Χέρμπερτ Νόιμαν: Ο εξαφανισμένος «μαέστρος» του Ολυμπιακού (pics)

Καλοκαίρι 1983... Ο Σταύρος Νταϊφάς έχει βάλει κόσμο και κοσμάκη να ψάξει να βρει έναν μέσο που θα κάνει «παπάδες» στη μεσαία γραμμή. Προπονητής τότε στον Ολυμπιακό ο Γερμανός Χάιντς Χέερ, που κατέβηκε από τον ΠΑΟΚ στον Πειραιά, ένας άνθρωπος που, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ποδοσφαιριστών εκείνης της εποχής, έφερε πρωτοποριακά πράγματα στο κομμάτι της ανάλυσης των αντιπάλων!

Τον Νοέμβριο του 1983, όμως, αποχώρησε από τον πάγκο και ανέλαβε ο Νίκος Αλέφαντος. Ο Νταϊφάς λοιπόν άρχισε να ψάχνει στην Ευρώπη έναν ποδοσφαιριστή που θα έκανε τη διαφορά στα χαφ του Ολυμπιακού και το όνομα που έπεσε στο τραπέζι, με τη σύμφωνη γνώμη του Χάιντς Χέερ, ήταν του Χέρμπερτ Νόιμαν.

Ο 30χρονος, τότε, Γερμανός χαφ είχε ταλαιπωρηθεί από κάποιους τραυματισμούς στα γόνατα, αλλά ο Νταϊφάς δεν το συζητούσε. Έχοντας δει και το βιογραφικό του, που είχε μεταξύ άλλων παρουσίες στην Εθνική Δυτικής Γερμανίας, περίπου 200 ματς με τη φανέλα της μεγάλης Κολονίας της δεκαετίας του ’70 και του ’80 στην Μπουντεσλίγκα και το επιτυχημένο πέρασμα από το Καμπιονάτο (Μπολόνια, Ουντινέζε), έβαλε το χέρι στην τσέπη και έφερε τον Νόιμαν, τον οποίο τον πολιορκούσαν τότε – σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής – και άλλες τρεις γερμανικές ομάδες.

Από πιτσιρίκος έδειχνε ότι είχε ταλέντο, από τα 20 του όταν υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο στην Κολονία, ωστόσο καθυστέρησε αρκετά να το βγάλει στο χορτάρι. Μπορούσε να παίξει σε πολλές θέσεις στη μεσαία γραμμή, κυρίως έπαιζε «οκταροδέκαρο», ενώ στη Γερμανία είχε φτάσει στο σημείο να αγωνίζεται ακόμα και στα πλάγια. Ο Χάιντς Χέερ λοιπόν υπέγραφε με… χέρια και με πόδια ότι ο Νόιμαν θα αποτελούσε μία ιδανική λύση σε αυτό που έψαχνε ο Ολυμπιακός στη μεσαία γραμμή, στο «κάτι παραπάνω» που αναζητούσε για να ανέβει επίπεδο η ομάδα του Πειραιά στα χαφ...

Οι ματσάρες με Μπενφίκα και Άγιαξ

Ο Ολυμπιακός, έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα της σεζόν 1982-83, έμπαινε στη σεζόν που έπιασε λιμάνι ο Νόιμαν στην τεράστια πρόκληση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Πρώτος αντίπαλος, ο Άγιαξ. Το πρώτο ματς στο Άμστερνταμ έληξε 0-0 και η ρεβάνς 2-0, με δύο γκολ του Αναστόπουλου στην παράταση, μπροστά σε 80 χιλιάδες κόσμου στο ΟΑΚΑ. Ο Νόιμαν έκανε ματσάρες. Όπως ματσάρες έκανε και στον 2ο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, απέναντι στην Μπενφίκα. Νίκη με 1-0 στο ΟΑΚΑ, αλλά ήττα με 3-0 στο «Ντα Λουζ» της Λισαβόνας, που έφερε τον αποκλεισμό των «ερυθρολεύκων». Ο Νόιμαν όμως θα μπορούσε να γίνει ήρωας μέσα στην Πορτογαλία, καθώς, ενώ το σκορ ήταν στο 2-0 υπέρ της Μπενφίκα, έπιασε ένα «τούβλο» που σταμάτησε στο οριζόντιο δοκάρι!

Προσωπικά προβλήματα...

Ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός είχε ως αποτέλεσμα να έρθουν στην πορεία και κάποια αρνητικά αποτελέσματα στο ελληνικό πρωτάθλημα, με αποτέλεσμα ο Χέερ να αποχωρήσει από τον «κόκκινο» πάγκο και να αναλάβει ο Αλέφαντος. Ο πολύπειρος Έλληνας τεχνικός τον είχε στις επιλογές του, όμως από κάποιο σημείο και μετά άρχισαν κάποια προσωπικά προβλήματα που είχε ο Νόιμαν. Πολλά είχαν ακουστεί εκείνη την εποχή για αυτά τα «προσωπικά προβλήματα» και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το καλοκαίρι του 1984 να αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό, έχοντας «γράψει» 23 συμμετοχές και σημειώνοντας 4 τέρματα. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν πρόσφερε τα αναμενόμενα, αυτά που προσδοκούσαν οι άνθρωποι που τον εμπιστεύτηκαν, με πρώτο-πρώτο τον Νταϊφά (μην ξεχνάμε ότι εκείνη τη χρονιά χάθηκε το πρωτάθλημα), ωστόσο ο κόσμος του Ολυμπιακού που τον έζησε εκείνη την εποχή έχει να λέει για έναν ξανθομάλλη τύπο στη μεσαία γραμμή των «ερυθρολεύκων» που έβγαζε ποιότητα στο χορτάρι.

Ίσως να αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του... Ναι, εκεί καταλήγουν όσοι τον είχαν γνωρίσει από κοντά, εκεί καταλήγουν οι πρώην συμπαίκτες του. Ο Νόιμαν είχε χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το «εισιτήριο» για να βρεθεί σε καλύτερες ομάδες. Τον επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό και κάποιοι τραυματισμοί που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Το «ΦΩΣ» λοιπόν έψαξε και βρήκε τα ίχνη του 65χρονου, πλέον, Χέρμπερτ Νόιμαν (γεννηθείς στις 14 Νοεμβρίου 1953)...

Παίκτης-προπονητής στην Ελβετία!

Αποχωρώντας λοιπόν το καλοκαίρι του 1984, είχε προτάσεις στα χέρια του από ομάδες της Γερμανίας, όμως ήθελε να δοκιμάσει την τύχη του ξανά στο εξωτερικό. Θεωρούσε ότι μία επιστροφή στην Μπουντεσλίγκα δεν θα ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή για την καριέρα του. Αποφάσισε λοιπόν να πάει στην ελβετική Κιάσο, στην οποία έμεινε εκεί ως ποδοσφαιριστής για δύο χρόνια (1986) και στη συνέχεια αποφάσισε να κάνει τον παίκτη–προπονητή στην ίδια ομάδα έως το 1989. Ουσιαστικά από τη σεζόν 1986-87 φόραγε κανονικά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και έδινε οδηγίες είτε ευρισκόμενος στον πάγκο είτε στον αγωνιστικό χώρο! Μάλιστα, οι ελβετικές εφημερίδες ανέφεραν στα ρεπορτάζ τους ότι ήταν 100% δίκαιος, ότι αν ένιωθε πως δεν μπορούσε να βοηθήσει σε κάποια ματς, απέκλειε τον... εαυτό του!

Ανέβασε κατηγορία τη Ζυρίχη

Το 1989, έχοντας αφήσει τη σφραγίδα του στην Κιάσο, δέχτηκε μία πολύ ελκυστική πρόταση από τη Ζυρίχη. Τότε, η Ζυρίχη συμμετείχε στη β’ κατηγορία του ελβετικού πρωταθλήματος. Τα αποτελέσματά του εντυπωσιακά, καταφέρνοντας να ανεβάσει την ομάδα στην α’ κατηγορία με χαρακτηριστική ευκολία. Το καλοκαίρι του 1990 δέχτηκε προτάσεις από μεγαλύτερα ονόματα του ελβετικού ποδοσφαίρου, όμως, όταν τον πλησίασαν οι άνθρωποι της Ζυρίχης και τον παρακάλεσαν να παραμείνει στο τιμόνι της ομάδας τους, εκείνος δεν τους χάλασε το χατίρι. Είχε αρχίσει να βρίσκει τα πατήματά του στη Ζυρίχη και χωρίς δεύτερη σκέψη υπέγραψε την επέκταση του συμβολαίου του για ακόμη μία χρονιά. Έβγαλε κανονικά όλη τη σεζόν (1990-91) και ξεκίνησε να φτιάχνει τη Ζυρίχη και για την επόμενη χρονιά (1991-92). Ωστόσο, δεν άντεξε για τρίτη σεζόν, καθώς τον Οκτώβριο του 1991 το ξεκίνημα δεν ήταν τόσο καλό. Ύστερα από δύο ισοπαλίες, με τη Σερβέτ και τη Βέτινγκεν, υπέβαλε την παραίτησή του, η οποία έγινε αποδεκτή.

Η τετραετία στη Φίτεσε και ο Μαχλάς

Δύο φορές έκανε πέρασμα από το Άρνεμ ο Νόιμαν. Η πρώτη ήταν για μία τριετία, αρχές της δεκαετίας του ’90. Φεύγοντας τον Οκτώβριο του 1991, δεν ήθελε να πάρει κάποια βιαστική απόφαση. Προτίμησε να μείνει εκτός για μερικούς μήνες, έτσι ώστε να πήγαινε το καλοκαίρι του ’92 σε μία ομάδα που θα έφτιαχνε ο ίδιος από την αρχή. Οι άνθρωποι της Φίτεσε τον πήραν τηλέφωνο, του εξήγησαν το πρότζεκτ και εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη είπε «ναι». Στο Άρνεμ κάθισε για μία τριετία, αποχωρώντας το καλοκαίρι του ’95. Η δεύτερη φορά που ξανακάθισε στον πάγκο της Φίτεσε ήταν τον Οκτώβριο του 1998. Εκείνη την περίοδο στην ομάδα του Άρνεμ μεσουρανούσε ο Νίκος Μαχλάς, ο οποίος έβαζε το ένα γκολ πίσω από το άλλο και ο Νόιμαν έμεινε έως τον Οκτώβριο του 1999 στη Φίτεσε. Ο δε Μαχλάς έφυγε λίγους μήνες νωρίτερα για τον Άγιαξ και αφού πρώτα είχε οκτώ μήνες συνεργασίας με τον παλαίμαχο άσο του Ολυμπιακού.

Πήγε και... έφυγε αμέσως!

Η πιο δύσκολη περίοδος της προπονητικής του καριέρας ήταν όταν έφυγε την πρώτη φορά από τη Φίτεσε. Μετακόμισε στις Βρυξέλλες για λογαριασμό της Άντερλεχτ το καλοκαίρι του 1995. Τελικά, στη βελγική ομάδα κάθισε μόλις μία φορά στον πάγκο της, καθώς αποχώρησε αμέσως μετά το Σούπερ Καπ και τη νίκη της ομάδας του επί της Μπριζ. Οι λόγοι άγνωστοι... Λέγεται ότι δεν ταίριαζε στη φιλοσοφία με τους ανθρώπους της Άντερλεχτ και πως αλλιώς τα περίμενε και αλλιώς τα βρήκε. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να χαρίσει στο διάστημα του ενός μηνός που κάθισε στον πάγκο ένα τρόπαιο στην Άντερλεχτ.

Λίγα πράγματα στην Τουρκία

Τον Οκτώβριο του 1995, και αφού είχε λύσει τη σύντομη συνεργασία του με την Άντερλεχτ, πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη του στην Τουρκία για λογαριασμό της Ιστανμπούλσπορ. Λίγα πράγματα όμως έκανε στην Κωνσταντινούπολη και περίμενε καρτερικά να ολοκληρωθεί η σεζόν, έτσι ώστε να αναζητήσει αλλού την τύχη του.

Κλείσιμο στην Ολλανδία

Μετά την Ιστανμπούλσπορ, δέχτηκε την πρόταση της Μπρέντα, στην οποία πήγε το καλοκαίρι του 1997 και κάθισε εκεί για 1,5 χρόνο (έφυγε τον Οκτώβριο του 1998). Η Ολλανδία έμελλε να είναι η χώρα στην οποία έκλεισε την προπονητική του καριέρα, καθώς μετά το δεύτερο πέρασμά του από τη Φίτεσε κάθισε και στον πάγκο της Φένλο τη σεζόν 2005-06, η οποία ήταν και ο τελευταίος του σταθμός.

Ενδιαφέρουν και αυτά...

* Σε μία ερασιτεχνική ομάδα στην Κολονία ξεκίνησε την καριέρα του. Λεγόταν Πορζ και από εκεί τον «τσίμπησε» η Κολονία το 1972.

* Η μία και μοναδική συμμετοχή του με τη φανέλα της Εθνικής Δυτικής Γερμανίας ήταν σε ένα φιλικό ματς το 1978. Αντίπαλος η Αγγλία, την οποία κέρδισαν οι Δυτικογερμανοί με 2-1.

* Όταν ήταν στην Ουντινέζε (1980-81), ψηφίστηκε ως ένας από τους κορυφαίους πέντε ξένους ποδοσφαιριστές, πράγμα που δεν ήταν και τόσο εύκολο, καθώς η Ιταλία ήταν από τα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου και είχε τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές του πλανήτη.

* Η μεταγραφή του στον Ολυμπιακό προκάλεσε εντύπωση στην Ιταλία. Μάλιστα, όταν υπέγραψε στους «ερυθρόλευκους», ένα από τα πιο γνωστά ιταλικά περιοδικά, το «Γκουερίνο Σπορτίβο», έστειλε δημοσιογράφο στην Ελλάδα για να του κάνει αφιέρωμα!

* Πολλά έχουν ακουστεί για το πού βρίσκεται τώρα. Σίγουρα δεν είναι πουθενά προπονητής. Υπήρχε ένα δημοσίευμα σε εφημερίδα της Κολονίας, που τα «έχωνε» στην τοπική ομάδα επειδή δεν τον έχει αξιοποιήσει, παρότι γνωρίζει πως δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση στα 65 του. Άφηναν να εννοηθεί ότι αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας και πως δεν έχει μόνιμη κατοικία. Η αλήθεια είναι ότι τα ίχνη του αγνοούνται εδώ και 13 χρόνια.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
1 πρωτάθλημα Γερμανίας με την Κολονία (1977-78)
2 Κύπελλα Γερμανίας με την Κολονία (1976-77, 1977-78)

Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ
ΣΕΖΟΝ ΟΜΑΔΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΓΚΟΛ
1972-80 Κολονία 184 35
1980-81 Ουντινέζε 25 1
1981-82 Μπολόνια 20 1
1982-83 Κολονία 10 1
1983-84 Ολυμπιακός 23 4
1984-89 Κιάσο 42 7