Τα μυστικά των Ιβήρων προπονητών στον όμιλο του Ολυμπιακού - Τρεις Πορτογάλοι, ένας Καταλανός!

Ο Ολυμπιακός από το απόγευμα της Πέμπτης γνωρίζει τους αντιπάλους του στη φάση των ομίλων του Champions League, σήμερα μαθαίνει και το πρόγραμμα των αγώνων, αλλά εκτός από το αποτέλεσμα της κληρωτίδας και τη σειρά των αγώνων σημαντικό ρόλο στην έκβαση του γκρουπ (όπως και κάθε γκρουπ διαχρονικά στην ιστορία του θεσμού) παίζουν εκείνοι οι κύριοι που η θέση του είναι στην άκρη του πάγκου με τις αποφάσεις, τις εμπνεύσεις τους και τις επιλογές τους, εν γένει.

Κι η συγκυρία θέλει οι τέσσερις προπονητές του ομίλου να προέρχονται από την ίδια χερσόνησο. Την Ιβηρική.

Ένας Καταλανός (Πεπ Γκουαρντιόλα) και δύο Πορτογάλοι (Σέρζιο Κονσεϊσάο και Αντρέ Βίλας Μπόας) καθοδηγούν τις αντιπάλους του Ολυμπιακού, Μάντσεστερ Σίτι, Πόρτο και Μαρσέιγ, αντίστοιχα και με την παρουσία του Πέδρο Μαρτίνς στον πάγκο των «ερυθρολεύκων» δημιουργούν ένα προπονητικό καρέ «Ιβήρων».

Με διαφορετικές προσλαμβάνουσες και θεωρίες καθώς και πορεία στα ποδοσφαιρικά γήπεδα.

Ακολούθως θα επιχειρήσουμε, συνοπτικά να παραθέσουμε ένα συνοπτικό προφίλ τους.

Πεπ Γκουαρντιόλα: αναζητώντας την ευρωπαϊκή επιτυχία εκτός Βαρκελώνης

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής: αναφερόμενοι στον 49χρονο τεχνικό μιλάμε για αν όχι τον κορυφαίο προπονητή αυτή τη στιγμή, παγκοσμίως, μέσα στην κορυφαία δυάδα (μαζί με τον Κλοπ) και σίγουρα –μακράν– τον επιδραστικότερο εδώ και μια 12ετία που προπονεί σε επίπεδο πρώτων ομάδων.

Δημιουργός μιας από τις κορυφαίες ομάδες που είδε το άθλημα, της Μπαρτσελόνα της τετραετίας (2008-12) που την καθοδηγούσε, δεν σάρωσε απλά τους τίτλους (14, μεταξύ των οποίων και δύο Champions League, από τους 19 που θα μπορούσε να πάρει) αλλά άλλαξε το ποδόσφαιρο προς το επιθετικότερο.

Το ποδόσφαιρο του ήταν η «απάντηση» στις αμυντικογενείς τακτικές που επικρατούσαν ως τότε με κύριο εκφραστή τον Ζοσέ Μουρίνιο.

Με το περίφημο «τίκι τάκα» (όρος που ο ίδιος απεχθάνεται), αλλά και τη φιλοσοφία του Κρόιφ (τον είχε προπονητή και μέντορα όταν αγωνιζόταν στην Μπάρτσα) που έλεγε ότι «δεν χάνω όταν ο αντίπαλος δεν έχει την μπάλα», αλλά και του Μαρσέλο Μπιέλσα (απ’ αυτόν κόπιαρε την ανελέητη πίεση στα πρώτα 3 δεύτερα της κατοχής του αντιπάλου) ανέδειξε ότι ο πιο σημαντικός μυς για έναν ποδοσφαιριστή είναι το... μυαλό του!

Χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις των Τσάβι, Ινιέστα και Μπούσκετς που ήταν η «λυδία λίθος» των επιτυχιών του. Συν την μετατόπιση του «πυρηνικού όπλου» Μέσι, από τα άκρα, στο κέντρο της επίθεσης ως «ψευτοεννιάρι».

Την επιτυχία του στην Μπαρτσελόνα (πρώτη του προπονητική σε επίπεδο πρώτης ομάδας) και την επιδραστικότητα του ποδοσφαίρου του (σ. η εθνική Ισπανίας το υιοθέτησε κατακτώντας δύο Euro και το μοναδικό της Μουντιάλ) την εξαργύρωσε με τις επόμενες δουλειές του σε Μπάγερν Μονάχου και Μάντσεστερ Σίτι.

Που τον κατέστησαν από τους πιο ακριβοπληρωμένους παγκοσμίως (24 εκ. ευρώ παίρνει, ετησίως, στο Μάντσεστερ).

Μόνο που σε αμφότερες ενώ οι επιτυχίες του εντός των συνόρων είναι αδιαμφισβήτητες, δεν μπορεί να επαναλάβει της Ευρωπαϊκές της Μπάρτσα...

Γιατί αν στην Βαυαρία πανηγύρισε σε 3 χρόνια ισάριθμα πρωταθλήματα (και 2 νταμπλ) και στην Αγγλία με την Σίτι στην τετραετία που βρίσκεται εκεί έχει πάρει τα μισά (με ρεκόρ πόντων και νικών) στην πρώτη σταμάταγε κάθε φορά στα ημιτελικά και στους «Πολίτες» δεν μπορεί να περάσει τα προημιτελικά.

Τελευταίο παράδειγμα το κάζο με τη Λιόν τον Αύγουστο.

Η φετινή Σίτι του δεν έχει ξεκινήσει καλά. Ακόμη ψάχνεται αμυντικά, αλλά η παρουσία του στον πάγκο αποτελεί εχέγγυο θεάματος για τις ομάδες του.

Αντρέ Βίλας Μπόας: Τελικά δεν ήταν… Μουρίνιο!

Πορτογάλος, νεαρός, πρώην βοηθός του σερ Μπόμπι Ρόμπσον, κατάκτηση Ευρωπαϊκού τροπαίου (Europa League 2011) με την Πόρτο και πρώτη του δουλειά στο εξωτερικό η Τσέλσι (καλοκαίρι 2011).

Πώς να μην αποκληθεί «νέος Μουρίνιο»; Κάποια στιγμή ενδεχομένως να το πίστεψε κι εκείνος αλλά τελικά η πορεία του 42χρονου προπονητή –ο οποίος παρεμπιπτόντως στους «δράκους» έκανε τρεμπλ παίρνοντας αήττητος πρωτάθλημα- απέδειξε ότι δεν είναι ο «Special One» Νο.2.

Όχι μόνο λόγω χαρακτήρα, αλλά και διάρκειας στην «πρώτη γραμμή».

Στην Τσέλσι δέχθηκε το πρώτο «χτύπημα» όταν τον έδιωξε το Μάρτη του 2012 κι ο διάδοχος του (σ. πρώην βοηθός του), Ρομπέρτο Ντι Ματέο πήρε το μοναδικό Champions League της ιστορίας της!

Στη γειτόνισσα Τότεναμ, που πήγε ακολούθως, άντεξε περισσότερο (Ιούλιος 2012) αλλά δεν έβγαλε τη δεύτερη σεζόν (απόλυση το Δεκέμβρη του 2013), παρότι είχε το καλύτερο ποσοστό νικών επί Premier League για την ομάδα, αφού οι ακριβές του μεταγραφές δεν τον έσωσαν από κάτι ξεγυρισμένες... πεντάρες (από τη Λίβερπουλ, εντός) κι εξάρες (Μάντσεστερ Σίτι, εκτός).

Κλείνοντας το κεφάλαιο Αγγλία μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη για την τοπική Ζενίτ, με την οποία πήρε τους εγχώριους τίτλους, άπαξ, σε μια διετία.

Παρότι ανακοίνωσε ότι αποχωρεί λόγω του ότι η οικογένεια του ήταν στα πάτρια η επόμενη σεζόν τον βρήκε στην Κίνα και τη Σανγκάη SIPG. Αν και δεν πήρε τίτλο εκεί μετέβαλε μια νεανική ομάδα σε διεκδικήτρια.

Μετά από μια διετία αγρανάπαυσης ο... τυχοδιώκτης Πορτογάλος πέρσι επέστρεψε στους πάγκους για λογαριασμό της Μαρσέιγ και «με τη μία» την επανέφερε στο Champions League μετά από έξι χρόνια.

Δεν έχει παίξει ποδόσφαιρο επαγγελματικά, είναι ο νεότερος τεχνικός που κατέκτησε ευρωπαϊκό τρόπαιο (33 ετών) κι είναι γνωστός για το ότι «δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του» στα αποδυτήρια μη διστάζοντας να τα βάλει με μεγάλα ονόματα τους.

Μόνο που καμμιά φορά (όρα Τσέλσι) αποδεικνύονται «μεγαλύτερα» από εκείνον...

Σέρζιο Κονσεϊσάο: Με ΠΑΟΚτσίδικο παρελθόν ο προκάτοχος του Μαρτίνς στην Γκιμαράες

Ο πλέον γνώριμος, από τους τρεις, στο Ελληνικό κοινό, αφού ο 45χρονος έπαιξε στον ΠΑΟΚ (2008-10).

Ένα από τα κορυφαία δεξιά μπακ της εποχής του (παρών στο τελευταίο πρωτάθλημα της Λάτσιο, το 2000 και με θητεία σε Ίντερ, Πάρμα και Πόρτο) ήταν διάσημος εκτός από την αξία του και για τη νευρικότητα του εντός αγωνιστικού χώρου και πολλοί αμφέβαλλαν αν μπορεί να σταθεί προπονητικά για αυτό το λόγο.

Περιβόητο το επεισόδιο του με τον Νικοπολίδη στη φυσούνα της Τούμπας το 2008 σ’ ένα ματς με τον Ολυμπιακό.

Ξεκίνησε την προπονητική ως βοηθός στη Σταντάρ Λιέγης μόλις κρέμασε τα παπούτσια του στην Τούμπα και μετά το «αγροτικό» του σε Ολιαλένσε κι Ακαντέμικα έκανε το «μπαμ» με την Μπράγκα χάνοντας τον τελικό του Κυπέλλου στα πέναλτι.

Ακολούθησε η Βιτόρια Γκιμαράες όπου ήταν ο προκάτοχος του Πέδρο Μάρτινς. Μετά η Ναντ, όπου «έφτιαξε» το όνομα του κι ενώ τα δημοσιεύματα έλεγαν Αγγλία ανέλαβε την Πόρτο (2017) διαδεχόμενος τον Νούνο Εσπίριτο Σάντο.

Οδήγησε τους «δράκους», «με τη μία» στο πρώτο πρωτάθλημα μετά από μιά 5ετία, ενώ πριν λίγους μήνες κατέκτησε το 2^ο κάνοντας νταμπλ.

Ηγετική φυσιογνωμία στο γήπεδο, ομοίως και από τον πάγκο.