμπιακού και στον πατέρα μου που έδωσε την ψυχή του εκείνα τα τραγικά βράδια. Συνετέλεσε να σωθούν άνθρωποι και επιτέλεσε το καθήκον του με ανθρωπισμό. Ήταν άλλωστε ο χαρακτήρας του να βοηθά όλο τον κόσμο. Μπορεί πλέον να μην τον έχω, αλλά είμαι υπερήφανος γι' αυτόν και για τη συμβολή του εκείνη τη νύχτα και όχι μόνο. Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε, το παιδί των 9 ετών πενηντάρισε, όμως δεν ξέχασε και αποδίδει φόρο τιμής ως αυτόπτης και ως αυτήκοος μάρτυς στα γεγονότα εκείνης της μαύρης ημέρας και νύχτας.

Άφησα κάτι για το τέλος σκόπιμα. Κάποτε πήγε μια χαροκαμένη μητέρα να πάρει πιστοποιητικό από τις διοικητικές υπηρεσίες. Την κάλεσε στο γραφείο του. Ενοχλείτο από τον φανατισμό, πάντα φώναζε και σε εμένα για το πάθος μου στην ομάδα, ήταν μακριά από τα ποδοσφαιρικά, αν και βέρος Πειραιώτης. Είπε στην κυρία: «Μετά από αυτά που συνέβησαν δεν πιστεύω να παρακολουθείς τα ποδοσφαιρικά του Ολυμπιακού». Του απάντησε «ανελλιπώς, κύριε διευθυντά. Αν ξαναζούσε το παιδί μου, πάλι στο Καραϊσκάκη θα πήγαινε πρώτος, είχε λατρεία στον Ολυμπιακό, δεν μπορώ να μισήσω κάτι που αγαπούσε τρελά το παιδί μου»...

Δεν πρέπει να ξεχαστεί η ημερομηνία αυτή από κανέναν, δεν παραγράφεται όσα χρόνια και αν περάσουν. 8-2-1981. Στη μνήμη του σπουδαίου πατέρα μου, διευθυντή του Τζάνειου Νοσοκομείου Πειραιώς επί έτη πολλά".

Παναγιώτη, θα ήθελα να μου πεις κάποιο περιστατικό που να σου έχει εξιστορήσει ο πατέρας σου και σε σημάδεψε, κάτι που δεν είναι γνωστό.

Θα σου πω κάτι που μου το είχε πει πολλές φορές ο πατέρας μου. Υπήρχε ένας αστυνομικός διευθυντής σε κάποιο τμήμα του Πειραιά, τηλεφώνησε εκείνη τη νύχτα στο νοσοκομείο και του είπε «Γιώργο, δεν έχει γυρίσει το παιδί μου από το γήπεδο. Μπορείς να δεις τη λίστα με τους τραυματίες και τους νεκρούς; Μπορείς να δεις, να σου το περιγράψω το παιδί;». Κοίταξαν τις λίστες με τους τραυματίες, κοίταξαν τους νεκρούς, το παιδί του αστυνόμου δεν ήταν εκεί. Του τηλεφωνεί ο πατέρας μου ανακουφισμένος και του λέει «μείνε ήσυχος, δεν είναι εδώ το παιδί». Ξέρεις όμως τι έγινε;

Τι έγινε;

Το παιδί του αστυνομικού διευθυντή ήταν ο 21ος νεκρός, ήρθε αργότερα στο νοσοκομείο, αγνώριστος. Ήταν παραμορφωμένος εντελώς και δεν γινόταν να αναγνωριστεί. Κατέρρευσε ο πατέρας μου και δεν μπορούσε να πάρει τηλέφωνο τον αστυνόμο. Έβαλε τις υπηρεσίες του νοσοκομείου να του τηλεφωνήσουν... Το τρομερό όμως δεν σταματάει εδώ.

Τι άλλο θα ακούσω...

Μετά από λίγες μέρες έπαθε εγκεφαλικό ο αστυνομικός πατέρας, νοσηλεύτηκε στο Τζάνειο μάλιστα και πέθανε. Από τη στενοχώρια του. Είχε τύψεις ο πατέρας μου για αυτό το θέμα. Γιατί αρχικά τον είχε καθησυχάσει...

Πότε πέθανε ο δικός σου πατέρας;

Το 2016. Στα 87 του.