Ντιέγκο Μαραντόνα: Ο «Θεός» έχει γενέθλια...

Οι παραπάνω λέξεις δεν θα μπορούσαν να έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους αν δεν υπήρχε ο άνθρωπος που κατάφερε να τις συνδυάσει, βλάπτοντας μάλιστα ανεπανόρθωτα τον εαυτό του.

Στις 30 Οκτωβρίου του 1960 η ανθρωπότητα είχε την ευτυχία να γεννηθεί ο άνθρωπος που λίγα χρόνια αργότερα θα άλλαζε για τα... καλά τα δρώμενα στο χώρο της «στρογγυλής Θεάς». Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, γνωστός και ως ο «Θεός του ποδοσφαίρου».

Πριν καλά - καλά περάσουν 26 χρόνια από τη γέννησή του κατάφερε να κουβαλήσει στις πλάτες του ένα ολόκληρο έθνος. Ήταν 22 Ιουνίου όταν η Αργεντινή αντιμετώπιζε την Αγγλία στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυππέλου. Ήταν η μέρα που ο Ντιέγκο «ξέπλυνε» με τα δύο προσωπικά του γκολ την... ντροπή του πολέμου στα νησιά Φώκλαντ, όταν οι Άγγλοι είχαν συντρίψει τον στρατό της Αργεντινής. Ένας πόλεμος που είχε κρατήσει μόλις 10 εβδομάδες, όμως είχε προλάβει να καταρρακώσει έναν ολόκληρο λαό.

Τέσσερα χρόνια μετά οι δύο χώρες θα έδιναν τη δική τους μάχη στα γήπεδα του Μεξικό, με τον Μαραντόνα να παίρνει τον ρόλο του στρατηγού που οδήγησε τους στρατιώτες του σε μια μεγαλειώδη νίκη. Μια νίκη που ακόμα και σήμερα μνημονεύεται από όλο τον πλανήτη για τον τρόπο με τον οποίο ήρθε.

Στο 51o λεπτό ο «Θεός» στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα του Σίλτον με το χέρι, ενώ πριν ο κόσμος προλάβει καλά - καλά να τον... κακολογίσει, έρχεται να μας χαρίσει μια σπάνια στιγμή ποδοσφαιρικής μαγείας, κλείνοντας μαεστρικά όποιο στόμα ήθελε να πει κάτι για τη φάση του 51'. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, ο μύθος του Ντιέγκο που ήδη είχε αρχίσει να δημιουργείται, εκτοξεύεται!

Οι κάτοικοι της χώρας βρίσκουν το είδωλό τους, ο ίδιος καταφέρνει να πείσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό ότι είναι ότι καλύτερο είχε να επιδείξει το άθλημα στα γήπεδα της εποχής και οι ομάδες στην Ευρώπη ονειρεύονται να τον εντάξουν στο δυναμικό τους.

Ο ίδιος παραμένει στη Νάπολι, την οποία είχε προλάβει ήδη να κάνει υπερδύναμη αφού ήταν στο δυναμικό της από το 1984 και μέχρι το 1991 η Σικελία «χορεύει» στους ρυθμούς του.

Η αναφορά σε αυτό το παιχνίδι του Μουντιάλ δεν είναι τυχαία. Καταδεικνύει το πόσο σημαντικός έγινε ο Ντιέγκο για τη χώρα του, δείχνει το γιατί του έχουν χτίσει μέχρι και εκκλησία στο Μπουένος Άιρες.

Από «Άγιος», απολωλός πρόβατο

Ο Μαραντόνα δεν έμελλε να γίνει ποτέ πρότυπο αθλητή. Για αυτό ευθύνεται ο ίδιος και το πάθος του για τις καταχρήσεις. Στην Ιταλία αρχίζει να ακούγεται ότι η Μαφία του κάνει συνεχώς πλάτες και ότι ο ίδιος διατηρεί στενές σχέσεις με τους γκάνγκστερς της εποχής. Η κοκαΐνη τελικά τον κυριεύει και η καριέρα του γνωρίζει απότομα την πτώση, αφού η αγάπη του για το ποδόσφαιρο έχει δώσει για τα καλά τη θέση της στο πάθος του για την άσπρη σκόνη.

Αποτέλεσμα ο ίδιος να τιμωρηθεί ουκ ολίγες φορές, με τελευταία έπειτα από έναν αγώνα της Εθνικής Αργεντινής κόντρα στην Εθνική Ελλάδας το 1994 στα γήπεδα των ΗΠΑ. Ο Μαραντόνα είχε βρεθεί θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ και αυτό ήταν και η χαριστική βολή για την καριέρα του που άλλαξε άρδην.

Αυτό που δεν άλλαξε ποτέ, ήταν ο χαρακτήρας του που ακόμα και σήμερα, στα 58 του χρόνια παραμένει ο ίδιος. Σκληρός, ανεξάρτητος, πεισματάρης, αυτοκαταστροφικός. Όλα τα χαρακτηριστικά ενός κοινού θνητού τα μάζεψε πάνω του ο Θεός του ποδοσφαίρου!

Ντιέγκο Μαραντόνα, χρόνια σου πολλά: