Μιχαΐλοβιτς: «Δεν ντρέπομαι να κλαίω»

Ο Σίνισα Μιχαΐλοβιτς είναι από τα δημόσια πρόσωπα που κοινοποιεί σε κάθε ευκαιρία τον προσωπικό του νικηφόρο αγώνα κατά του καρκίνου. Γίνεται έτσι παράδειγμα προς μίμηση προς όλους όσοι εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα σε αυτήν την σκληρή μάχη, για την ψυχική δύναμη που απαιτείται μέχρι να δουν φως στην άκρη του τούνελ.

Στο πλαίσιο αυτό ο Σέρβος προπονητής της Μπολόνια ανέφερε μιλώντας στο skysport: «Η ζωή είναι υπέροχη και ειδικά όταν περνάς από αυτό που πέρασα, τότε απολαμβάνεις τα πάντα στο έπακρο, κάθε λεπτομέρεια. Εγώ γεννήθηκα δύο φορές. Η πρώτη στις 20 Φεβρουαρίου, του 1969 και η δεύτερη στις 29 Οκτωβρίου 2019, 50 χρόνια αργότερα. Το να βλέπεις έναν σκληρό άντρα να κλαίει είναι τρυφερό. Με αυτήν την ασθένεια έχω μάθει να βγάζω συναισθήματα, έχω μάθει να κλαίω και δεν ντρέπομαι να το κάνω. Κανείς δεν πρέπει να ντρέπεται να το κάνει. Πριν κρατούσα τα πάντα μέσα μου, αλλά συνειδητοποίησα ότι το κλάμα είναι καλό πράγμα, καθώς έδειχνα τα συναισθήματά μου στους ανθρώπους που αγαπώ...

Ήθελα να ζήσω, να πολεμήσω. Δεν μπορούσα να φύγω. Δεν μπορούσα να το αντέξω για τη γυναίκα μου, για τα παιδιά, για τη μητέρα μου. Αυτός δεν είναι ο σωστός κύκλος. Γι 'αυτό ξυπνάω πάντα χαρούμενος. Ακόμα και στο νοσοκομείο το έκανα. Φόβος? Φυσικά, φοβόμουν. Το όνειρο, ακόμη και αρκετές φορές, της κηδείας κάποιου είναι παράξενο. Αλλά δεν έχασα ποτέ την ελπίδα, που συνδέεται με την επιθυμία μου να πολεμήσω. Τρεφόμουν από το θάρρος μου. Βέβαια εάν δεν υπήρχαν οι γιατροί μου και οι θεραπείες, το θάρρος δεν θα ήταν αρκετό...

Η αγάπη των ανθρώπων προκάλεσε δύο συγκρουόμενα συναισθήματα μέσα μου: Ήμουν χαρούμενος όταν τους είδα να μαζεύονται από το μπαλκόνι, που είχαν έρθει με σκοπό να με χαιρετήσουν, για να δω πόσα άτομα με αγάπησαν. Αλλά ένιωσα επίσης λυπημένος που δεν μπορούσα να είμαι εκεί μαζί, μαζί με τους ανθρώπους. Αλλά βασικά δεν είχα ποτέ αμφιβολίες, ήξερα ότι θα το έκανα κάποια στιγμή, όταν θα ήμουν καλά».