Το άδικο ποδόσφαιρο και το παραμύθι που πάντα έχει… happy end!

Όταν χάνεις έναν τελικό Champions League και μάλιστα με τρόπο τέτοιο όπως η Λίβερπουλ το βράδυ του Σαββάτου (28/5) είναι απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχει στενοχώρια και πίκρα.

Η ατάκα του Γιούργκεν Κλοπ (ξέρει όσο κανείς άλλος να φτιάχνει τους παίκτες του) έχει μεγάλη δόση αλήθειας. «Κλείστε ξενοδοχεία, θα είμαστε του χρόνου ξανά εδώ!», εννοώντας πως το συγκρότημα του θα διεκδικήσει και πάλι το βαρύτιμο τρόπαιο. Έχει κάθε λόγο να το πιστεύει αφού έχει δημιουργήσει μια καλοκουρδισμένη μηχανή που παίζει φανταστικό ποδόσφαιρο.

Ο Γερμανός είδε τα δάκρυα των παικτών του. Την απογοήτευση ύστερα από την ήττα στο Παρίσι. Όμως το ταξίδι εφέτος ήταν μαγικό και κανείς δεν μπορεί να το προσπεράσει. Η Λίβερπουλ έδωσε 63 παιχνίδια, τον μέγιστο αριθμό της σεζόν που ολοκληρώθηκε, κάνοντας εκπληκτικά πράγματα. Κατέκτησε το Καραμπάο Κάπ, το Λιγκ Καπ, έχασε στον πόντο από την Μάντσεστερ Σίτι το πρωτάθλημα και από δικά της λάθη δεν έραψε το έβδομο αστέρι.

Όλα αυτά με μόλις τέσσερις ήττες. Η (σχεδόν) τελειότητα που άγγιξε τη χρονιά 2021-2022 δεν της ήταν αρκετή για να πετύχει όσα ήθελε. Καμιά φορά στο ποδόσφαιρο μπορεί να συμβεί και αυτό. Άλλωστε για αυτό είναι το πιο λαοφιλές άθλημα. Η Λίβερπουλ πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της. Μόχθησε σε κάθε ματς, έκανε τους φίλους της υπερήφανους και πάνω από όλα τους έκανε να πιστέψουν στο απόλυτο.

Ο Κλοπ ξέρει. Έχει τον τρόπο να κρατά πεισμωμένες και διψασμένες τις ομάδες του. Μετά τον χαμένο τελικό του Europa League κόντρα στη Σεβίλλη κατάλαβε πως θέλει κεντρικό αμυντικό και έφερε τον Βίρτζιλ Φαν Ντάικ. Ύστερα από την ήττα στο Κίεβο το 2018 πήρε τον Άλισον για να θωρακίσει τα γκολπόστ του. Τώρα οι «ρεντς» φωνάζουν πως θέλουν κανονικό σέντερ φορ ανεξάρτητα αν ο Μανέ ταξιδέψει στο Μόναχο ή μείνει στο Νησί. Για αυτό μπορεί να λέει ό,τι θέλει και όποτε θέλει. Είναι μετρ του είδους και κρατά πάντα τον λόγο του.

Στο χαρούμενο στρατόπεδο, ο Κάρλο Αντσελότι έφτασε τα τέσσερα… ασημικά. Κυρίαρχος, κορυφαίος; Πείτε τον όπως θέλετε. Γνωρίζοντας το υλικό που είχε στα χέρια του ήξερε πως πρέπει να δουλέψει για να επαναφέρει τη Ρεάλ στον θρόνο. Χρειάστηκε όμως ένα μείγμα από καταστάσεις για να πανηγυρίσουν στη Μαδρίτη.

Προσωπικά, δε θυμάμαι στο παρελθόν ομάδα να κατακτά την κούπα με τα μεγάλα αυτιά χωρίς να προσφέρει κάτι στο ποδόσφαιρο. Επιθετικά; Αμυντικά; Αυτή η Ρεάλ δεν άφησε κάποιο στίγμα όπως η Ίντερ του Μουρίνιο, η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα και η Μπάγερν του Χάινκες.

Παρόλα αυτά, το 14ο ήταν το πιο μάγκικο πιο… κοχονάτο που λένε και οι Ισπανοί. Από την εντός έδρας ισοπαλία από την «σταχτοπούτα» Σερίφ στους σερί αποκλεισμούς των μεγάλων και επίδοξων πρωταθλητών.

Μπαίνοντας στα νοκ άουτ κανείς δεν την υπολόγιζε. Κανείς δεν πόνταρε σε εκείνη και στα 13 «κατσαρόλια» που είχε στο ράφι. Τι κάνει όμως μετά τους ομίλους; Αφήνει – έχοντας γυρίσει στη ρεβάνς το κατά της σκορ – εκτός διεκδίκησης τη… χλιδάτη Παρί Σεν Ζερμέν των Εμπαπέ, Μέσι και Νεϊμάρ.

Την κάτοχο του τίτλου, Τσέλσι, με ψυχή και αυταπάρνηση στην παράταση, ενώ στα ημιτελικά κάνει επική ανατροπή επί της Μάντσεστερ Σίτι με δύο γκολ στις καθυστερήσεις.

Όπως γράψαμε και λίγο πιο πάνω, οι συγκυρίες ήταν υπέρ των «μερένγκες». Από το λάθος του Ντοναρούμα και του Μαχρέζ που δεν πάσαρε να κάνει το 3-0 στο «Έτιχαντ» έως και την μεγάλη μέρα του Τιμπό Κουρτουά. Παραμύθι να το πούμε; Ας το πούμε. Όσο η Λίβερπουλ έπεφτε πάνω στον Κουρτουά, τόσο φαινόταν πως αυτό το παραμύθι θα έχει… happy end!