Κλοπ: "Τhe Normal One"

Ο Γιούργκεν Κλοπ επέλεξε για μία ακόμα φορά να κάνει ένα βήμα μπροστά, να βρεθεί απέναντι στους συμπατριώτες του Γερμανούς, αψηφώντας κριτικές, σχόλια και απειλές, προκειμένου να υπερασπιστεί, όχι ένα παίκτη του, αλλά τον Μεσούτ Οζίλ της Αρσεναλ και, κυρίως, τις αρχές του.

«Αυτό είναι ένα κλασικό παράδειγμα απόλυτης παραπληροφόρησης και ανυπολόγιστης ανοησίας. Ξέρω πολύ καλά τον Ιλκάι Γκουντογκάν, τον Εμρέ Τσαν και τον Νούρι Σαχίν, δεν γνωρίζω τόσο καλά τον Μεσούτ Οζίλ, αλλά δεν θα είχα πρόβλημα να τον καλέσω στο σπίτι μου. Δεν έχω καμία αμφιβολία για την πίστη τους στην πατρίδα τους», δήλωσε ο Γερμανός προπονητής της Λίβερπουλ στο Sport 1.

«Αυτή είναι μια υποκριτική συζήτηση. Τα κακά πράγματα συνέβησαν, επειδή οι άνθρωποι δεν ενημερώθηκαν σωστά. Ούτε και ο Τύπος θα έπρεπε να έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο θέμα, θα πρέπει να ασχοληθείτε περισσότερο με τους ανθρώπους», υποστήριξε.

Δεν είναι η πρώτη φορά και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία που ο Γερμανός προπονητής... επιβεβαιώνει την ξεχωριστή διαδρομή του. Ένας απαιτητικός πατέρας και η μέτρια καριέρα του ως παίκτης βοήθησαν τον Γιούργκεν Κλοπ, όπως σημειώνουν Γερμανοί και Άγγλοι, να είναι ένας από τους καλύτερους, αλλά και πιο περιζήτητους προπονητές της Ευρώπης. Ένας άνθρωπος με γνώσεις, ταλέντο και χαρακτήρα.

Το πρωί της 23ης Μαΐου 2008, ο Κλοπ ανακοινώθηκε ως ο νέος προπονητής της Ντόρτμουντ. Όμως δεν ξεκίνησε αμέσως τη νέα δουλειά του. Το απόγευμα, πήγε στο κέντρο του Μάιντς για να πει αντίο στους φιλάθλους και στον σύλλογο, όπου είχε περάσει 19 χρόνια της ζωής του. Ένα παλιό τραγούδι της Τρούντε Χερ ακουγόταν από τα μεγάφωνα, το "Niemals geht man so ganz", (σ.σ. «κανείς δεν φεύγει εντελώς»), καθώς οι 20.000 φίλαθλοι της Μάιντς φώναζαν το όνομα του πρώην προπονητή τους. Και εκείνος άφηνε τα δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά του. «Ποτέ ξανά», υποσχέθηκε ο ίδιος, δεν θα επιτρέψει στον εαυτό του να έχει τέτοιο συναισθηματικό δέσιμο με ένα ποδοσφαιρικό σύλλογο.

«Νομίζεις ότι αυτό είναι διασκεδαστικό για μένα;»

Ο Νόρμπερτ Κλοπ είχε δύο κόρες, αλλά αυτό που ήθελε πραγματικά ήταν έναν γιο. Τελικά το 1967 στην Στουτγκάρδη, η σύζυγός του γέννησε ένα αγόρι. Τον ονόμασαν Γιούργκεν. Ο Νόρμπερτ εργάστηκε στον τομέα των ταξιδιών, αλλά επίσης ήταν ένας φέρελπις τερματοφύλακας στα νιάτα του, κερδίζοντας μια θέση στην Καϊζερσλάουτερν ως έφηβος. Κι έτσι αποφάσισε να δώσει στον νεαρό Γιούργκεν μια ολοκληρωμένη αθλητική εκπαίδευση... Σκι τον χειμώνα, τένις το καλοκαίρι, ποδόσφαιρο όλο το χρόνο, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά η αγγλική εφημερίδα "The Telegraph" σε σχετικό αφιέρωμά της στον Γερμανό προπονητή.

Υπήρχε ένα πρόβλημα: ο Νόρμπερτ ήταν πολύ καλύτερος από τον Γιούργκεν σε όλα. Όταν έκαναν σπριντ σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, ο Νόρμπερτ βρισκόταν στη μέση της διαδρομής, όταν ο Γιούργκεν έφτανε στα 18 μέτρα. Όταν έπαιζαν τένις, ο Νόρμπερτ νικούσε 6-0, 6-0. «Νομίζεις ότι αυτό είναι διασκεδαστικό για μένα;», φώναζε μανιασμένος ο Γιούργκεν πάνω από το δίχτυ.

«Νομίζεις ότι αυτό είναι διασκεδαστικό για μένα;», απαντούσε και ένας οργισμένος Νόρμπερτ. «Ήταν αδίστακτος», είχε παραδεχθεί ο Κλοπ για τον πατέρα του σε μια συνέντευξη στην "Die Zeit" το 2009. «Όταν πηγαίναμε για σκι, έβλεπα μόνο το κόκκινο μπουφάν του από πίσω. Ποτέ δεν με περίμενε. Δεν είχε σημασία ότι ήμουν απλώς αρχάριος. Ήθελε να γίνω ο τέλειος σκιέρ». Ο Νόρμπερτ Κλοπ έδωσε μια αυστηρή ανατροφή στον νεαρό Γιούργκεν, αλλά τον βοήθησε, όπως αποδεικνύεται με το πέρασμα των χρόνων, να γίνει ο προπονητής που είναι, αναζητώντας μόνο το καλύτερο.

«Σκληρός και όχι τεχνίτης»

Ο Κλοπ ήταν φίλαθλος της Στουτγκάρδης και ο αγαπημένος παίκτης του ήταν ένας μέσος, ο Καρλ Χάιντς Φέρστερ. Κάτι στην αφοσίωσή του, την ευφυΐα του και κυρίως στη στάση του, τον έκανε αγαπητό στο νεαρό Κλοπ. Άλλωστε, όπως παραδέχθηκε αργότερα για εκείνον: «Η στάση ήταν πάντα πιο σημαντική από το ταλέντο».

Αφήνοντας πίσω του μία σειρά από δουλειές μερικής απασχόλησης, είτε σε κατάστημα ενοικίασης βίντεο, είτε φορτώνοντας φορτηγά, υπέγραψε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιό του ως ποδοσφαιριστής στη Μάιντς το 1989, παίζοντας ως ένας σκληρός επιθετικός, χωρίς ιδιαίτερη τεχνική, προτού αλλάξει θέση και γίνει αμυντικός. «Δεν ήταν τεχνίτης παίκτης, αλλά πάντα έπαιζε με δύναμη», θυμάται ο Τόμας Τσίμερ, ο οποίος έπαιξε με τον Κλοπ στη Μάιντς στα μέσα της δεκαετίας του '90, πριν επιστρέψει το 2000. «Ένας σπουδαίος άνθρωπος της ομάδας, ένας πολύ καλός φίλος όλων των παικτών».

Στην καριέρα του ως προπονητής, επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τον Βόλφγκανγκ Φρανκ, έναν από τους πρώτους Γερμανούς τεχνικούς που επέλεγε στην άμυνα τέσσερις παίκτες σε ζώνη και μεσαία γραμμή σε ρόμβο. Κερδίζοντας, τότε, ένα μέτριο μισθό 2.300 μάρκων το μήνα, συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να αρχίσει να επενδύει στο μέλλον του. Δύο φορές την εβδομάδα έκανε 250 μίλια για να βρεθεί στην Κολωνία και να παρακολουθήσει μαθήματα στη θρυλική σχολή προπονητών του Έριχ Ρουτεμέλερ.

Παντού λατρεύθηκε σαν ήρωας

Στη συνέχεια, τον Φεβρουάριο του 2001, παρενέβη η μοίρα. Ο προπονητής της Μάιντς, Έκχαρντ Κράουτσουν, απολύθηκε την παραμονή ενός εκτός έδρας αγώνα. Σε μία έκτακτη συνάντηση στο ξενοδοχείο με τον αθλητικό διευθυντή Κρίστιαν Χάιντελ και τους παίκτες, αποφασίστηκε ότι ήταν καλύτερο για τον σύλλογο να είναι ο Γιούργκεν Κλοπ ο προπονητής στο παιχνίδι την επομένη.

Αυτή ήταν η αρχή της καριέρας του. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να έρθουν... Η Μάιντς τελικά ανέβηκε στη Bundesliga το 2004. Παρά το γεγονός ότι ήταν μικρή ομάδα και είχε έναν από τους μικρότερους προϋπολογισμούς του πρωταθλήματος, κατάφερε να αγωνιστεί για τρεις σερί σεζόν στη μεγάλη κατηγορία. Έτσι, όταν η Ντόρτμουντ εμφανίστηκε το 2008, ο Κλοπ δεν... φυγαδεύτηκε από την πίσω πόρτα ως «προδότης», αλλά αποθεώθηκε στη σκηνή ως ήρωας.

Αυτός ήταν ο Γιούργκεν Κλοπ που οδήγησε την Ντόρτμουντ σε δύο τίτλους Bundesliga, σε τελικό του Champions League και στο πρώτο νταμπλ της ιστορίας της. Και ακριβώς όπως στο Μάιντς, έτσι και οι οπαδοί της Ντόρτμουντ όχι απλά σέβονταν τον Κλοπ ως προπονητή, αλλά τον αγάπησαν ως φίλο και πατέρα.

Δυστυχώς, ο πατέρας του Κλοπ δεν έζησε για να δει τα επιτεύγματά του. Πέθανε από καρκίνο το 2000, λίγο μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο για να παίξει ένα σημαντικό αγώνα τένις στο διπλό, στον τοπικό σύλλογό του. «Πιστεύω ακράδαντα ότι παρακολουθεί από ψηλά και διασκεδάζει πολύ γι' αυτά που έχουν συμβεί εδώ κάτω», είπε ο Κλοπ στην διάρκεια ενός ντοκιμαντέρ.

Σίγουρα ένα από τα «κλειδιά» για την επιτυχία του Γερμανού προπονητή σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του ήταν η ποιότητα που έμαθε από τον πατέρα του: η αφοσίωση στην απόλυτη τελειότητα. Μιλούσε προσωπικά με τους χορηγούς του συλλόγου για να εξασφαλίσει τη συνεχιζόμενη επιχειρηματική δραστηριότητά τους. Παρακολουθούσε επί ώρες βίντεο, πέντε ή έξι ώρες για έναν αγώνα 90 λεπτών, ενώ έχει ομολογήσει σε συνέντευξή του στο "Tagesspiegel" το 2012 ότι μόνο ένα μικρό μέρος των στατιστικών δεδομένων τον ενδιαφέρει πραγματικά.

Είναι ένας άνθρωπος που φαίνεται να έχει μόνο φίλους. Φυσικά και στο Ντόρτμουντ. Το απόγευμα της 23ης Μαΐου 2015, ακριβώς επτά χρόνια μετά την αποχώρησή του από τη Μάιντς, ο Κλοπ είπε και πάλι «αντίο», αυτή τη φορά στη Ντόρτμουντ. Όμως, τώρα είχε αποφασίσει να καταγράψει ένα μήνυμα σε βίντεο εκ των προτέρων. Καθώς έπαιζε στη μεγάλη οθόνη, ο Κλοπ βρισκόταν στο κέντρο του γηπέδου, κοιτάζοντας τον εαυτό του και τα δάκρυα σιγά-σιγά μαζεύονταν στα μάτια του. «Κανείς δεν φεύγει εντελώς», είναι πιθανό να σκέφτηκε πάλι εκείνη τη στιγμή, δίνοντας ακόμη μια υπόσχεση στον εαυτό του που δεν θα κρατήσει ποτέ.

«The Normal One»

Στις 5 Οκτωβρίου 2015 ο Κλοπ συμφώνησε για τρία χρόνια με την Λίβερπουλ, αντικαθιστώντας τον Μπρένταν Ρότζερς. Κατά τη διάρκεια της πρώτης συνέντευξης Τύπου «βάφτισε» τον εαυτό του "The Normal One", ως παρωδία του διάσημου "The Special One" που χαρακτηρίζει τον Ζοζέ Μουρίνιο. Σε αυτά τα σχεδόν τρία χρόνια κατάφερε με τους «κόκκινους» να φτάσει σε τρεις τελικούς, στο League Cup, στο Europa League το 2016 και ως αποκορύφωμα στο Champions League την φετινή σεζόν, χωρίς να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο. Ωστόσο μπόρεσε να «αποσπάσει» και στο μεγάλο λιμάνι την μεγάλη αγάπη των φιλάθλων. Και κατάλαβε γρήγορα ότι... δεν θα περπατά ποτέ μόνος του!

Στις 16 Ιουνίου συμπλήρωσε 51 χρόνια ζωής. «Σίγουρα στην ηλικία του Χάινκες (σ.σ: στις 9 Μαΐου έγινε 73 ετών) εγώ δεν θα προπονώ. Θαυμάζω τι κάνει, αλλά δεν θα το κάνω», είπε μιλώντας στο Sky ο Γερμανός προπονητής της Λίβερπουλ. «Είμαι σίγουρος ότι σε εκείνη την ηλικία δεν θα προπονώ. Αντίθετα, δεν αποκλείεται να αποσυρθώ πολύ νωρίτερα από ό,τι συνήθως κάνουν οι προπονητές. Νομίζω ότι αυτή είναι μια πολύ έντονη δουλειά, δεν πρόκειται να μείνω στον πάγκο έχοντας μια συγκεκριμένη ηλικία. Μετά την εμπειρία μου στην Λίβερπουλ, θα σταματήσω για ένα χρόνο. Είναι μια υπόσχεση που έχω δώσει στην οικογένειά μου, αλλά μέχρι στιγμής δεν αποκλείεται επίσης ότι εκείνη την στιγμή θα σταματήσω να προπονώ».

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ