Στα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα...

Η 30ή Μαΐου θα είναι πάντα συνδεδεμένη με την άφθαστη ιστορία του Ολυμπιακού. Για ιδιαίτερους λόγους. Ήταν η ημέρα που έπεσαν τα τσιμέντα στον Πειραιά... Που ο πρωινός κόμπος στο στομάχι με το γκρέμισμα της ιστορικής και αιματοβαμμένης Θύρας 7 έγινε το βράδυ λάβα ενθουσιασμού και κάλεσμα στα 21 παιδιά που έφυγαν αδόκητα από τη ζωή το 1981.

30/5/2003: Το γκρέμισμα της Θύρας 7 (vid)

Παρότι ηλιόλουστο εκείνο το πρωινό, οι θύμησες, οι εικόνες, τα παιανίσματα και οι κραυγές «σκοτείνιαζαν» και λύγιζαν μπροστά από τις τρεις κόκκινες μπουλντόζες, που είχαν στηθεί δίπλα στο μοναδικό κομμάτι που είχε μείνει όρθιο από το παλιό Καραϊσκάκη. Σε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη των 21 παιδιών που έχασαν τη ζωή τους στο τραγικό δυστύχημα της 8ης Φεβρουαρίου 1981, η παλιά Θύρα 7 θα γκρεμιζόταν τελευταία για να ξεκινήσουν τα έργα ανακατασκευής του «Γ.Καραϊσκάκης».

Ο κόσμος άρχισε σιγά σιγά να συγκεντρώνεται για να ανταμώσει με τα 21 παιδιά και να ζήσει από κοντά την ιστορική αυτή στιγμή. Κι όμως, παρότι το γκρέμισμα του τελευταίου «κάστρου» θα σηματοδοτούσε μια νέα σελίδα στο πάνθεον του Θρύλου, αυτό που μπορούσε εύκολα να διαπιστώσει κάποιος ήταν σφιγμένες γροθιές, συνοφρυωμένα πρόσωπα, δακρυσμένα μάτια. Μπορούσε να νιώσει τις παγωμένες καρδιές των περίπου 5.000 φιλάθλων του Ολυμπιακού, που συγκεντρώθηκαν σε απόσταση ασφαλείας από τα... σκαλοπάτια και τα τσιμέντα της «7», που έστεκε ακόμα εκεί, αγέρωχη, περήφανη!

Ακολούθησε τρισάγιο, στο οποίο παρευρέθησαν συγγενείς των 21 θυμάτων, μέλη της διοίκησης του Ολυμπιακού, αντιπροσωπεία ποδοσφαιριστών, ο τότε δήμαρχος της πόλης, Χρήστος Αγραπίδης, ο Πέτρος Κόκκαλης, ο Γιώργος Λούβαρης και ο Τάσος Μητρόπουλος.

Ο Πέτρος Κόκκαλης από το βήμα έδωσε οδηγία να μετακινηθεί ο κόσμος μερικά βήματα πίσω. Με αργά βήματα -σαν να μην το ήθελαν ποτέ- εκείνοι ανταποκρίθηκαν. Ακολούθησε το σάλπισμα στον γνώριμο τόνο που έδινε κάποτε ο θρυλικός Αττίλιο. Ακολούθησαν οι μπουλντόζες… Η Θύρα 7 έπεσε... Τα σίδερα που έκοψαν το νήμα της ζωής λύγιζαν σαν χάρτινα από τις μπουλντόζες που τα κατάπιναν μαζί με τα τσιμέντα. Ο κόσμος τα είχε χαμένα. Άλλοι χειροκροτούσαν, άλλοι έκλαιγαν. Μα όλοι τους τραγουδούσαν το σύνθημα «αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε».

Ακόμα και οι λέξεις μοιάζουν φτωχές για να περιγράψει κάποιος το «φεστιβάλ» συναισθημάτων εκείνης της στιγμής. Μόνο αν το έχει ζήσει κάποιος μπορεί να το μοιραστεί... Πολύ περισσότερο αν κάποιος ήταν παρών και στην τραγωδία του 1981. Ήταν η λυπηρή στιγμή του αποχωρισμού με το παλιό και το ενθουσιώδες βήμα για το καινούργιο. Το σίγουρο ήταν πως ήταν άβολο για όλους. Μόλις έπεσε η σκόνη, ακολούθησε λαϊκό προσκύνημα. Όλοι πήραν ένα μικρό κομμάτι από τα συντρίμμια, να τους θυμίζει τα χρόνια που πέρασαν στο γήπεδο. Να τους θυμίζει εκείνη την ημέρα.

Η βραδινή φιέστα και η λαϊκή απαίτηση

Πολλοί από αυτούς που βρέθηκαν στο γκρέμισμα της Θύρας 7 δεν πήγαν στο σπίτι τους το μεσημέρι. Με τις ερυθρόλευκες μπλούζες και τα κασκόλ κατηφόρισαν στο δημαρχείο του Πειραιά, όπου συνεχίζονταν οι ετοιμασίες για το πάρτι του αιώνα! Σε μια φιέστα που παρόμοιά της δεν έχει γνωρίσει η Ευρώπη. Περισσότεροι από 90.000 φίλαθλοι (σύμφωνα με στοιχεία της αστυνομίας) συγκεντρώθηκαν για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του 7ου συνεχόμενου τίτλου. Οι βάσεις μπήκαν στο ντέρμπι της Ριζούπολης με τον Παναθηναϊκό (3-0) και η στέψη έγινε στην Ξάνθη (1-5).

Οι πρωταγωνιστές είχαν επιστρέψει από την πόλη της Θράκης και όλοι είχαν δώσει ραντεβού στο δημαρχείο σε μια γιορτή-υπερπαραγωγή. Εκτός από την ποδοσφαιρική ομάδα, που έφτασε με ανοιχτό πούλμαν, βραβεύτηκαν και οι πρωταθλήτριες ομάδες βόλεϊ και πόλο.

«Είναι μεγάλη στιγμή και θα είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν θα πάρουμε το ένατο συνεχόμενο στο Καραΐσκάκη. Η σημερινή γιορτή μού δίνει το θάρρος να ελπίζω σε πολλά ακόμα πρωταθλήματα», είχε πει ο Σωκράτης Κόκκαλης, που φυσικά δεν είχε ξεχάσει τι είχε συμβεί λίγες ώρες νωρίτερα: «Θα έχουμε για πάντα στις μνήμες μας τα παιδιά της Θύρας 7 και θα κατακτούμε τα πρωταθλήματα για να τους τα αφιερώνουμε».

Επικρατούσε ντελίριο που μετατράπηκε στην αξέχαστη λαϊκή απαίτηση: «Κόκκαλη, Κόκκαλη, σε παρακαλώ, φέρε τον Ριβάλντο στον Ολυμπιακό!». Ο πρόεδρος των «ερυθρόλευκων» χαμογέλασε με νόημα… Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ιστορία άφθαστη για τους υπόλοιπους ελληνικούς συλλόγους. Τελεία και παύλα.