Καρέτσας: «Ήξερα ότι νιώθω περισσότερο Έλληνας – Δεν μπορώ το ρομποτικό ποδόσφαιρο»

Ο μεσοεπιθετικός της Εθνικής ομάδας και την Γκενκ, Κωνσταντίνος Καρέτσας παραχώρησε συνέντευξη στο «The Athletic».

Το γνωστό αθλητικό μέσο, το οποίο ανήκει στους «New York Times», τιτλοφορεί το άρθρο για τον διεθνή άσο: «Καρέτσας, ο εξτρέμ που λατρεύουν οι μεγαλύτεροι σύλλογοι της Ευρώπης».

Αναλυτικά όσα είπε ο Κωνσταντίνος Καρέτσας:

Για τον τρόπο παιχνιδιού που του αρέσει:

Πρέπει απλά να κάνεις ό,τι σου έρχεται στο μυαλό. Δεν μπορείς να είσαι ρομπότ. Όταν έχεις ένα-εναντίον-ενός, πέρνα τον αντίπαλό σου — κάνε ένα σουτ, κάνε μια ασίστ, κάνε μια σέντρα. Παίξε ένα ένα-δύο. Αυτό είναι για μένα το όμορφο ποδόσφαιρο.

Για τα επόμενα βήματά του:

Με τον πατέρα μου, σχεδιάσαμε με ακρίβεια την πορεία μου. Πρώτα να κατακτήσω το Βέλγιο και μετά να πάω σε μια ομάδα είτε φέτος είτε του χρόνου, θα δούμε. Αλλά όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο.

Για το ποιό πρωτάθλημα προτιμά:

Δεν έχω προτίμηση. Νομίζω ότι με τη σωστή νοοτροπία, μπορώ να τα καταφέρω οπουδήποτε. Αν έπρεπε να διαλέξω, θα προτιμούσα τη La Liga — αλλά θα πήγαινα οπουδήποτε, σε οποιονδήποτε κορυφαίο σύλλογο. Εξαρτάται απλώς από τις επιλογές που θα υπάρχουν εκείνη τη στιγμή.

Για τη νοοτροπία του:

Απλά άλλαξα τη νοοτροπία μου. Από το να είμαι ικανοποιημένος με το να είμαι μέτριος, στο να θέλω να γίνω ο καλύτερος. Νιώθω ότι είναι μια μεγάλη αλλαγή.

Μίλησα πολύ με τους γονείς μου, αλλά και με τον Ντέβον Μάες (υπεύθυνο απόδοσης της Γκενκ) και τον (βοηθό προπονητή) Μίσελ Ριμπέιρο στο σύλλογο. Είναι τεχνικός προπονητής, αλλά είναι και κάτι παραπάνω από αυτό. Τον γνωρίζω όλη μου τη ζωή. Μπορούν να μιλήσουν από την εμπειρία τους για δύσκολες στιγμές — για το να κάνεις τα πάντα για να βγεις από αυτές.

Για τον θόρυβο γύρω από το όνομά του:

Πάντα υπάρχει πολύς θόρυβος γύρω από έναν ανερχόμενο παίκτη, ειδικά αν είσαι τόσο νέος. Οπότε πρέπει απλά να αποκλείσεις αυτόν τον θόρυβο και να επικεντρωθείς σε αυτό που θέλεις να γίνεις ως παίκτης και να βοηθήσεις την ομάδα, που είναι το πιο σημαντικό.

Με έχει εμπνεύσει ο Μάικλ Τζόρνταν. Δεν λέω ότι θα πετύχω ό,τι πέτυχε αυτός, γιατί είναι σχεδόν αδύνατο. Αλλά το θέμα είναι να προσπαθείς να γίνεις κάθε μέρα μια καλύτερη έκδοση του εαυτού σου. Να κάνεις τα πάντα για τη δουλειά σου. Είμαι παθιασμένος με αυτό.

Για τις κακές στιγμές στο ποδόσφαιρο και την ισορροπία στη ζωή ενός νεαρού παίκτη:

Νομίζω ότι στο ποδόσφαιρο έχεις ίσως 60% κακές στιγμές και ίσως 40% καλές στιγμές. Αλλά οι καλές στιγμές δεν συγκρίνονται με τις κακές. Γι’ αυτό στις κακές στιγμές πρέπει απλά να συνεχίζεις.

Προσπαθώ να διαχωρίζω τη ζωή μου από το ποδόσφαιρο. Φυσικά, παρακολουθώ τα κορυφαία παιχνίδια, όπως το El Clasico ή το Μάντσεστερ Σίτι εναντίον Λίβερπουλ. Αλλά δεν πρόκειται να περάσω το απόγευμά μου κάνοντας αυτό. Πρέπει να σκέφτεσαι και άλλα πράγματα. Νομίζω ότι αν δεν το κάνεις αυτό, δεν θα επιβιώσεις, θα τρελαθείς.

Για τους γονείς του:

Και οι δύο έκαναν πολλές θυσίες. Ο πατέρας μου ήταν καλός παίκτης, αλλά εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο για μένα και τον αδερφό μου, ώστε να έχουμε όλα όσα χρειαζόμασταν. Η μαμά μου είναι η καρδιά του σπιτιού. Έτσι, είχα μια πολύ καλή παιδική ηλικία.

Είμαι πραγματικά πολύ ευγνώμων, γιατί δεν είναι φυσιολογικό να έχεις μια καλή παιδική ηλικία. Σήμερα ακούς πολλές ιστορίες για παιδιά που μεγαλώνουν σε δύσκολες συνθήκες, αλλά εγώ δεν είχα ποτέ αυτό το πρόβλημα. Είχα τους καλύτερους γονείς, οπότε είμαι πραγματικά ευγνώμων για αυτό.

Για τον μικρό του αδελφό Γιώργο, που είναι επίσης στη Γκενκ, στην ακαδημία νέων:

Είναι ψηλότερος, πιο δυνατός, πιο γρήγορος από ό,τι ήμουν εγώ στα 12 μου, οπότε θα έλεγα ότι είναι καλύτερος. Ελπίζω να γίνει έτσι. Ποτέ δεν θα τον ζήλευα.

Για το επέλεξε την Εθνική Ελλάδας:

Κάθε φορά που έπαιζα για το Βέλγιο ένιωθα τιμή. Αλλά πάντα είχα ένα περίεργο συναίσθημα, γιατί ήξερα ότι ένιωθα περισσότερο Έλληνας. Οπότε η απόφασή μου ήταν ειλικρινής.

Αγαπώ την Ελλάδα, ταξιδεύω εκεί κάθε χρόνο. Είναι σαν το δεύτερο μου σπίτι. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για όλα όσα έκανε το Βέλγιο, αλλά όταν πρόκειται για την εθνική ομάδα, πιστεύω ότι πρέπει να επιλέγεις με την καρδιά σου. Κανείς δεν με πίεσε. Ήταν δική μου επιλογή.

Για το αν προτιμά γκολ ή ασίστ:

Μου δίνει μεγάλη χαρά να δίνω ασίστ, γιατί νιώθω ότι μπορώ να κάνω τους συμπαίκτες μου καλύτερους», λέει. «Αν έχεις έναν επιθετικό που περνάει μια δύσκολη περίοδο, μπορείς να τον βοηθήσεις. Είναι καλό για την ομάδα, αλλά και για τον παίκτη, που νιώθει καλύτερα, και αυτό είναι υπέροχο συναίσθημα.

Προφανώς, ως επιθετικός παίκτης, τίποτα δεν συγκρίνεται με το συναίσθημα του να σκοράρεις εσύ ο ίδιος, αλλά για μένα, το να δίνω ασίστ έχει τουλάχιστον την ίδια αξία.

Για το πώς άρχισε το ποδόσφαιρο:

Βασικά, από τη στιγμή που άρχισα να περπατάω, είχα μια μπάλα στα πόδια μου. Ήμουν ερωτευμένος με αυτό. Και έτσι ο μπαμπάς μου με ενθάρρυνε πάντα να κάνω ντρίμπλα, γιατί ήξερε ότι αυτοί είναι οι πιο ξεχωριστοί παίκτες, οι δημιουργικοί παίκτες, και ήξερε ότι το είχα μέσα μου.

Έβλεπα βίντεο στο YouTube με τους μεγάλους αστέρες — τον Μέσι, τον Ροναλντίνιο, τον Νεϊμάρ, τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο — και μετά έβγαινα έξω για να προσπαθήσω να γίνω ο εαυτός μου.

Το να χάνω την μπάλα ήταν ένας φόβος που έπρεπε να ξεπεράσω. Πολλοί προπονητές νεαρών μου έλεγαν να σταματήσω τις ντρίμπλες, να πασάρω την μπάλα, αλλά ο πατέρας μου έλεγε: «Μην σταματάς ποτέ». Και έτσι δεν το έκανα ποτέ.

Ξέρεις, δεν φοβάμαι να κάνω κάτι στο γήπεδο. Αν δεν πετύχει τρεις φορές, και μετά μια φορά η ομάδα σου σκοράρει, κανείς δεν θα θυμάται τις τρεις φορές. Μπορεί να είναι ένα σημείο καμπής στο παιχνίδι.

Παίκτες όπως ο Ζερεμί Ντοκού, φέρνουν κάτι στην ομάδα που μου αρέσει πολύ. Σήμερα υπάρχει πολύ ρομποτικό παιχνίδι, το οποίο δεν αντέχω. Δεν μπορώ να το βλέπω. Πρέπει να είσαι δημιουργικός. Αυτό είναι όμορφο να βλέπεις.