Η χαμένη ευκαιρία των ποδοσφαιριστών

Έτσι αυξάνονται και πληθύνονται τα «σχέδια επί χάρτου» για την επόμενη μέρα. Θα παιχθεί ξανά ποδόσφαιρο στη γηραιά ήπειρο ή όχι;

Σε άλλα μήκη και πλάτη η απάντηση είναι θετική, αλλού πάλι αρνητική (π.χ. Ολλανδία). Κι ενώ πληροφορούμαστε λεπτομερώς σχετικά με τις θέσεις των χαρτογιακάδων παραγόντων Ομοσπονδιών, Λιγκών, ομάδων, ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ για το αν πρέπει και πώς να παιχθεί μπάλα εκ νέου τη φετινή σεζόν, είναι εκκωφαντική η… σιωπή της πλευράς των ποδοσφαιριστών για το θέμα!

Τόσο κατά μόνας όσο και των κατά τόπους συνδικαλιστικών τους οργάνων αλλά και του διεθνούς (FIFPro). Λες κι όλο αυτό δεν αφορά τους ίδιους και την υγεία τους ή την εξέλιξη της καριέρας τους, αλλά κάποιους άλλους...

Μέχρι τώρα οι τοποθετήσεις τους που δημοσιοποιήθηκαν αναλώθηκαν στο θέμα των περικοπών απολαβών τους, για να δώσουν «χείρα βοηθείας» στις ομάδες τους εν μέσω του ζοφερού οικονομικού σκηνικού που διαμορφώνεται από την πανδημία του κορονοϊού.

Για το αν και πώς θέλουν να παίξουν, όμως, κουβέντα!

Για το αν φοβούνται (όπως θα ήταν λογικό, αφού ακόμη μαθαίνουμε τα... χούγια της αχαρτογράφητης θανατηφόρου νόσου) επίσης. Λες κι είναι... Σούπερμαν. Άτρωτοι.
Μεγαλόσχημοι άσοι, που το brand name τους είναι εφάμιλλο ή και ξεπερνά των ομάδων που αγωνίζονται, αντί να θέσουν τους όρους του παιχνιδιού, αφήνονται να άγονται και να φέρονται από «μαθητευόμενους μάγους» στη διαχείριση κρίσεων.
Οι οποίοι, στην τελική, δεν διέβλεψαν τη σημασία της απειλής και τους άφησαν μέχρι πριν από 40 μέρες περίπου να παίζουν μπάλα δημιουργώντας με τις αποφάσεις τους «υγειονομικές βόμβες» όπως το περιβόητο πια Αταλάντα – Βαλένθια.

Με ποια εχέγγυα επιτυχίας, λοιπόν, οι ίδιοι θα αποφασίσουν εκ νέου για την ασφάλειά τους και την έξοδο από την καραντίνα;

Μήπως αυτοί θα μονομαχήσουν εντός αγωνιστικού χώρου για μια μπαλιά ή θα βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο και... αγκαλιά; Μήπως η ανάσα τους θα ανακατευθεί με κάποιου άλλου; Ή μήπως ο ιδρώτας τους θα ρέει ποτάμι που ενίοτε θα συναντηθεί με εκείνο συμπαίκτη ή αντιπάλου;

Εκτός αν νομίζει κανείς ότι τα ματς εφεξής θα παίζονται εξ... αποστάσεως ή με μάσκα και γάντια!

Δυστυχώς, δεν μιλάμε για... τένις, αλλά για το κατεξοχήν παιχνίδι επαφής. Δεν θα έπρεπε να τοποθετηθούν και να θέσουν τους όρους οι διάφοροι... Μέσι – Κριστιάνο Ρονάλντο; Δεν θα πρεπε τα συνδικαλιστικά όργανά τους να θέσουν προϋποθέσεις για να βρεθούν στο γήπεδο;

Δυστυχώς απεμπόλησαν την ευκαιρία να βελτιώσουν τη θέση τους στο ποδοσφαιρικό οικοδόμημα, ασχολούμενοι μόνο με το θέμα των μηδενικών στους λογαριασμούς τους...

Δεν είναι δυνατόν να συντηρούν ένα «προϊόν» κι ένα σύστημα ώστε να μην καταρρεύσει χωρίς να έχουν λόγο. Αν εκείνοι δεν παίξουν και δεν κυλήσει η μπάλα, δεν υπάρχει «προϊόν» ή σύστημα.

Αλλά τι να λέμε τώρα... Εδώ δεν μίλησαν – πέραν μεμονωμένων εξαιρέσεων – όταν συνάδελφοί τους συνέχισαν να αγωνίζονται εν μέσω πανδημίας σε χώρες όπως η Λευκορωσία, το Μπουρούντι, το Τατζικιστάν, το Τουρκμενιστάν και η Ταϊβάν. Λες κι ήταν... μονομάχοι.

Κι αντί η FIFPro να τους προστατεύσει, καλώντας τους να μην κατέβουν, τους άφησε έρμαιο της διασκέδασης κάθε δικτατορίσκου κι όσων στις «πολιτισμένες» χώρες αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο ως συστατικό του ρωμαϊκού ρητού «panem et circenses» («άρτος και θεάματα»)...