Από τον Μαραντόνα και τον Βαν Μπάστεν στον Τραϊκόφσκι

Ως γνωστόν, οι κάτοχοι του πρόσφατου Euro υπέστησαν μέγα κάζο, χάνοντας με 1-0 στο Παλέρμο από την Βόρεια Μακεδονία. Ο αποκλεισμός των τετράκις πρωταθλητών κόσμου από μια ομάδα που μέχρι πολύ πρόσφατα δεν εντοπιζόταν στον ποδοσφαιρικό χάρτη σίγουρα σοκάρει.

Ας μη γελιόμαστε όμως. Το ιταλικό ποδόσφαιρο περνά τα τελευταία (πολλά) χρόνια τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του. Η περσινή ευρωκούπα ήταν απλώς μια αναλαμπή. Στάχτη στα μάτια. Ένα καλό τουρνουά, εξαιρετικό τάιμινγκ, οι φιλότιμες προσπάθειες δυο-τριων ικανών ποδοσφαιριστών και μια τραγική επιλογή εκτελεστών πέναλτι από τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ στον τελικό του Λονδίνου.

Από κει και πέρα, αν εξαιρέσεις την αντίστοιχη διοργάνωση του '12 (η οποία κατέληξε σε μια ξεγυρισμένη τεσσάρα από την Ισπανία), σε όλα τα τουρνουά μετά τον θρίαμβο του 2006 η πάλαι ποτέ φοβερή και τρομερή Σκουάντρα Ατζούρα έκανε μια τρύπα στο νερό. Όσες φορές πήγε κιόλας...

Και πριν από το 2006 η Ιταλία μετρούσε γκέλες και αποκλεισμούς- σοκ. Ρίξτε όμως μια ματιά στο ρόστερ εκείνων των ομάδων. Και μετά συγκρίνετέ με αυτούς που φορούν τη γαλάζια φανέλα σήμερα.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους ιταλικούς συλλόγους. Από το 2008 έως το 2022 η μόνη ιταλική ομάδα που σήκωσε Τσάμπιονς Λιγκ ήταν η Ίντερ το μακρινό 2010. Ένα multi- culti δημιούργημα του Ζοζέ Μουρίνιο με μόλις δύο Ιταλούς ποδοσφαιριστές στην 18άδα.

Στο δε Europa, η Ιταλία έχει να πανηγυρίσει τίτλο από τον προηγούμενο αιώνα. Οι άλλοτε κραταιοί ιστορικοί ιταλικοί σύλλογοι πλέον συλλέγουν φάπες (σαν αυτή που έφαγε η Μίλαν εκείνη τη μαγική βραδιά στο Καραϊσκάκη, το 2018) κι έχουμε φτάσει πια στο σημείο η πιο αξίόπιστη εκπρόσωπος της γειτονικής χώρας να είναι η μικρομεσαία Αταλάντα.

Πιθανότατα το ιταλικό ποδόσφαιρο «πληρώνει» τα δισεκατομμύρια που ξοδεύτηκαν στην Serie A τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90. Τότε που το ιταλικό πρωτάθλημα ήταν ένα ποδοσφαιρικό ΝΒΑ με την παγκόσμια αφρόκρεμα του αθλήματος να παρελαύνει στα γήπεδα της Ρώμης, του Τορίνου, του Μιλάνου και της Νάπολι.

Εκείνα τα χρόνια οι Ιταλοί σάρωναν τους ευρωπαϊκούς τίτλους. Κάπου εκεί όμως έπαψαν και να παράγουν ταλέντα. Ώσπου φτάσαμε σε εκείνο το τέρμα του Αλεξάνταρ Τραϊκόφσκι.