Η μπάλα σε δεύτερο πλάνο

Η καθημερινότητά μας δεν είναι οι ποδοσφαιριστές, οι ομάδες, οι προπονητές, οι αγώνες, η νίκη, η ήττα, η καζούρα. Εχουν μπει πολλά στη ζωή μας, στο κεφάλι μας και πολλά από αυτά πνίγουν τις απολαύσεις μας. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και διαπιστώστε την πικρή αλήθεια. Πού έχει πάει η μπάλα; Πού έχει πάει η κουβέντα; Κάθε Κυριακή τα ίδια: ίντριγκα και μίσος. Μίσος στα γήπεδα, στα σχολεία, στις πλατείες, στα καφενεία. Παντού. Παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτό το άρρωστο περιβάλλον, που "τρέφονται" και ενηλικιώνονται μέσα από τον αθλητισμό. Παιδιά τα οποία εμείς οι ίδιοι τα ωθούμε εκεί, επιλέγοντας μάλιστα τα εφόδια που θα τους βάλουμε στο κεφάλι.

Και η αλήθεια είναι ότι δύσκολα μπορούμε να μείνουμε εμείς και οι διπλανοί μας μακριά από όσα συμβαίνουν δίπλα μας... Ψοφάμε όλοι για την ίντριγκα και το παρασκήνιο. Ξέρουμε οι περισσότεροι ποιος θα είναι ο VAR σε ένα ντέρμπι από το όνομα του δεξιού μπακ της ομάδας μας. Γνωρίζουμε τον Χούμπελ, τον Περέιρα, τον Τζήλο, τον ποδοσφαιρικό εισαγγελέα, το μετοχολόγιο της Ξάνθης, αλλά δεν είμαστε σίγουροι αν υπάρχει γιατρός σε παιχνίδι για τα τοπικά των Σερρών.

Και όλα αυτά συντηρούνται και προβάλλονται σαν να είναι δικά μας προβλήματα. Όχι. Δεν είναι δικό μας πρόβλημα αν υπάρχει πολυϊδιοκτησία ή συνιδιοκτησία ΠΑΟΚ και Ξάνθης. Πρόβλημά μου είναι πώς δημιουργήθηκε το τόσο πρόσφορο έδαφος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, για να απορροφήσει μια τέτοια παρανομία, που σε κάποιους μοιάζει έως και φυσιολογική. Προφανώς αν αποδειχθεί πολυϊδιοκτησία, τόσο ο ΠΑΟΚ, όσο και η Ξάνθη θα πρέπει να υποστούν τις συνέπειες που προβλέπονται στις διατάξεις του νόμου.

[Αλήθεια, σκεφτείτε στη θέση του ΠΑΟΚ να ήταν ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη ή του Μαρινάκη, τι θα γινόταν σήμερα]

Αλλά επιτέλους να εφαρμοστεί ο νόμος και να μη δούμε πάλι φωτογραφικές διατάξεις, σαν αυτή που έσωσε τον Παναθηναϊκό από τον υποβιβασμό πριν λίγους μήνες. Όσο εξακολουθεί να μην ξεκαθαρίσει και να εφαρμόζεται το διοικητικό-νομικό πλαίσιο, τόσο θα συνεχίζουμε να δηλητηριάζουμε τα μυαλά μας και των άλλων. Ας γίνει τουλάχιστον μία αρχή. Μία. Ηχηρή. Και έννοια σας, θα βρούμε άλλα να μας ιντριγκάρουν. Άλλωστε ζούμε στη χώρα, που όλοι διαφωνούν με όλους.

Μέσα σε όλα αυτά όμως θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι αλλού είναι το ταξίδι και η διαφυγή. Τουλάχιστον όσο ακόμα αντέχουμε ως χώρα. Το Τσάμπιονς Λιγκ, τη λάμψη του οποίου έχει την τύχη μόνο ο Ολυμπιακός να απολαμβάνει. Ο Μαρτίνς και οι ποδοσφαιριστές του θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια μεγάλη πρόκληση στις 12 Δεκεμβρίου.

Να νικήσουν τον Ερυθρό Αστέρα και να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και τον Φεβρουάριο του 2020. Να συνεχίσουν να εκπροσωπούν την Ελλάδα και να μας δώσουν το δικαίωμα να μιλήσουμε πάλι για μπάλα. Για τη μπάλα που παίζει και αυτή που μπορεί να παίξει, ώστε να μας κρατήσει μακριά από ίντριγκες και μίση και να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. Ποδοσφαιρικά και μόνον…