Μπαρτσελόνα: H επιστροφή της (στις ρίζες και την κανονικότητα) σε 134 μέρες με τον Τσάβι στον πάγκο!

Κοινός τόπος των Καταλανικών ΜΜΕ, αλλά και αρκετών στην αλλοδαπή μετά την συντριβή της Ρεάλ Μαδρίτης στο «Μπερναμπέου», την περασμένη Κυριακή, από την Μπαρτσελόνα είναι ότι οι «μπλαουγκράνα» επέστρεψαν στο κορυφαίο επίπεδο.

Από το οποίο είχαν εξοστρακιστεί λόγω ανεξήγητων (στα όρια του... εγκληματικού) αποφάσεων σε αθλητικό επίπεδο τα προηγούμενα χρόνια (π.χ η αντικατάσταση Βαλβέρδε, από τον Κίκε Σετιέν...) αλλά και μια αλόγιστη διαχείριση των οικονομικών που έφερε την ομάδα στο χείλος του γκρεμού.

Ανεξαρτήτως αν ισχύει κάτι τέτοιο, δεδομένο είναι ότι, για να το πετύχουν, οι Καταλανοί, το αποτέλεσμα που συντάραξε τη διεθνή ποδοσφαιρική κοινή γνώμη, χρειάστηκε να επιστρέψουν στα ...βασικά για τους ίδιους!

Και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι επετεύχθη με τον Τσάβι Ερνάντεθ στον πάγκο τους.

Εκείνον που ήρθε ως θεματοφύλας του αγωνστικού τους στυλ, από το οποίο είχαν πάρει «διαζύγιο» τα τελευταία χρόνια.

Γιατί μπορεί όλοι να θυμούνται την Μπαρτσελόνα της περασμένης δεκαετίας ως την ομάδα του Μέσι, του Τσάβι, του Ινιέστα και των άλλων παικταράδων που την απάρτιζαν (Πουγιόλ, Πικέ, Ντάνι Άλβες, Μπούσκετς κ.α.) ωστόσο η βάση της ήταν οι διδαχές του Γιόχαν Κρόιφ, που τελειοποίησε ο Γκουαρντιόλα.

Το δομικό της στοιχείο, πέραν της άρτιας τεχνικής των προαναφερθέντων ποδοσφαιριστών, η τακτική τους πειθαρχία, η αλληλεγγύη και η δουλειά.

Η οποία εκφραζόταν με τον περίφημο «κανόνα των τριών δευτερολέπτων».

Τόσο ...επέτρεπε ο Γκουαρντιόλα στους παίκτες του να αφήσουν την μπάλα στους αντιπάλους απαιτώντας επανάκτηση.

Για το λόγο αυτό το μαρκάρισμα γινόταν στο άλλο μισό του γηπέδου.

Στοιχεία που από το τέλος της θητείας του Λουίς Ενρίκε (2017) κι εντεύθεν είχαν περάσει, σταδιακά, στην λήθη, με την Μπαρτσελόνα να παίζει «τόσο, όσο», δίχως έκρηξη κι αντοχή, επαφιόμενη στην (αδιαμφισβήτητη) ποιότητα των παικτών της.

Η αποχώρηση του πλέον εμβληματικού εξ αυτών, του Λέο Μέσι, το περασμένο καλοκαίρι, είχε ως αποτέλεσμα να πιάσει...πάτο, αποτυγχάνοντας για πρώτη φορά μετά από 21 χρόνια να περάσει στους «16» του Champions League και γνωρίζοντας τον ...υποβιβασμό στο Europa League.

Ο Τσάβι που ήταν ο τρίτος προπονητής της την τρέχουσα σεζόν, μετά τους Κούμαν και Σέρχι Μπαρχουάν (υπηρεσιακός), πήγε, by the book, στις διδαχές των προπατόρων του στο στυλ της Μπαρτσελόνα.

Και μέσα σε 134 μέρες δουλειάς κατάφερε ν’ αλλάξει τις προοπτικές μιας ομάδας που έμοιαζε χαμένη στην «εσωστρέφεια» (π.χ. αντιδικίες μεταξύ των υποστηρικτών της τρέχουσας διοίκησης με την προηγούμενη, των φανατικών του Μέσι με τους «προεδρικούς» φιλάθλους) άρδην.

Έχοντας για βάση μια εξαιρετική φουρνιά από τις Ακαδημίες που έφερε στο προσκήνιο ο Κούμαν (Πέδρι, Αραούχο, Γκάβι, Νίκο Γκονζάλεθ, Άνσου Φάτι) κατάφερε να πατήσει τα «κουμπιά» των «παλιών» που ήταν συμπαικτές του (Πικέ, Μπούσκετς, Άλμπα) ως το 2015, βγάζοντας τους από την comfort zone, ενώ πρόσθεσε και τον Ντάνι Άλβες.

Δίνοντας του, έτσι, την ευκαιρία να πάει για το τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του (σ. τον μόνο τίτλο που του λείπει).

Η... ανάσταση με τους «τελειωμένους»!

Στα συν του Τσάβι ότι η μεταμόρφωση επετεύχθη δίχως... μεταγραφάρες!

Ο Βραζιλιάνος ήταν ένας από τους τέσσερις που ήρθαν τον περασμένο Γενάρη. Γι αυτό άλλωστε δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στο Europa League (σ. μόνο τρεις νέοι μπορούν να εγγραφούν στις λίστες της UEFA για τα νοκ άουτ ματς).

Πλην του 38χρονου Νοτιαμερικάνου αποκτήθηκαν δύο ακόμη «τελειωμένοι» εις άγραν γκολ που έλειπε: ο αποδιοπομπαίος τράγος της Άρσεναλ (και της Γκαμπόν) Πιερ Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ και ο Αντάμα Τραορέ, που επέστρεψε στην ομάδα που ανδρώθηκε, αφού είχε περάσει σε δεύτερο πλάνο στην Γουλβς.

Ο τρίτος ήταν ο (αναπληρωματικός στην Μάντσεστερ Σίτι, αλλά βασικός στην εθνική Ισπανίας) Φεράν Τόρες.

Μόνο για τον τελευταίο ξοδεύθηκαν λεφτά (55 εκ. ευρώ).

Άπαντες όμως είχαν έναν κοινό παρονομαστή: ότι προέρχονταν από ένα πρωτάθλημα που το ακαταπόνητο τρέξιμο είναι αδιαπραγμάτευτο για ν’ αγωνιστεί κάποιος.

Η προσαρμογή τους, βοηθούντος του αγωνιστικού πλάνου, ήταν θεαματική (15 γκολ μαζί οι Ομπαμεγιάνγκ - Τόρες).

Όχι όμως όσο το ότι κατάφερε να βάλει σε καλούπι τον Ντεμπελέ που, από persona non grata (για διοίκηση και φιλάθλους, αφού αρνήθηκε ν’ ανανεώσει ή να... πωληθεί) είναι αναπόσπαστο μέλος της.

Για τον Γάλλο μάλιστα το πήρε πάνω του, διαφωνόντας, δημόσια, με τη γιούχα του Camp Nou προς εκείνοΝ και ενεργοποιώντας τον, όταν ο πρόεδρος Λαπόρτα ήθελε να τον αφήσει στην κερκίδα ως τον Ιούνιο!

Πλέον κάνει τα καλύτερα και πιο ώριμα του παιχνίδια στο τελευταίο τρίμηνο της 5ετους παρουσίας του στην ομάδα.

Τα δύο γκολ που σέρβιρε στο Μπερναμπέου κι οι 9 ασίστ του συνολικά είναι αδίαψευστος μάρτυς.

Όπως και το 0-4 στον πίνακα του Μαδριλένικου σταδίου (που ακολούθησε τις τεσσάρες σε Ατλετικο Μαδρίτης, Νάπολι, Βάλενθια, Αθλέτικ Μπιλμπάο, Οσασούνα αλλά και την ανοδική πορεία μιας ομάδας, που ήταν 9η όταν την ανέλαβε και πλέον πάει για 2η...) ότι οι ιδέες (έστω κι οι ποδοσφαιρικές...) δεν πεθαίνουν ποτέ.

Κινούν τον κόσμο κι αλλάζουν την ιστορία...