Η Τίγρη του Ερίκ Αμπιντάλ και η θυσία του Ντάνι Άλβες

Τα παραπάνω λόγια έχουν ειπωθεί από τον Ντάνι Άλβες το 2013.

Ήταν η εποχή που ο Ερίκ Αμπιντάλ έλειπε από τις μάχες που έδινε η Μπαρτσελόνα στους αγωνιστικούς χώρους της Ισπανίας και της Ευρώπης, αφού είχε να δώσει τη δική του που αφορούσε την ίδια του τη ζωή.

Ο Αμπιντάλ είχε καρκίνο στο συκώτι, μια είδηση που είχε γίνει γνωστή το 2011, όταν και ο Γάλλος είχε υποβληθεί στην πρώτη του αφαίρεση όγκου. Ο τότε ποδοσφαιριστής της Μπαρτσελόνα είχε επιστρέψει μετά από περίπου δύο μήνες στους αγωνιστικούς χώρους αφήνοντας την παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα άφωνη.

Ένα χρόνο μετά όμως το πρόβλημα παρουσιάστηκε ξανά και ανακοινώθηκε στον Γάλλο ότι ο τρόπος για να αντιμετωπιστεί ήταν η μεταμόσχευση ήπατος. Ήταν τότε που ένας συμπαίκτης του στους «μπλαουγκράνα», ο Ντάνι Άλβες, μας έκανε να κατανοήσουμε τι σημαίνει η λέξη άνθρωπος δίνοντάς της την πραγματική της ερμηνεία. Ο Άλβες πρότεινε στον τότε συμπαίκτη του να του δωρίσει μέρος από το συκώτι του προκειμένου να σώσει την παρτίδα στη μάχη του με την επάρατη νόσο. Όπως ο ίδιος ο Γάλλος παραδέχθηκε «αρνήθηκα έχοντας απόλυτη γνώση της σπουδαιότητας αυτής της κίνησης. Θα ήταν δύσκολο να συνεχίσει την ποδοσφαιρική καριέρα του κάνοντας μια τέτοια δωρεά».

Κι εδώ αποκαλύπτεται ένα ακόμα μεγαλείο ψυχής. Αυτό του ανθρώπου που αν και απέναντί του έχει κάτι τόσο τρομακτικό, προτιμά να το πολεμήσει μόνος του, παρά να σύρει στο όλεθρο και κάποιο δικό του.

Όποιος έχει ζήσει στο περιβάλλον του καρκίνο γνωρίζει για τι μιλάμε. Για μια ασθένεια που τις περισσότερες φορές σκοτώνει τον ασθενή και σκορπίζει στο περιβάλλον του την απόλυτη θλίψη. Είναι ένα «τέρας» το οποίο έχει περιγράψει πολύ εύστοχα ο στιχουργός Δημήτρης Αποστολάκης και έχει ερμηνεύσει με μαγικό τρόπο ο Ψαραντώνης στο τραγούδι «Τίγρης».

«Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι, καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα που θα επιτεθεί.

και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα που θα επιτεθεί».

Αυτό είναι ο καρκίνος. Μια τίγρης που βρίσκεται μέσα στον ασθενή και προσπαθεί σιγά - σιγά να τον κατασπαράξει. Δεν είναι εύκολο να σκοτωθεί, απαιτεί δύναμη και γενναιότητα για να αντιμετωπιστεί. Ο Αμπιντάλ απέδειξε σε όλους μας ότι η αποφασιστικότητα και η θέληση για μπορεί να κάνει θαύματα. Ο φίλος του, Ντάνι Άλβες, μας έδειξε ότι μπροστά στην ανθρώπινη ζωή τα «θέλω μας» περνούν σε δεύτερη μοίρα. Και οι δύο με τις πράξεις τους μας κάνουν λίγο πιο σοφούς. Η προσπάθεια του ενός να βοηθήσει τον άλλον είναι το παράδειγμα ότι ενωμένοι είμαστε πιο ισχυροί.

Ευτυχώς ο Ερίκ κέρδισε την παρτίδα και σήμερα μας αποκάλυψε τα όσα είχαν συμβεί σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του. Το παράδειγμά του, μπορεί να γίνει οδηγός για όλους μας.

ΥΓ. Βάστα γερά Ρενέ Χένρικσεν. Μπορεί να ήσουν αντίπαλος της ομάδας που αγαπώ στα γήπεδα, όμως μπροστά στη ζωή την ίδια όλα τα άλλα είναι αστεία...