H σωτήρια...καθυστέρηση του Ρομπέρτο!

Το τριπλό σφύριγμα του, ρέφερι, Χουάν Μαρτίνεθ, στο «Ροσαλέδα», το βράδυ του Σαββάτου, δεν προκάλεσε την απογοήτευση, που θα περίμενε κανείς, στον Ρομπέρτο Χιμένεθ, μετά την ήττα, από την Μπαρτσελόνα, με 2-0. Μακριά από εμάς οποιαδήποτε υπόνοια για τον επαγγελματισμό του γκολκίπερ της Μάλαγα (και πρώην του Ολυμπιακού). Απλά, σε λίγες ώρες, ξημέρωνε Κυριακή. Όχι, όμως, μια οποιαδήποτε Κυριακή. 11 Μαρτίου έγραφε το ημερολόγιο. Μέρα αποφράδα για τους Ισπανούς και δη τους Μαδριλένους που, όπως ο 32χρονος τερματοφύλακας, είχαν βιώσει, πριν 14 χρόνια, το φονικό τρομοκρατικό χτύπημα στον σιδηροδρομικό σταθμό της Ατότσα.

Για κείνους η 11^η Μαρτίου 2004 είναι η αντίστοιχη «11^η Σεπτεμβρίου 2001» της Νέας Υόρκης: η ισπανική πρωτεύουσα θρήνησε 192 νεκρούς και μέτρησε 2.050 τραυματίες, όταν οι μισαλλόδοξοι εγκέφαλοι της Αλ Κάϊντα ανατίναξαν, με 10, συνολικά, βομβιστικούς μηχανισμούς, που μετέφεραν τέσσερα, διαφορετικά, τρένα ισάριθμους σταθμούς (Ατότσα, Σάντα Εουχένια, Πότσο ντε Τίο Ραϊμούντο, Κάγιε Τέγιες) του υπόγειου σιδηρόδρομου της....
Οι εκρήξεις σημειώθηκαν, συγχρονισμένα, από τις 07:37 ως τις 07:39 το πρωί. Ώρα αιχμής, δηλαδή, που οι Μαδριλένοι, ανυποψίαστοι, ξεκίναγαν για τις δουλειές, ή το σχολείο. Στους τελευταίους ανήκε ο 18χρονος (και μέλος των Ακαδημιών της Ατλέτικο Μαδρίτης), τότε, Ρομπέρτο που -θέλετε τύχη αγαθή, θέλετε η μοίρα; - γλίτωσε, συγκυριακά, από το να επιβαίνει κάποιου από τα μοιραία τρένα.
Έκτοτε, κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, ενώ οι συμπατριώτες του δημοσιογράφοι, ασχολούνται, μ’ επετειακή διάθεση κι επιδερμικά με το τραγικό συμβάν, ο ίδιος ανασύρει από την μνήμη του την αλληλουχία γεγονότων που του επέτρεψαν να ζήσει.

«Η πίκρα που δεν θ’ αμβλυνθεί ποτέ» για τα 192 θύματα

«Είχα ξυπνήσει κι όπως κάθε πρωί το πλάνο ήταν το ίδιο: να ετοιμαστώ, να πάρω πρωινό και να φύγω πηγαίνοντας στο σταθμό Βικάλβαρο για να πάρω το τρένο με προορισμό την Ατότσα (σ. ο κεντρικότερος σταθμός της πόλης, αναλογικά το...Σύνταγμα της Μαδρίτης), όπου θα άλλαζα τρένο για Αλκορκόν. Περιέργως πως, φύγαμε ταυτόχρονα με τον πατέρα μου από το σπίτι και σ’ αυτές τις περιπτώσεις με πήγαινε εκείνος, με το αμάξι, στο σταθμό, πριν πάει στη δουλειά του. Χρειάστηκε να περιμένω λίγο για να φύγουμε μαζί, παρότι κατάλαβα πως θα μπορούσα να χάσω το τρένο και να φτάσω καθυστερημένος στο μάθημα. Θα τον περίμενα και περισσότερο, αν μπορούσα, άλλωστε την υπόλοιπη μέρα θα ήμασταν στα δύο άκρα της πόλης. Ως συνήθως, με φίλισε, πριν μ’ αφήσει στην είσοδο του σταθμού Βικάλβαρο κι έφυγε. Έτρεξα στα τουρνικέ εισόδου, σχεδόν ούτε τ’ ακούμπησα και κατευθύνθηκα προς την πλατφόρμα ανεβαίνοντας τρία – τρία τα σκαλιά!
Προς απογοήτευση μου μόλις έφτασα στην αποβάθρα η πόρτα του βαγονιού έκλεινε. Από συνήθεια, όπως άλλες φορές, πάτησα το κουμπί, μήπως κι ανοίξει η πόρτα, αλλά άδικα...Το τρένο κυλούσε ήδη στις ράγες, αναπτύσσοντας, προοδευτικά ταχύτητα. Η καθυστερημένη άφιξη μου ήταν σίγουρη πια. Που να’ ξερα ότι δεν πήγαινα ποτέ....

Πέντε λεπτά αργότερα, ακούστηκε ένας φρικιαστικός ήχος που προκάλεσε αλυσιδωτά κι άλλους παρόμοιους. Ο ορυμαγδός της έκρηξης έφτασε από μακριά, αλλά όχι και τόσο, συγκλονίζοντας όλους μας που περιμέναμε το επόμενο τρένο. Κάτι είχε εκραγεί στον διπλανό σταθμό της Σάντα Εουχένια. Μια φωνή, με φαινομενική ηρεμία, από τα μεγάφωνα, μας κάλεσε ν’ αποχωρίσουμε από την αποβάθρα και το σταθμό. Ούτε δευτερόλεπτο δεν περίμενα και προλαβαίνοντας τα πανικόβλητα πλήθη που άρχισαν να συνωστίζονται προς την έξοδο πήδηξα τον τοίχο κι έτρεξα σπίτι. Διηγήθηκα τα καθέκαστα στην μητέρα μου, που αγνοούσε τι συνέβη κι ανοίξαμε την τηλεόραση για να μάθουμε περισσότερα. Από τότε, κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, μου έρχεται στο μυαλό τι θα μου είχε συμβεί αν είχα προλάβει εκείνο το τρένο...Όπως ακριβώς μου έρχεται, σαν ταινία, το τι συνέβη εκείνο το πρωινό. Ίδια ακολουθία, ίδιες ερωτήσεις. Κάθε χρόνο. Κι ίδια πίκρα, Που δεν αμβλύνεται. Ούτε θ’ αμβλυνθεί ποτέ. Σαν να ήταν χθες...»

Μετά από τα ανωτέρω, η 7^η σερί ήττα στην Πριμέρα, που έφερε εγγύτερα την προοπτική της Σεγούντα, φαντάζει λιγότερο δραματική...