Αυτόπτης μάρτυρας, μια αξέχαστη και ονειρεμένη εμπειρία, το 1972 με την Τότεναμ

Ήταν αρχές Νοέμβρη του 1972. Ήμουν παιδάκι 10 χρόνων και πήγαινα στην 4η Δημοτικού στη Δραπετσώνα. Παθιασμένος ήδη με τον Ολυμπιακό λόγω του «θεότρελου» (και αείμνηστου πλέον πατέρα μου) κυρ Ηλία αλλά και της κατακόκκινης οικογένειας μέχρι έκτου βαθμού.

Είχα κάνει ντεμπούτο στο «Καραϊσκάκη» δύο χρόνια πριν, όμως αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν… πολύ πιο σοβαρά για την παιδική μου ηλικία. Εφθασε η μέρα που θα έβλεπα από κοντά για πρώτη φορά τον Ολυμπιακό σε ευρωπαϊκό παιχνίδι! Εκείνη η εβδομάδα πριν τη ρεβάνς του αγώνα Ολυμπιακού-Τότεναμ αλλά και η εβδομάδα που ακολούθησε της μεγάλης νίκης έχουν μείνει ανεξίτηλες στον χρόνο. Πώς να τις ξεχάσω; Τόσο χαρά συσσωρευμένη σε ένα μικρό παιδί, όχι γιατί του χάριζαν κάποιο παιχνίδι αλλά γιατί θα πήγαινε στο γήπεδο, δύσκολα βρίσκεις. Απίστευτα συναισθήματα τότε και άγνωστα ως τότε για μένα.

Το Σάββατο λοιπόν, πριν τον μεσοβδόμαδο αγώνα ήρθε ο αδελφός της μητέρας μου και μου λέει: «Μίλησα με τους γονείς σου και μου είπαν ότι πας πολύ καλά στο σχολείο. Αν συνεχίσεις έτσι και τις επόμενες μέρες, θα σου κάνω ένα μεγάλο δώρο». Θα τα πάω καλά, του λέω, τι δώρο θα μου κάνεις; «Θα πάμε την Τετάρτη στο γήπεδο να δούμε Ολυμπιακό με μια ξένη ομάδα την Τότεναμ» μου είπε και κόντεψα να λιποθυμήσω! Περιττό να πω ότι κοιμόμουν με μια μεγάλη σημαία του Ολυμπιακού (την οποία έχω δώσει τώρα στο γιό μου!) μέχρι να φθάσει εκείνη η μέρα. Πέντε μέρες μέχρι το ματς μου φάνηκαν αιώνας!

Η Τετάρτη έφθασε κι εγώ δεν ήθελα να πάω σχολείο. Αλλά πώς να γλιτώσω από τη μάνα μου; Ούτε τόλμησα να το προτείνω γιατί μπορεί να μου απαγόρευε να πάω και στο γήπεδο. Εκανα την καρδιά μου πέτρα. Για να περάσουν οι ώρες πουλούσα «μόστρα» και έκανα φιγούρα όχι μόνο σε συμμαθητές και συμμαθήτριες (κυρίως σε αυτές…) ότι το απόγευμα θα πάω στο γήπεδο να δω όχι απλά ένα ματς αλλά το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ματς! Ποια μαθήματα τώρα; Να περάσει η ώρα να πάω γήπεδο. Κι επιτέλους σχολάσαμε. Εξω από το Δημοτικό με περίμενε ο θείος με τον πατέρα μου. Κατευθείαν στο αυτοκίνητο και «βουρ» για το Φάληρο. Ηθελαν να πάμε όσο πιο νωρίς γίνεται. Άλλο που δεν ήθελα...

Τρελαμένος στη θύρα 5, σοκ και δέος που έβλεπα το κατάμεστο «Καραϊσκάκη» με 40.000 λαό να «βράζει». Ήμουν βασιλιάς, τα είχα όλα! Ημουν αλλού. Δεν καταλάβαινα ούτε από συνωστισμό, ούτε από τον ήλιο του Νοεμβρίου. Το γήπεδο φώναζε ρυθμικά «εδώ, εδώ, στο γήπεδο αυτό/ κι εσείς θα προσκυνήσετε τον Ολυμπιακό» και βγαίνει Θρύλος στον αγωνιστικό χώρο. Χαμός. Το ματς ξεκινάει και εγώ αναρωτιέμαι γιατί όλοι φοβούνται ένα παίκτη που τον έλεγαν… Τσίβερς! Μέσα στην αγωνία και στην παραζάλη, σουτ του Γιούτσου, αποκρούει ο τερματοφύλακας κι έρχεται ο Ρομέν Αργυρούδης να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα. Εκεί στο τέρμα στην «7» (και φυσικά μπροστά μας στη θύρα 5) και εμένα στον 7ο ουρανό! Έκσταση, απογείωση, η απόλυτη ηδονή. Πόσο μάλλον για έναν 10χρονο πιτσιρικά. Σα να κέρδισα τα παιχνίδια όλου του κόσμου σε μια μόνο μέρα!

Ο Ολυμπιακός νίκησε 1-0, ο κόσμος πανηγύριζε, εγώ είχα σε ένα κόσμο… μαγικό και ονειρεμένο. Επιστροφή σπίτι με κομβόι αυτοκινήτων και με τις κόρνες να χτυπούν συνεχώς. Με τον πατέρα και τον θείο μου να έχουν βραχνιάσει για την «Ολυμπάκα», όπως την προσφωνούσαν στην αργκό της εποχής. Φθάσαμε σπίτι και μου λέει ένας γείτονας για να με πειράξει «τι να το κάνεις βρε Αντωνάκη, αφού αποκλειστήκατε»! Και; Τι με ένοιαζε εμένα τι έγινε στο πρώτο ματς; Νικήσαμε το μεγαθήριο και ήμουν αυτόπτης μάρτυρας σε αυτό; Μου αρκούσε και δεν το άλλαζα με τα παιχνίδια όλου του κόσμου!

…Και την επόμενη μέρα το πρωί στο περίπτερο πριν το σχολείο, στην πλατεια «Περιβολάκι» στην Ανάσταση, να δω και να ανατριχιάσω, την πρώτη σελίδα του «ΦΩΤΟΣ»! Να χορτάσω Θρύλο. Μετά στο σχολείο με ύφος χιλίων Καρδιναλίων να διηγούμαι και να περιγράφω. Κανονική ολοήμερη συνέντευξη Τύπου! Μέρες μετά, δεν μου κολλούσε εύκολα ύπνος. Στο κρεβάτι τα βράδια σκεπασμένος με τη σημαία, να βλέπω και να ξαναβλέπω το παιχνίδι στα όνειρα μου. Κι από διάβασμα; Στα μουλωχτά έκοβα τις φωτογραφίες από το «ΦΩΣ» και τις κολλούσα σε ένα μπλοκ ζωγραφικής που είχα κρυμμένο πάντα κάτω από το στρώμα…