Η αποκαθήλωση της Ρεάλ άνοιξε τον δρόμο

Τα προηγούμενα τρία χρόνια το Champions League παρουσίαζε ένα σταθερό μοτίβο: ό,τι και αν συνέβαινε, στο τέλος το τρόπαιο κατέληγε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Οι «μερένχες» έχουν δημιουργήσει μια εντυπωσιακή παράδοση, έχοντας κατακτήσει 13 τρόπαια από τους συνολικά 16 τελικούς στους οποίους έχουν λάβει μέρος.

Πού θέλουμε να καταλήξουμε με όλα αυτά; Ότι το να κατακτήσει η Ρεάλ το βαρύτιμο τρόπαιο δεν είναι σε καμία περίπτωση έκπληξη, αλλά μια αξιοθαύμαστη από την πλευρά της «βασίλισσας και ταυτοχρόνως βαρετή επανάληψη. Πολλοί εναπόθεταν τις ελπίδες στον περσινό τελικό στη Λίβερπουλ και πως η αγγλική ομάδα θα ήταν η εκλεκτή που θα... έσπαγε το μονοπώλιο των «μερένχες».

Ωστόσο, όπως θυμόμαστε όλοι, τα παιδαριώδη λάθη του Λορίς Κάριους αποδείχθηκαν μοιραία για την ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ. Στο φετινό Champions League, πάντως, φαινόταν ότι κάτι θα αλλάξει. Η αποχώρηση του Κριστιάνο Ρονάλντο και του Ζινεντίν Ζιντάν κλόνισε συθέμελα το νικηφόρο οικοδόμημα των Μαδριλένων και η αγωνιστική κρίση ήταν εμφανής, ειδικά στο αγωνιστικό πλαίσιο του ισπανικού πρωταθλήματος. Στην Ευρώπη η Ρεάλ είχε ακόμα τον... αέρα να πορευτεί μέχρι ενός σημείου.

Η φετινή πορεία της Ρεάλ εν τέλει ολοκληρώθηκε πρόωρα, αφού τα τρομερά «μωρά» του Άγιαξ την άφησαν εκτός συνέχειας, πραγματοποιώντας μια τεράστια ανατροπή μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Αυτή ήταν και η έλευση μιας νέας ισχύουσας κατάστασης στη διοργάνωση. Είναι πεποίθηση πολλών, όπως και της υποφαινόμενης, ότι παρακολουθούμε το καλύτερο Champions League των τελευταίων ετών.

Αλλά ακόμα και αν πούμε ότι δεν είναι το καλύτερο, είναι σίγουρα το πιο απρόβλεπτο. Λες και ο αποκλεισμός της Ρεάλ πυροδότησε ένα ντόμινο ανατροπών και αναπάντεχων αποτελεσμάτων, μετατρέποντας το Champions League σε διοργάνωση όπου τα αουτσάιντερ είναι τα… φαβορί.

Θα περίμενε κανείς ότι ο Άγιαξ, που ξεκίνησε το ταξίδι του από τον τρίτο προκριματικό γύρο, θα έχανε την τελευταία στιγμή την πρόκριση στον μεγάλο τελικό; Ή ότι θα άφηνε εκτός συνέχειας τις Ρεάλ και Γιουβέντους; Περίμενε κανείς ότι η λαβωμένη Λίβερπουλ από την απουσία καίριων παικτών και τη διαφαινόμενη απώλεια του τίτλου της Premier League θα έβρισκε τα ψυχικά αποθέματα να διεκδικήσει και να κερδίσει μια χαμένη μάχη, μετατρέποντάς τη σε πανηγυρική πρόκριση; Περίμενε κανείς ότι η –χωρίς μεταγραφές και Χάρι Κέιν- Τότεναμ, έχοντας υποστεί ήττα στην έδρα της και χάνοντας 2-0 στο ημίχρονο από τον θαυματουργό Άγιαξ, θα είχε έστω και μία πιθανότητα να βρεθεί στον τελικό της Μαδρίτης;

Και όμως, ξανά και ξανά, ομάδες που δεν τις περίμενε και υπολόγιζε ουδείς, προκαλούσαν τη μία έκπληξη μετά την άλλη, με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί ένα ζευγάρι όπου λίγοι θα προέβλεπαν το καλοκαίρι ότι θα διεκδικήσει το τρόπαιο. Τι θέλουμε να πούμε με όσα αναφέραμε παραπάνω; Ότι στο φετινό Champions League επιτέλους φύσηξε αέρας αλλαγής. Και, κακά τα ψέματα, αυτή η αλλαγή κατέστη δυνατή, χάρη στην πρόωρη αφαίρεση του ευρωπαϊκού στέμματος από τη «βασίλισσα».

Η αποκαθήλωση της Ρεάλ απελευθέρωσε τις υπόλοιπες ομάδες της διοργάνωσης, με αποτέλεσμα να βλέπουμε ανταγωνιστικότερο, ποιοτικότερο και πολύ πιο γρήγορο ποδόσφαιρο, με περισσότερο και έντονο κοντράστ συναισθημάτων.

Στις 1 Ιουνίου ένα από τα πιο όμορφα ποδοσφαιρικά ταξίδια των τελευταίων ετών φτάνει στο τέλος του, στη Μαδρίτη. Με βάση τα όσα έχουμε δει ήδη τη φετινή χρονιά, μόνο φρόνιμο δεν είναι να κάνουμε προβλέψεις για το σκορ ή τον μεγάλο νικητή. Αυτό που μπορούμε να πούμε, πάντως, με πολύ μεγάλη σιγουριά είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να έχουμε προβλέψει επιτυχημένα την έκβαση του τελικού. Και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό. Το αναπάντεχο δεν είναι άλλωστε το μυστικό συστατικό για μια επιτυχημένη ποδοσφαιρική συνταγή;