Η κατακόκκινη νύχτα των θολών αναμνήσεων

Πώς έζησε τον άθλο της κατάκτησης του Conference League από τον Ολυμπιακό ένα νέο παιδί, φοιτητής του τμήματος ΜΜΕ στο ΕΚΠΑ, ο Άλκης Δασκαλάκης… Το κείμενό του μέσω του fosonline.gr

«10 Ιουνίου 2024· δώδεκα μέρες μετά τον τελικό του Conference League στην ΑΕΚ Arena, τη νύχτα που ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο σε επίπεδο συλλόγων για ελληνική ομάδα, τη νύχτα που όλα φάνηκαν δυνατά. Τη νύχτα που έγινε πραγματικότητα «ένα όνειρο τρελό». Νομίζω ότι το συναισθηματικό φορτίο που συνόδευσε αυτή την επιτυχία δεν άφηνε χώρο για ιδιαίτερες αναλύσεις του αγώνα, των πανηγυρισμών, του αντίκτυπου που αυτή μπορεί να έχει… Δεν είναι λίγοι οι φίλοι του Ολυμπιακού που ακόμα τσιμπιούνται για να σιγουρευτούν ότι δεν ονειρεύονται. Οι αναμνήσεις εκείνης της νύχτας για εκείνους μοιάζουν μάλλον θολές. Αλήθεια τι έχει γίνει; Και πώς;

Ας ξεκινήσουμε όμως από την ρεβάνς με την Άστον Βίλα στο «Καραϊσκάκη». Την πιο «Ολυμπιακή Βραδιά» που έχει υπάρξει, για να δανειστούμε κάποιες φράσεις του Θέμη Καίσαρη από το «Ζοσιμάρ», τη βραδιά που «ήταν όλοι εκεί». Όλοι ήταν μέσα στο «Γ. Καραϊσκάκης» μαζί με τους 30.000 Ολυμπιακούς. Είτε από τα σπίτια τους, είτε σε μαγαζιά, είτε «από ψηλά» … Ήταν ένα Καραϊσκάκης όπως δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά, πιο ώριμο, πιο ψυχωμένο, πιο σίγουρο από ποτέ, σε πλήρη αρμονία με τους 11 παίχτες του Ολυμπιακού που έπαιζαν μέσα, τον προπονητή, τον πάγκο. Η βραδιά ήταν δική τους και αυτό έδειχναν να το ξέρουν όλοι. Ακόμα και οι αντίπαλοι (!). Η ομάδα του Έμερι – και μιλάμε για τον Έμερι των 4 κυπέλλων Ευρώπης (!) – έδειχνε να έχει αποδεχθεί τη θέση της ανήμπορη να αντιδράσει στο low block των Πειραιωτών και την “κυνικότητα” του Ελ Κααμπί μπροστά. Μετά το 1-0 ακολούθησαν 80 λεπτά διαδικαστικά κατ’ ουσίαν, με το 2-0 να μας γνωστοποιεί αυτό που ήδη ξέραμε. Ο Ολυμπιακός βρισκόταν στον τελικό. Ο “πύρινός” του κόσμος με το σφύριγμα της λήξης να τραγουδά τον ύμνο της ομάδας «όπως δεν έχει ακουστεί ποτέ ξανά», αλλά χωρίς κανείς να έχει την εντύπωση ότι μόλις έγινε ένας άθλος. Έλεγες πως είδες τη λογική συνέχεια των όσων είχαν προηγηθεί στα προηγούμενα παιχνίδια της ομάδας. Ήταν μια νύχτα αποφασιστικότητας και σιγουριάς που γρήγορα μετατράπηκε σε γλέντι ή ίσως μυστήριο…

Και τώρα τελικός … Αυτή η σιγουριά από τον δεύτερο ημιτελικό μετατράπηκε πλέον σε μια θρησκευτική πίστη στην ομάδα και μια προσμονή για τον επόμενο αγώνα. Δεν υπήρχε στο μυαλό ούτε η σκέψη πως μπορεί ο Ολυμπιακός να μην κατακτήσει το τρόπαιο. Όπως όταν κοιμάσαι και βλέπεις στον ύπνο σου ότι πεθαίνεις. Ο εγκέφαλός σου δεν μπορεί να φανταστεί πώς θα είναι αν πεθάνεις και έτσι ξυπνάς. Σαν υπολογιστής που πέφτει πάνω σε ένα πρόβλημα που δεν λύνεται και crashαρει… Έτσι ξεκίνησαν οι φίλοι του Ολυμπιακού να πάνε στο γήπεδο από το ΣΕΦ, έτσι άλλοι έφτασαν στον Πειραιά από την άκρη της Ελλάδας για να δουν τον αγώνα σε μία από τις γιγαντοοθόνες, ενώ άλλοι ετοίμαζαν τα κρέατα για τη φουφού, όλοι όμως ψιθυρίζοντας ή φωνάζοντας συνθήματα και φορώντας ερυθρόλευκα κασκόλ. Ο ηλεκτρικός ένα μεγάλο κινητό πάρτι, το δημοτικό θέατρο τα ίδια, κι ας ήταν μόνο 6 η ώρα, 4 ώρες πριν τη σέντρα …

Όλα αυτά μέχρι που το ρολόι δείχνει 9. Οι φίλοι του Ολυμπιακού παίρνουν τις θέσεις τους αλλά δυσκολεύονται να καθίσουν. Είναι μέσα στο γήπεδο που ο “Θρύλος” τους θα δώσει τον πρώτο του ευρωπαϊκό τελικό. Ξαφνικά η φωνή τους δεν βγαίνει δυνατή και καθαρή όπως πριν. Στο δημοτικό θέατρο όλοι προσπαθούν να βρουν την καλύτερη δυνατή θέση για να βλέπουν τη γιγαντοοθόνη. Τα συνθήματα τους δεν είναι όπως πριν, όλοι είναι χαμένοι στις δικές τους σκέψεις.

Επιτέλους ήρθε η μεγάλη ώρα! Οι ομάδες παρατάσσονται στο γήπεδο και το τρόπαιο είναι εκεί. Ξεκινάει το παιχνίδι και όλοι κρατάνε την ανάσα τους στο γήπεδο, στις γιγαντοοθόνες του Πειραιά, στα μαγαζιά, στα σπίτια. Στο 4ο λεπτό γίνεται το σουτ του Ποντένσε και όλοι ανατριχιάζουν, κάπως έτσι θα είναι όταν μπει το γκολ. Ωστόσο η κυριαρχία της Φιορεντίνα είναι φανερή και το άγχος πλανάται πάνω από την Αθήνα σαν παχιά συννεφιά πριν το χαλάζι. Αυτή η συννεφιά πέρναγε μέσα και από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Οι 20.000 οπαδοί της ομάδας διπλάσιοι από τους Ιταλούς δεν είχαν ιδιαίτερη υπεροχή στο παιχνίδι της εξέδρας. Τότε στο 9o λεπτό το γκολ-οφσάιντ των Βιόλα δείχνει στους οπαδούς του Ολυμπιακού και την άλλη πλευρά: Πώς θα ήταν αν δεχθούμε γκολ; ο χρόνος σταματάει και για 1 στιγμή όλοι πιστεύουν ότι η Φιορεντίνα άνοιξε το σκορ. Ευτυχώς όμως πάει κι αυτό …

Περνάνε δύσκολα λεπτά και με έναν μαγικό τρόπο βρισκόμαστε ήδη στην παράταση. Ο Ολυμπιακός έχει ανεβάσει στροφές και πλέον έχει γίνει αυτός το αφεντικό του αγώνα. Σε κάθε κόρνερ, σε κάθε στημένο ο κόσμος βουρκώνει· όμως το γκολ δεν έρχεται κι αυτός ο Ελ Καμπί σέρνεται, δεν του βγαίνει τίποτα σήμερα … Η παράταση προχωράει, οι Ιταλοί κουρασμένοι έχουν οπισθοχωρήσει και περιμένουν τα πέναλτι. Κι εκεί που όλοι έχουν αρχίσει να συμβιβάζονται με την ιδέα αυτή, ο Ιμπόρα κερδίζει παλικαρίσια μια μονομαχία στη μεσαία γραμμή (στα 36 του, έχοντας ήδη παίξει 115 λεπτά!)· η μπάλα καταλήγει στον Έσε, που βρίσκεται στα αριστερό άκρο της επίθεσης του Ολυμπιακού, για να κάνει το γύρισμα· η μπάλα σκάει μια φορά στο χορτάρι και ο Ελ Κααμπί με μία επαφή τη στέλνει στα δίχτυα του Τερατσιάνο. Πώς μπήκε αυτό το γκολ; Με κεφαλιά; Με προβολή; Με το στήθος; Τον ώμο; Δεν είχε καμία σημασία. Το σκορ γράφει 1-0 και ο Ολυμπιακός βρίσκεται αγκαλιά με τη νίκη και το τρόπαιο. Ο καθένας μόνος του αλλά ταυτόχρονα όλοι μαζί ξεσπούν στο 116’, άλλοι σε κραυγές, άλλοι σε κλάματα, άλλοι σε γέλια, άλλοι σε όλα μαζί. Ένα κουβάρι παίκτες και προπονητικό επιτελείο, ένα κουβάρι ο κόσμος στις εξέδρες και στους δρόμους του Πειραιά. Ξένοι να κλαίνε αγκαλιά με τους διπλανούς ξένους που μπορεί να μην τους ξαναδούν ποτέ. Και όμως αυτή η στιγμή θα τους ενώνει παντοτινά.

Τα πανηγύρια όμως κόβονται απότομα. Μέσα από τα καπνογόνα του Δημοτικού Θεάτρου διαγράφεται η σιλουέτα του διαιτητή στη γιγαντοοθόνη. Τι γίνεται; Γιατί η κάμερα δεν δείχνει τον σκόρερ ή τα δάκρυα των φιλάθλων που πλημμύρισαν τις κερκίδες της ΟΠΑΠ Αρένα; Ο διαιτητής κάνει τη χαρακτηριστική κίνηση στο ακουστικό του. Υπάρχει επικοινωνία με το VAR. Ακολουθούν 4 λεπτά παγωμάρας. Δεν ήταν δυνατόν να μην γίνει τώρα, αν δεν γινόταν τώρα δεν θα γινόταν ποτέ σκέφτονται όλοι. Ξύπνησαν όλες οι αναμνήσεις από τις άδικες και άτυχες στιγμές της ομάδας τους στην Ευρώπη. Από τον Κόντε και την Γιουβέντους το 1999 στη Μέταλιστ το 2012, τη Γιουνάιτεντ το 2014, τη Γουλβς μέσα στα χρόνια του Κορονοϊού… όλα αυτά και πολλά άλλα πέρασαν από το μυαλό όλων μέσα σε αυτά τα 4 δραματικά λεπτά που ο Πορτογάλος ρέφερι με το VAR εξέταζαν τη φάση.

Ο Σόαρες Ντίας βάζει τελικά τη σφυρίχτρα στο στόμα και δείχνει τη σέντρα. Το γκολ θα μετρήσει! Όπως σε όλη του τη φετινή πορεία στο Conference, οι λεπτομέρειες είναι υπέρ του Ολυμπιακού. Σαν να του το χρωστούσε η τύχη μετά από όλα αυτά τα χρόνια απογοητεύσεων. Εκεί πλέον δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σταματήσει τον χείμαρρο των συναισθημάτων. Και αν οι πρώτοι πανηγυρισμοί δεν είχαν προηγούμενο, οι δεύτεροι τους ξεπέρασαν με διαφορά. Ο Τσικίνιο γονατίζει με όλη την ένταση της στιγμής ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του και λιώνει στο χορτάρι. Οι μέχρι πριν λίγο ξένοι μεταξύ τους στην εξέδρα και τις πλατείες είναι πλέον πιασμένοι ώμο με ώμο και τραγουδούν βραχνιασμένοι από τους πρώτους πανηγυρισμούς, ενώ αρχίζουν σιγά σιγά να συνειδητοποιούν τι έχει συμβεί. Η μεγάλη τους αγάπη είναι 5 λεπτά μακριά από το ευρωπαϊκό, το όνειρο το τρελό, το συλλογικό απωθημένο τριών γενιών Ολυμπιακών και μίας που δεν πρόλαβε να το ζήσει και χαμογελά «από ψηλά».

Τέλος! Ο διαιτητής σφυρίζει τρεις φορές και είναι γεγονός. Ο Ολυμπιακός είναι κυπελλούχος Ευρώπης. Οι παίκτες πέφτουν πάνω στον Ελ Αραμπί, που βρίσκεται μπροστά από την ερυθρόλευκη κερκίδα, και πανηγυρίζουν με τον κόσμο. Ο Κάρμο πέφτει κάτω και κλαίει. Ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν σταματάει και αυτός να κλαίει, να χορεύει και να τραγουδάει. Ένας φίλος των Πειραιωτών σχολίασε κάτω από ένα βίντεο ανάλυσης του αγώνα την επομένη: «…Πίκρες, αποκλεισμοί , στεναχώριες έσβησαν στα δάκρυα ξημερώματα Πέμπτης …». Αυτό το σχόλιο νομίζω συνοψίζει πλήρως τη βραδιά αυτή.

Τα άγχη, οι στεναχώριες, τα προβλήματα του καθενός σε προσωπικό επίπεδο, όπου κι αν αυτός βρισκόταν την ώρα του αγώνα, ταυτίστηκαν με το συλλογικό απωθημένο και έγιναν δάκρυα που γιάτρεψαν τις πληγές του. Ήταν μια βραδιά που τα όνειρα ποδοσφαιρικά και μη έγιναν αληθινά, τα αδύνατα δυνατά, μια βραδιά κάθαρσης που κανένας φίλαθλος δεν θα ξεχάσει…»