Ο κορυφαίος του 21ου αιώνα;

Μην είναι ο Κάρλο Αντσελότι, με πρωτιές στα πρωταθλήματα των πέντε σημαντικότερων ποδοσφαιρικά χωρών στον κόσμο και τρία (ίσως τέσσερα αύριο) Τσάμπιονς Λιγκ; Μήπως ο Πεπ Γκουαρντιόλα, δημιουργός της ισχυρότερης Μπαρτσελόνα ever και κάτοχος διψήφιου αριθμού εθνικών πρωταθλημάτων; Ίσως πάλι ο Γιούργκεν Κλοπ, ο άνθρωπος που ξανάκανε κραταιά τη Λίβερπουλ οδηγώντας τη στο πρώτο της πρωτάθλημα μετά από τριάντα χρόνια και φιλοδοξώντας να κατακτήσει το δεύτερο Τσάμπιονς Λιγκ μαζί της αύριο;

Όλοι οι παραπάνω αποτελούν τεράστιες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες. Έγραψαν ποδοσφαιρική Ιστορία και θα αφήσουν για πάντα το στίγμα τους στη Χρυσή Βίβλο του λαοφιλούς αυτού αθλήματος. Για μένα, ωστόσο, ο Νο 1 σε αυτά τα είκοσι δύο πρώτα χρόνια της τρίτης χιλιετίας είναι άλλος. Είναι αυτός που προχθές χάρισε στη Ρόμα τον πρώτο της ευρωπαϊκό τίτλο από το μακρινό 1961 και το -ξεχασμένο σήμερα- Κύπελλο Εκθέσεων. Είναι αυτός που σήκωσε Τσάμπιονς Λιγκ με την ταπεινή Πόρτο το 2004 - το μοναδικό τα τελευταία 25 χρόνια που δεν κατέληξε σε Αγγλία, Ιταλία, Γερμανία ή Ισπανία. Είναι αυτός που έδωσε στην Τσέλσι το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από μισό αιώνα και τη μετέτρεψε από μια ανερχόμενη αλλά δευτεροκλασάτη δύναμη σε πρωταγωνίστρια του βρετανικού και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Είναι αυτός που έστεψε πρωταθλήτρια Ευρώπης την Ίντερ για πρώτη φορά από την εποχή του Ελένιο Ερέρα. Είναι αυτός που, κατακτώντας το ισπανικό πρωτάθλημα το 2012 με τη Ρεάλ Μαδρίτης, έβαλε τέλος στην εποχή Γκουαρντιόλα στην Μπάρτσα. Είναι ο πιο επιτυχημένος προπονητής της μετά Φέργκιουσον εποχής στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με ένα Γιουρόπα Λιγκ (το μοναδικό στην Ιστορία των «κόκκινων διαβόλων») και ένα Λιγκ Καπ στο ενεργητικό του.

Πολλοί τον αμφισβητούν. Υποστηρίζουν πως καταστρέφει το παιχνίδι με τη γνωστή τακτική του «πούλμαν» μπροστά στο τέρμα. Όντως, το έχει κάνει αυτό. Αρκετές φορές. Πολύ περισσότερο όμως έχει δημιουργήσει. Ομάδες, παίκτες, μια ολόκληρη ποδοσφαιρική σχολή. Άλλοι απλώς τον αντιπαθούν. «Μιλάει πολύ» λένε. «Προκαλεί». Μα, ο Ζοσέ Μουρίνιο δεν είναι απλώς ένας προπονητής ποδοσφαίρου. Είναι ένας ροκ σταρ. Είναι ο τύπος που κάθε οπαδός πωρώνεται όταν τον έχει στην ομάδα του καθώς και ο τύπος που κάθε οπαδός μισεί όταν τον έχει απέναντι. Ναι, το ποδόσφαιρο του 21ου αιώνα θα ήταν πολύ φτωχότερο χωρίς τον Πορτογάλο.