Αντώνης Νικοπολίδης: «Μου είχαν επιτεθεί Παναθηναϊκοί»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Ο Αντώνης Νικοπολίδης έχει μυαλό. Διαβάστε τη συνέντευξή του στο «ΦΩΣ» και θα καταλάβετε πώς έφτασε εκεί που έφτασε. Ξέρει πότε θα μιλήσει, ξέρει και τι θα πει. Λέει τρομερά πράγματα. Κάποια τα λέει για πρώτη φορά.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ένθετο που κυκλοφόρησε με το «ΦΩΣ» στις 18/2/2020

Ποιος σε πλησιάζει πρώτη φορά από τον Ολυμπιακό για να φύγεις από τον Παναθηναϊκό και να έρθεις στο λιμάνι;

Ο μάνατζέρ μου, ο Λυράκης μού είχε πει ότι υπάρχει ενδιαφέρον από τον Ολυμπιακό και να το σκεφτώ αν είμαι έτοιμος να συναντηθούμε και να μιλήσουμε.

Με ποιον συναντήθηκες από τον Ολυμπιακό; Με τον Κόκκαλη ή με τον Λούβαρη;

Με τον κ. Λούβαρη.

Πού;

Έχει σημασία;

Για εμένα στις συνεντεύξεις αυτά έχουν σημασία.

Στο σπίτι μου.

Ήρθε ο Λούβαρης στο σπίτι σου, πήρε τέτοιο ρίσκο;

Ναι, ήρθε. Δεν τα είχα βρει με τον Παναθηναϊκό, είχε σπάσει το σκοινί, ήταν Μάης, το κεφάλαιο Παναθηναϊκός είχε κλείσει. Έπρεπε να βρω μία ομάδα που θα με ικανοποιεί, μία ομάδα ανταγωνιστική. Δεν πίστευα ότι θα ερχόταν ο Ολυμπιακός! Λόγω των πολλών χρόνων που είχα στον Παναθηναϊκό. Οι πρώτες μου κινήσεις ήταν να βρω κάτι στο εξωτερικό. Δεν υπήρξαν όμως και οι τρομερές προτάσεις... Όταν με πλησίασε ο Ολυμπιακός και μου είπε προσωπικά ο κ. Κόκκαλης ότι θέλει να έρθω και ότι πιστεύουνε σε εμένα, αποφάσισα να το κάνω- γνωρίζοντας τις συνέπειες...

Σου επιτέθηκαν ποτέ Παναθηναϊκοί; Ο Γεωργάτος μου είχε πει μια φορά ότι του την είχαν πέσει σε ένα μπαρ. Ο Γιαννακόπουλος μου έχει πει ότι του είχαν σπάσει το αμάξι.

Περιστατικά είχα πολλά, αλλά το πιο σοβαρό ήταν μία φορά στο Μολ...

Τι είχε γίνει;

Είχα πάει σινεμά με τη γυναίκα μου, ήταν ένας, μαζεύτηκαν δεκαπέντε, μας ακολούθησαν μέχρι το πάρκιν, έβριζαν και προπηλάκιζαν. Όχι χειροδικία όμως.

Το είχες συζητήσει με τη γυναίκα σου το θέμα για τον Ολυμπιακό, τι έλεγε εκείνη;

Η Βάσω ήταν αθλήτρια στο μπάσκετ, ήξερε ότι υπάρχουν αυτά στον επαγγελματικό αθλητισμό. Τα βάλαμε κάτω, τα συζητήσαμε και αποφασίσαμε ότι το καλύτερο για εμένα ήταν στα 33 μου να πάω στον Ολυμπιακό. Εγώ ένιωθα έτοιμος να το κάνω. Ήταν μια πρόκληση για εμένα να δείξω ότι όχι μόνο δεν είχα τελειώσει στα 33 μου, αλλά είχα πολλά να δώσω ακόμα. Και πράγματι έπαιξα μέχρι τα 40 μου και τις καλύτερες χρονιές μου τις έκανα λίγο πριν το τέλος μου, το 2008 και το 2009! Αυτές θεωρώ τις καλύτερες χρονιές μου. Σε μεγάλη ηλικία.

Τον Κόκκαλη πότε τον πρωτοείδες;

Αφού είχα υπογράψει στον Ολυμπιακό. Γυρίζοντας από την Εθνική και το έπος του 2004.

Στις διακοπές σου τον πρωτοείδες;

Ναι.

Θυμάσαι κάποια ατάκα;

Για την Εθνική μιλήσαμε πιο πολύ, όλη η Ελλάδα και όλη η Ευρώπη για εκείνο το θαύμα μιλούσε τότε.

Ο Παναθηναϊκός τι προσφορά σου είχε κάνει;

Πολύ μικρή. Μου έδινε όμως τη δυνατότητα να πάρω το συμβόλαιο σπίτι μου, να μην το έχει ο Παναθηναϊκός και να το σκίσω αν έβρισκα κάτι στο εξωτερικό! Με έναν όρο μόνο, να μην πήγαινα σε άλλη ελληνική ομάδα.

Η προσφορά του Ολυμπιακού πόσο τοις εκατό ήταν μεγαλύτερη από του Παναθηναϊκού;

Δεν θέλω να πω αριθμούς. Ήταν όμως μία πάρα πολύ μεγάλη και πάρα πολύ καλή προσφορά. Τα έβαλα κάτω με τη Βάσω και κάναμε αυτό που κάναμε τόσα χρόνια στη ζωή μας, κλείνουμε τα αυτιά μας και προχωράμε.

Μου είπε ο Σαργκάνης ότι σε θυμόταν στους μικρούς.

Υπάρχει ένα μικρό λάθος σε αυτό. Δεν ήμουν στους μικρούς του ΠΑΟ. Είχα έρθει με μεταγραφή από τον Άρτα στα 19 μου και ήμουν στην πρώτη ομάδα, μικρός βέβαια, και έβλεπα με δέος τότε τον Σαργκάνη.

Μου είπε και για τον γιο του Οικονομόπουλου.

Αληθεύει. Κοίτα, για εμένα τότε ήταν δέος που έκανα προπονήσεις με τον Σαργκάνη. Ήταν ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας της δεκαετίας του '80. Μύθος ήταν. Ξέρεις τι ήταν για εμένα που ήρθα νέο παιδί από την Άρτα να βρίσκομαι στην ίδια προπόνηση μαζί του; Μέχρι τα 19 μου που ήρθα στον Παναθηναϊκό δεν είχα κάνει ποτέ ατομική προπόνηση βελτίωσης ως τερματοφύλακας! Είχα ταλέντο αλλά είχα και πολλές ελλείψεις. Μόνο σουτ μου χτύπαγαν στην Άρτα και τους αγώνες που παίζαμε.

Θέλω να μου πεις κάτι που δεν το έχεις ξαναπεί ποτέ, ένα γούρι σου τρελό, ένα γούρι που πάει κόντρα στο προφίλ του πολύ σοβαρού.

Πράγματι το λέω για πρώτη φορά, είχα μανία με τα γάντια μου, δεν ήθελα να μου τα ακουμπάει κανένας! Ενώ προσφερόταν ο Πέτρος ο “πλανητάρχης”, ο φροντιστής στον Ολυμπιακό να τα πλένει, εγώ δεν άφηνα να τα ακουμπάει κανένας. Και αν τα ακούμπαγε κάποιος, έβαζα άλλα γάντια να παίξω! Ήθελα εγώ να τα πλένω, εγώ να τα μαζεύω, δεν τα ακούμπαγε κανένας ούτε στην προπόνηση! Ποτέ δεν ακούμπησαν γάντια που φόρεσα.

Γιατί αυτό;

Πίστευα στην ενέργειά μου που είναι επιθετική ότι μεταδιδόταν και στα γάντια. Μέχρι και στο χρώμα είχα θέμα, δεν φορούσα ποτέ χρωματιστά γάντια. Άσπρα σκέτο ή άσπρο με μαύρο.

Η πιο δύσκολη στιγμή σου ήταν με τους Τούρκους;

Ναι, ήταν πολύ δύσκολο γιατί είχα μεγαλώσει στην ηλικία, όμως κάτι κακό που σου συμβαίνει είναι στο χέρι σου να το γυρίσεις και να σε δυναμώσει. Ήμουν στα 37-38 και άρχισαν εχθροί και φίλοι να λένε “πήγαινε σπίτι σου”. Τα λέω αυτά ως μάθημα για τα νέα παιδιά. Μέχρι και η γυναίκα μου είχε πει “μήπως να το σκεφτείς”; Της είπα “αν σε 6 μήνες, το πολύ σε ένα χρόνο, δεν το γυρίσω όλο αυτό, θα θεωρήσω τον εαυτό μου αποτυχημένο”. Με ρώτησε “θα το γυρίσεις”; Της είπα “ναι, θα το γυρίσω”. Και τη γύρισα την κατάσταση. Όχι μόνο τη γύρισα αλλά το 2008 και το 2009 ήταν οι καλύτερες χρονιές στην καριέρα μου! Είχα την τύχη να είναι και ο Ερνέστο στον Ολυμπιακό, είχαμε τρομερή ψυχολογία, χαιρόμασταν την προπόνηση. Είχα και τον Αλέκο Ράντο ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ, με κράτησε σε καλή κατάσταση μέχρι τα 41 μου! Δούλευα ακατάπαυστα, δούλευα πιο πολύ από ποτέ. Σε αυτήν τη μεγάλη ηλικία θέλει πολλή δουλειά και εξειδικευμένη δουλειά για να είσαι σε καλή κατάσταση. Έλεγα ότι θα σταματούσα αν στην προπόνηση υπήρχε κάποιος που είχε δουλέψει περισσότερο από εμένα. Δεν το δεχόμουν αυτό.

Κορυφαίος προπονητής για εσένα στον Ολυμπιακό;

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε μακράν. Έφερε κάτι καινούργιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είχαμε μάθει άλλο ποδόσφαιρο ως τότε.

Στον Παναθηναϊκό;

Ο Ίβιτσα Όσιμ. Και αυτός έφερε καινούργια πράγματα στην Ελλάδα τότε. Παίζαμε μπάλα από την πρώτη μέρα στην προπόνηση.

Κορυφαίο σου ματς;

Ωχ... Δεν μπορώ να ξεχωρίσω.

Κορυφαία σου απόκρουση;

Μία στην Καλαμαριά με τον Ολυμπιακό, σουτ και κεφαλιά αμέσως η μία φάση μετά την άλλη, απέκρουσα ενστικτωδώς.

Ο Γκόγκιτς μου είχε πει ότι έκανε τα χειρότερα, κόκα κόλα πολλή, τσιγάρο πολύ, σοκολάτες, δεν πρόσεχε τη ζωή του, όμως ήταν φαινόμενο και άντεχε. Εσύ;

Όχι, εγώ πρόσεχα πολύ τη ζωή μου. Ειδικά από τα 27 μου και μετά, είχα φίλους που με συμβούλευαν πώς να κάνω σωστή διατροφή για να έχω περισσότερη ενέργεια στην προπόνηση και στον αγώνα. Πρόσεχα πολύ, έτσι κι αλλιώς δεν μου άρεσαν τα μπουζούκια, δεν κάπνιζα επίσης.

Πες μου δύο σκηνικά που θα σου μείνουν αξέχαστα στον Ολυμπιακό.

Το πρώτο που θυμάμαι έντονα ήταν το πρώτο μου πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό. Το 2004-2005. Ήταν ιδιαίτερο γιατί επέστρεψε ο Ολυμπιακός στους τίτλους, είχαμε μπει στο νέο Καραϊσκάκη, θυμάμαι μετά τη νίκη στο Καυταντζόγλειο γυρίσαμε στο γήπεδο και μας περίμενε 10.000 κόσμος! Επίσης το διπλό στη Βρέμη ήταν αξέχαστη στιγμή.

Έχουμε κάνει αφιερώματα για όσα λες.

Το διπλό στη Βρέμη σηματοδότησε μία αλλαγή στην ευρωπαϊκή παρουσία του Ολυμπιακού, έσπασε μια κατάρα. Την πανηγυρίσαμε δεόντως εκείνη τη νίκη.

Πες μου τους 3 κορυφαίους Έλληνες και τους 3 κορυφαίους ξένους που είχες στον Ολυμπιακό ως συμπαίκτες. Για εσένα.

Σίγουρα ο Τζόρτζεβιτς ήταν πολύ μεγάλος ποδοσφαιριστής, πολύ μεγάλο ταλέντο, κεφάλαιο. Επίσης ο Γρηγόρης Γεωργάτος ήταν πολύ μεγάλο ταλέντο. Και θα βάλω στην κορυφαία τριάδα Ελλήνων τον Ιεροκλή Στολτίδη.

Τον είχα την προηγούμενη βδομάδα.

Πολύ μαχητικός, ήταν πάντα εκεί. Η προσφορά του ήταν πολύ μεγάλη.

Ξένοι;

Ο Ριβάλντο ήταν πολύ μεγάλος ποδοσφαιριστής. Ο Τζιοβάνι επίσης. Και ο Τουρέ στα 22 του.

Ποιος σε βοήθησε πολύ στην καριέρα σου;

Ο Τάκης Οικονομόπουλος ήταν μαζί μου 15 χρόνια, δούλευα μαζί του καθημερινά. Ήταν προπονητής μου, δάσκαλος, μέντορας. Έμαθα πολλά. Και επίσης θα πω τους παίκτες του Ολυμπιακού, ιδιαίτερα τους Έλληνες, που σε μια κρίσιμη φάση της καριέρας μου με στηρίξανε όταν ήρθα στον Ολυμπιακό και με αγκάλιασαν. Χρειαζόμουν στήριξη τότε και η οικογένεια του Ολυμπιακού μου την έδωσε.

Έκλαψες ποτέ στον Ολυμπιακό;

Δύο γεγονότα θυμάμαι έντονα. Την πρώτη φορά που μπήκα στο Καραϊσκάκη και ήρθα σε επαφή με τον κόσμο του Ολυμπιακού ως παίκτης του Ολυμπιακού. Δεν είχαμε δώσει φιλικά στο Καραϊσκάκη λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων και θυμάμαι ήταν το πρώτο επίσημο ματς με την Καλλιθέα. Είχα αγωνία για το πώς θα με υποδεχτούν, είχα ένα μούδιασμα. Ήταν όμως τέλεια με το που μπήκα στο γήπεδο. Η συγκίνησή μου ήταν πολύ έντονη όταν σταμάτησα την καριέρα μου στο τελευταίο ματς με τη Λάρισα. Ήταν το τέλος μιας καριέρας 24 χρόνων. Όλο το γήπεδο με χειροκροτούσε, και οι συμπαίκτες μου, εκεί δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυά μου.

Ποιον αντίπαλο επιθετικό θαύμαζες και υπολόγιζες πιο πολύ;

Όταν ήμουν στον Παναθηναϊκό τον Τζιοβάνι. Διότι ήταν απρόβλεπτος, μπορούσε με τη φαντασία του να σου κάνει κάτι που δεν το περίμενες. Όμως ο επιθετικός που θαύμαζα πιο πολύ από όλους ήταν ο Βαζέχα.

Τι είχε;

Τα πάντα είχε. Για εμένα είχε τα πάντα και ήταν και πολύ καλό παιδί. Είχα πάρει δίδαγμα από εκείνον: Δεν ξεχώριζε τι θα πει προπόνηση και τι θα πει αγώνας. Το λέω πρώτη φορά, ο Βαζέχα ήταν μάθημα για εμένα. Για αυτό έπαιξε και εκείνος μέχρι πολύ μεγάλη ηλικία.

Ποιο θεωρείς ότι ήταν το μεγαλύτερο ατού σου;

Η επιμονή μου. Δεν ήταν τίποτα άλλο. Είμαι πολύ επίμονος. Όταν βάλω στόχο, τον καταφέρνω. Ήρθα 19 χρονών στον Παναθηναϊκό από την Άρτα, δεν ήμουν καμία σπουδαία μεταγραφή, ένα τίποτα ήμουν, είχα μεγάλους τερματοφύλακες μπροστά μου, τον Σαργκάνη, τον Βάντσικ. Δεν κοίταξα ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ήξερα ότι ο μόνος δρόμος ήταν η δουλειά. Μέχρι τα 40 μου δεν μπορούσα να φύγω από την προπόνηση και να ξέρω ότι κάποιος άλλος είχε κάνει καλύτερη προπόνηση από εμένα. Αυτό το είχα από τα 26-27 μου.

Γιατί από τα 26;

Γιατί τότε ωρίμασα, στα 26-27. Στα 40 μου δούλευα πιο πολύ από ότι δούλευα στα 23 μου. Πιο πριν μπορεί να έβλεπα και φαντάσματα... Όταν ωρίμασα κατάλαβα ότι υπήρχε μόνο ένας δρόμος.

Με τον γιο σου τι γίνεται;

Αυτή τη στιγμή είναι στις ΗΠΑ, σπουδάζει και συγχρόνως παίζει στο πανεπιστημιακό πρωτάθλημα.

Ήσουν υπέρ του να φύγει από τον Ολυμπιακό;

Και βέβαια ήμουν υπέρ.

Γιατί;

Διότι πίστευα ότι θα μπορούσε να παίξει τερματοφύλακας σε μία χώρα που εξελίσσεται και να συνεχίσει τις σπουδές του στο υψηλότερο επίπεδο αφού είχε αυτή τη δυνατότητα. Εδώ θα ήταν δύσκολα τα πράγματα. Υπάρχει ένα βάρος στις πλάτες του όντας ο γιος του Νικοπολίδη... Θα έλεγαν ότι παίζει χάρη στον πατέρα του, ότι ο πατέρας του τον πατρονάρει, θα ήταν άδικο για τον ίδιο να πέφτει σε σύγκριση με τον πατέρα του, θα είχε έναν εσωτερικό πόλεμο. Είναι καλό που θα ξεκινήσει από το μηδέν μόνος του κάπου που το όνομά του δεν θα λέει πολλά.

Πες μου ένα περιστατικό με τον Μαρινάκη που να σου έχει κάνει εντύπωση.

Όταν είχα αποφασίσει να σταματήσω, μου ζήτησε ο κ. Κόκκαλης να συνεχίσω για έναν ακόμα χρόνο και είπα ναι. Όμως έγινε η αλλαγή και ήρθε ο κ. Μαρινάκης. Είχα πάει στα γραφεία, δεν μπόρεσα να βρω τον κ. Μαρινάκη, βρήκα τον κ. Λούβαρη και είπα “το συμβόλαιο που κάναμε δεν ισχύει αν ο νέος πρόεδρος δεν θέλει να συνεχίσω. Μπορούμε να το λύσουμε χωρίς να έχω καμία αξίωση”. Ο κ. Λούβαρης μου είπε “όχι, ο κ. Μαρινάκης θέλει να μείνεις και να βοηθήσεις την ομάδα, ακόμα και με την εμπειρία σου, με τις γνώσεις σου και την παρουσία σου στα αποδυτήρια”. Αυτό ήταν μία ενθάρρυνση ακόμα ότι όλη η οικογένεια του Ολυμπιακού, όλος ο οργανισμός πίστεψε σε εμένα, εκτίμησε την προσφορά μου και με αγάπησε. Και ευχαριστώ τον κ. Μαρινάκη που επέστρεψα πλέον στον Ολυμπιακό ως υπεύθυνος των Ακαδημιών του Ολυμπιακού, θα δίνω τον καλύτερο εαυτό μου για να εξελιχτούν τα παιδιά και να γίνει αυτό που όλοι θέλουμε: Ο Ολυμπιακός να συνεχίσει να βγάζει δικούς του σπουδαίους παίκτες.