Διακοπή, πρωταθλητές και δικαιοσύνη

Η υγειονομική κρίση προκάλεσε τεράστια προβλήματα και στον αθλητισμό σε όλες τις χώρες και σε όλες τις διοργανώσεις. Οι αποφάσεις μπορεί να είχαν έναν διεθνή οδηγό, αλλά στηρίχθηκαν και ελήφθησαν με τη βούληση της κάθε διοργανώτριας αρχής ή ομοσπονδίας, αλλά πρωτίστως της κυβέρνησης κάθε χώρας. Αναλόγως με την πορεία της πανδημίας, τη διασπορά των κρουσμάτων, τον αριθμό των νεκρών, τον κίνδυνο νέου κύματος όπου είχε ξεπεραστεί με κάποιο τρόπο το πρώτο.

Σε πολλές περιπτώσεις οι αποφάσεις ελήφθησαν υπό καθεστώς πανικού, από κυβερνήσεις, από ομοσπονδίες, από διοργανώτριες αρχές. Όπως συνέβη σε διάφορους τομείς της ζωής, το ίδιο έγινε και στον αθλητισμό βέβαια. Και είναι αλήθεια ότι συγκεκριμένες αποφάσεις που είχαν να κάνουν με την οριστική διακοπή πρωταθλημάτων και την ανάδειξη πρωταθλητών, ξεπέρασαν κάθε όριο, στην Ελλάδα και διεθνώς. Αλλά ήταν επόμενο πως θα συμβεί κάτι τέτοιο, σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη.

Στη Γαλλία, για παράδειγμα, υπάρχουν σήμερα απόψεις και διαμαρτυρίες για το γεγονός ότι το κράτος «βιάστηκε να προχωρήσει σε οριστική διακοπή του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος», «θα μπορούσε και θα έπρεπε να περιμένει», «ήταν πιθανό αυτή την περίοδο να μπορούσε να ληφθεί άλλη απόφαση και να συνεχιστούν οι αγώνες». Όμως εκείνη την εποχή, η γαλλική κυβέρνηση ήταν αδύνατο να σκέφτεται το ποδόσφαιρο, όταν ο καθημερινός απολογισμός των νεκρών από τον κορονοϊό ξεπερνούσε τους πεντακόσιους. Δεν μπορούσε υπό την πίεση εκείνων των ημερών να συζητήσει για οικονομικές απώλειες, τηλεοπτικά δικαιώματα, κάτι που να είχε γενικώς σχέση με μπάλα.

Στην Αγγλία ακόμη τα έχουν χαμένα. Υπάρχει γενική αναταραχή, η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον δέχεται διαρκή κριτική για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε την κρίση, αλλά η σύγχυση συνεχίζεται. Και στο ίδιο το ποδόσφαιρο. Στην Πρέμιερ Λιγκ έχει αποφασιστεί να προχωρήσει βήμα βήμα η επανέναρξη, αλλά υπάρχουν διάφορες διαβουλεύσεις, εν μέσω αντεγκλήσεων σε ό,τι αφορά τις ημερομηνίες ή άλλα σοβαρά ζητήματα, όπως τα συμβόλαια των παικτών, αλλά και οι αντιδράσεις πολλών εξ αυτών για την επιστροφή στα γήπεδα. Το ίδιο συμβαίνει στην Ισπανία και στην Ιταλία, χώρες που επίσης ένιωσαν εντονότατα και δραματικά τις συνέπειες της κρίσης τους τελευταίους μήνες.

Δεν είναι δυνατό, λοιπόν, να αποφευχθούν ανισότητες και διαφορετικές στάσεις. Αλλά στο ζήτημα της οριστικής διακοπής των πρωταθλημάτων, όπου αποφασίστηκε κάτι τέτοιο είτε με βιασύνη είτε με ψυχραιμία, δεν θα μπορούσε να υπάρξει κάτι διαφορετικό από το εξής: να αναδεικνύονται πρωταθλητές εκεί όπου υπήρχε μεγάλη βαθμολογική απόσταση τη στιγμή της προσωρινής διακοπής. Όπως συνέβη στη Σκοτία, στο Βέλγιο, στη Γαλλία, όσον αφορά το ποδόσφαιρο. Και να μην υπάρχει πρωταθλητής εκεί όπου η διαφορά ήταν μικρή και όλα ήταν ανοιχτά έως το φινάλε. Κάτι που έγινε στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της Ολλανδίας.

Eδώ σε εμάς, σε όποια σπορ και διοργανώσεις αποφασίστηκε οριστική διακοπή, ακολούθησε ανισορροπία στη λογική και στη δικαιοσύνη, ασχέτως αντιδράσεων που υπήρξαν από τους συλλόγους, οι οποίοι θεωρούν εαυτούς αδικημένους, λόγω της στέψης των πρωτοπόρων στη βαθμολογία δίχως να ολοκληρωθεί η σεζόν. Ειδικά στο πρωτάθλημα του χάντμπολ, όπου δόθηκαν τίτλοι σε περιπτώσεις ισοβαθμίας. Και είναι κρίμα γιατί σε μία χώρα που γενικά τα πήγε καλά στην αντιμετώπιση της πανδημίας δεν απέφυγε τις «κρίσεις» στα θέματα των αθλητικών διοργανώσεών της. Αν και ~εδώ που τα λέμε~ δεν είναι κάτι που προκαλεί έκπληξη… Ελλάδα είμαστε!