Εθνική: 45λεπτος οδηγός για το μέλλον…

Με καλή ψυχολογία, ίσως και από το γεγονός ότι είχαμε νικήσει τους Σουηδούς στο πρώτο ματς στο ΟΑΚΑ, οι διεθνείς σε πολύ καλή βραδιά κυριάρχησαν στο πρώτο ημίχρονο και έβαλαν όχι απλά δύσκολα στους Σκανδιναβούς αλλά τους υποχρέωσαν σε απόλυτη σιγή.

Με το τρικ Τσιμίκα (αριστερός στόπερ) και Γιαννούλη (αριστερός μπακ-χαφ), με τον αεικίνητο Σιώπη να τρέχει παντού και τον Ανδρέα Μπουχαλάκη σε ηγετικό ρόλο όπου έπαιζε και για τον Μπακασέτα που δεν ήταν σε καλό φεγγάρι, η Εθνική στάθηκε διπλά άτυχη στο ματς, αφού οι προσπάθειες του Μασούρα και του Παυλίδη σταμάτησαν και τις δύο φορές στα δοκάρια του Όλσεν που ακόμα θα ευλογεί την τύχη του.

Και μαζί του όλη η σουηδική ομάδα, που όχι μόνο δεν απείλησε τον Βλαχοδήμο, αφού οι Μαυροπάνος και Χατζηδιάκος εξουδετέρωσαν τους Ίσακ και Κουέισον, αλλά την ανάγκασε να κάνει μόλις μία τελική σε ένα σουτ απελπισίας του Φόσμπεργκ, τον οποίο οι διεθνείς φρόντισαν να βγάλουν εκτός κλίματος αγώνα…

Το ζητούμενο για την Εθνική ήταν πλέον οι αντοχές. Αν δηλαδή είχε δυνάμεις να παίξει το ίδιο καλά το παιχνίδι των γρήγορων αντεπιθέσεων και στο δεύτερο ημίχρονο. Όμως αυτήν την υπέροχη Εθνική του πρώτου 45λεπτου ήρθε να χαλάσει ένα επιπόλαιο μαρκάρισμα του Μαυροπάνου στον Ίσακ που χάρισε στους ανήμπορους και υπερτιμημένους Σουηδούς ένα πέναλτι με το οποίο άνοιξαν το σκορ και οδήγησε την Ελλάδα σε… Γολγοθά. Σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε μια ακόμη λάθος αντίδραση του Χατζηδιάκου σε ασίστ του… γκολκίπερ Όλσεν για να γίνει το 2-0 και εκεί να τελειώσει ουσιαστικά το παιχνίδι.

Έτσι κι αλλιώς μια πρόκριση στο Κατάρ το 2022 ήταν μακρινό όνειρο. Απλά έγινε άπιαστο. Αυτό που έπρεπε να κάνει από την αρχή ο Φαν’τ Σιπ ήταν να θέσει ως πρώτο στόχο ότι θα φτιάξουμε σιγά σιγά ομάδα ανταγωνιστική και να αποφύγει τα περί πρόκρισης στο Μουντιάλ και άλλους τόσο υψηλούς στόχους. Κι αυτό που οφείλει να κρατήσει η εθνική ομάδα είναι η εμφάνιση του πρώτου μέρους. Να την κρατήσει ως πιστό οδηγό για το εγγύς μέλλον. Και πάνω σε αυτήν την εμφάνιση να χτίσει το οικοδόμημα.

Όμως εδώ μπαίνουμε σε άλλα πολύ δύσκολα μονοπάτια, γιατί έχουμε να κάνουμε με τους «φωστήρες» της ΕΠΟ. Εκεί όπου ο κάθε «βλαχοπρόεδρος» θέλει να φτιάξει το δικό του μαγαζάκι και να φέρει τον δικό του νέο προπονητή. Κι αυτό σημαίνει πρακτικά πάλι πισωγύρισμα, πάλι «φτου κι από την αρχή», πάλι ψεύτικα όνειρα και φρούδες ελπίδες. Και η όποια «μαγιά» έχει φτιάξει ο Ολλανδός θα πάει χαμένη και «καμένη». Άλλωστε, με όλους αυτούς τους «φυτευτούς» παράγοντες στην ομοσπονδία, που το μόνο που κάνουν είναι να υπακούν τα εκάστοτε αφεντικά τους, τι καλό είδε η εθνική ομάδα από το 2014 κι έπειτα; Οπότε κάθε συζήτηση για το μέλλον της ομάδας τελειώνει άδοξα…