Τάκης Οικονομόπουλος: «Ούτε ένας από αυτόν τον Παναθηναϊκό δεν θα χωρούσε στις ομάδες που έζησα»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Μου άνοιξε την καρδιά του. Υπηρέτησε τον Παναθηναϊκό κοντά μισό αιώνα. Στενοχωρημένος για την κατάντια της ομάδας του. Είναι ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας στην Ιστορία του Παναθηναϊκού. Το «πουλί». Έχει ακόμα το ρεκόρ απαραβίαστης εστίας που δεν έχει σπάσει κανείς, μιλάμε για κοντά στα 60 χρόνια!

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 26/5/2021

Πόσο ύψος είχατε;

1,86 μ.

Ψηλός για την εποχή.

Ε, βέβαια. Ήμουν ο πιο ψηλός. Και ήμουν πολύ γυμνασμένος.

Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο ατού που είχατε;

Το ότι ήμουν πολύ προπονημένος.

Από ποιον;

Είχα τον ξάδερφό μου που ήταν τερματοφύλακας στον Φωστήρα. Αυτός ήξερε τα πάντα. Είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας και με προπονούσε από 5 χρόνων.

Πόσα χρόνια παίξατε στον Παναθηναϊκό;

13 χρόνια. Ζήσαμε πέντε κατακτήσεις πρωταθλημάτων και τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο «Γουέμπλεϊ». Πήραμε και το ευρωπαϊκό με την Εθνική Ενόπλων.

Ξένη ομάδα σάς είχε ζητήσει ποτέ;

Η Ρεάλ Μαδρίτης.

Πότε;

Δύο φορές. Αλλά και στις δύο φορές υπήρχε η χούντα... Δεν άφηνε η χούντα. Δεν με έδινε ο Παναθηναϊκός. Μου είχαν πει από τον Παναθηναϊκό ότι έδινε η Ρεάλ 15 εκατομμύρια. Με ζήτησε και το 1967 και το 1971. Εδώ δεν με άφηνε η χούντα να παίξω με την εθνική ομάδα τη χρονιά του «Γουέμπλεϊ» για να μην τραυματιστώ και δεν προχωρήσουμε με τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο Πρωταθλητριών!

Τι ομάδα ήσασταν μικρός;

Παναθηναϊκός. Γεννημένος.

Πού;

Στην Καλλιθέα. Σε γειτονιά όπου κοντά ήταν όλοι οι μεγάλοι παίκτες! Ποδοσφαιρομάνα η Καλλιθέα. Κοντά μου έμενε ο Κοτρίδης, κάθε μέρα ερχόταν από το παντοπωλείο του πατέρα μου και έλεγε «ρε θα έρθεις στον Ολυμπιακό;». Στη γειτονιά κοντά και ο Νεστορίδης. Και ο Βαλιάνος. Και ο Παπουλίδης. Και ο Μπέμπης. Και ο Σούλης. Και ο Ψύχος. Ο Ερμίδης. Ο Σκρέκης. Ξέρεις για τι ονόματα σου μιλάω;

Ξέρω. Πού μένατε;

Κοντά στον σταθμό του ΗΣΑΠ.

Πώς γίνατε Παναθηναϊκός; Από τον πατέρα σας;

Όχι. Ο πατέρας μου ήταν παλαιστής, καμία σχέση με ποδόσφαιρο. Και ο αδελφός μου ήταν πυγμάχος αλλά και σέντερ μπακ στον Φωστήρα. Ο ξάδερφός μου όπως σου είπα ήταν τερματοφύλακας. Αθλητική οικογένεια. Με έπαιρνε ο πατέρας μου μικρό και πηγαίναμε σε αγώνες πάλης! Είχαμε ένα μεγάλο οικόπεδο στο σπίτι και είχε στήσει ένα ρινγκ στην αυλή ο πατέρας μου! Εκεί έκανε προπονήσεις με τον αδελφό μου! Αργότερα εγώ έφερα προβολείς στην αυλή, έριξα και άμμο, έκανα προπονήσεις ως γκολκίπερ. Είχαμε μεγάλη θέληση να φτάσουμε κάπου. Πολλή δουλειά, πολλή προπόνηση.

Πώς γίνατε Παναθηναϊκός δεν μου είπατε.

Ήταν ένα ματς Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός που ασχολούνταν όλοι. Είχα πει ότι θα υποστηρίζω την ομάδα που θα κερδίσει. Νίκησε ο Παναθηναϊκός 2-0 και έγινα Παναθηναϊκός.

Ο Ολυμπιακός πήγε ποτέ να σας πάρει;

Πριν πάω στον Παναθηναϊκό, όταν έπαιξα στην Προοδευτική έναν χρόνο. Ήθελαν οι Προοδευτικάνοι να με δώσουν στον Ολυμπιακό, στον Χρυσαφίδη. Γιατί ο Βουλγαράκης που έκανε κουμάντο στην Προοδευτική ήταν και μέλος του Ολυμπιακού. Όμως με ήθελε και ο Παναθηναϊκός και προτιμούσα να πάω εκεί επειδή ήμουν Παναθηναϊκός. Ο Μηγιάκης με πήρε, ενώ λίγα χρόνια πριν, όταν ήμουν 12 χρόνων, με είχε απορρίψει. Ήμουν αδύνατος και μου είχε πει «να πας να δυναμώσεις και αργότερα ξαναέλα».

Και ποια ήταν η πρώτη σας ομάδα;

Η Αθλητική Ένωση Καλλιθέας. Στα 16 μου.

Πώς πήγατε εκεί; Ποιος σας είδε;

Έπαιζα στην αλάνα και με είδε ο Γαργαρέτας που ο πατέρας του έγινε πρωταθλητής στα 800 μέτρα. Μου λέει «εσύ παίζεις σε καμία ομάδα;». Του είπα «όχι». Μου λέει «θέλεις να έρθεις σε εμάς;». Του λέω «να ρωτήσω τον αδελφό μου», γιατί τον πατέρα μου δεν τόλμαγα να τον ρωτήσω, δεν ήθελε να ακούει για ποδόσφαιρο. Μου λέει ο αδελφός μου «πήγαινε και βλέπουμε». Σε πληροφορώ ότι έκατσα μόνο μισή χρονιά στην Καλλιθέα, κατευθείαν με πήρε ο Απόλλων Αθηνών στα 16 μου με 5.000 δραχμές!

Ο μεγάλος τότε Απόλλων.

Μεγάλη ομάδα. Με τον Γιώργο Καμάρα, τον Αριστείδη Καμάρα. Είχε ένα πόδι ο Γιώργος Καμάρας τρομερό. Σε έβρισκε η μπάλα και σε σκότωνε. Μια μέρα μού κάνει ένα σουτ και, ενώ ήμουν μικρός, του το πιάνω στο «Γ». «Τι είσαι εσύ ρε» μου είπε και από τότε με ήθελε να γυμνάζομαι μαζί του και έγινα το δεξί του χέρι. Δεύτερος στη βαθμολογία ήταν ο Απόλλων, για τέτοια ομάδα μιλάμε. Με έπαιρναν ρεζέρβα στην πρώτη ομάδα, ενώ ήμουν πολύ μικρός! Και πήραμε το πρωτάθλημα στο εφηβικό αήττητοι και φάγαμε μόνο ένα γκολ!

Παίζετε έναν χρόνο στην Προοδευτική και πάτε στον Παναθηναϊκό 20 χρόνων.

Ναι. Μαζί με τον Βασίλη Κωνσταντίνου. Ταυτόχρονα.

Ποιος έπαιζε;

Ο Βουτσαράς στην αρχή. Είχε υπάρξει πολύ καλός τερματοφύλακας, αυτός ήταν το όνομα στον Παναθηναϊκό, ήταν παλιός. Και ο Βόμβας. Ο Βουτσαράς είχε την ατυχία να σκοτωθεί ο Ιωάννου από φάση μαζί του, σε φιλικό ματς με τον Εθνικό. Αυτό τον επηρέασε...

Και πότε αρχίζετε να παίζετε εσείς στον Παναθηναϊκό;

Από την πρώτη χρονιά κιόλας! Ξεκίνησε ο Παναθηναϊκός με εναλλαγές Βουτσαρά και Βόμβα, δεν πήγαιναν καλά. Παίζω το πρώτο μου ματς εγώ με τον Πιερικό μέσα στη Λεωφόρο. Παίζω με τη Νίκη Βόλου. Παίζω με το Αιγάλεω. Παίζω με τον Ολυμπιακό! Παίζω με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα όπου κάνω φοβερό παιχνίδι! Παίζω με τη μεγάλη τότε Δόξα Δράμας μέσα στη λάσπη και ήμουν ο καλύτερος του γηπέδου. Δεν ξαναβγήκα. Παίρνουμε το αήττητο πρωτάθλημα με τον Μπόμπεκ. Και την επόμενη χρονιά, τη δεύτερή μου χρονιά, κάνω το ρεκόρ που κρατάει μέχρι σήμερα. Από το 1965.

Πόσα λεπτά ακριβώς δεν δεχτήκατε γκολ;

Πάνω από 1.100 λεπτά. Όχι 1.086 που λένε. Είναι πολύ δύσκολο να ξαναγίνει αυτό. Και μετρήσανε μόνο αγώνες πρωταθλήματος, όχι και τους αγώνες του Κυπέλλου όπου και εκεί δεν είχα δεχτεί γκολ. Αλλά και έτσι όπως το έχουν μετρήσει και έχει καθιερωθεί, παραμένει ένα ρεκόρ που δεν έχει σπάσει από το 1965.

Μαζί με εσάς ποιους άλλους τερματοφύλακες θεωρείτε κορυφαίους στην Ιστορία του Παναθηναϊκού;

Τον Βουτσαρά και τον Βάντσικ. Και τον Βασίλη Κωνσταντίνου. Τον Βάντσικ τον προπονούσα πολλά χρόνια, ήταν φιλότιμος, δουλευταράς. Ήμουν προπονητής τερματοφυλάκων στον Παναθηναϊκό από το 1979 έως το 2006! 27 χρόνια! Ήμουν στον Παναθηναϊκό από το 1963 ως τερματοφύλακας 20 χρόνων και σταμάτησα το 2006 ως προπονητής τερματοφυλάκων, σχεδόν μισό αιώνα! Γι’ αυτό πονάω με αυτά που βλέπω τώρα...

Με την κατάντια. Είναι κατάντια;

Ναι, είναι κατάντημα. Παλέψαμε, μοχθήσαμε δεκαετίες να κάνουμε τον Παναθηναϊκό μεγάλο και κοιτάξτε πώς έχει γίνει... Να παίζει τρεις φορές με τα Γιάννινα σε λίγες μέρες και να χάνει και τις τρεις.

Όχι μόνο πια δεν είναι ισότιμος του Ολυμπιακού, αλλά τον έχουν ξεπεράσει και ο ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια.

Αυτή είναι η αλήθεια. Είναι αδιανόητο αυτό που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Ποτέ στην Ιστορία δεν είχε γίνει αυτό. Ο Παναθηναϊκός να είναι σταθερά κάτω από τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ.

Πείτε μου τους τρεις κορυφαίους συμπαίκτες που είχατε ποτέ, κατά τη γνώμη σας, ως παίκτες.

Πώς να σου πω μόνο τρεις; Σέντερ μπακ σαν τον Παπουλίδη δεν υπήρχε άλλος. Ο Σούρπης. Ο Καμάρας. Φυσικά ο Δομάζος και ο Λουκανίδης. Ο Φυλακούρης που ήταν εργαλείο και τρεχαντήρι. Ο Παπαεμμανουήλ. Ο Ελευθεράκης. Ο Καψής. Υπέροχος ο Καψής. Από το Κερατσίνι ήρθε και δούλεψε σαν σκυλί για να εξελιχθεί. Ξέρεις τι κάναμε με τον Καψή;

Πείτε μου, τέτοια θέλω.

Εγώ, ο Καμάρας και ο Καψής πηγαίναμε μετά την προπόνηση του Παναθηναϊκού και κάναμε έξτρα δουλειά στην αίθουσα της πυγμαχίας κάτω από το γήπεδο. Και μετά αφήναμε το κλειδί στο καφενείο απέναντι. Κάναμε ασκήσεις, γυμναστήριο, βάρη, ενδυνάμωση, αλτικότητα. Είχε αθλητές ο Παναθηναϊκός, όχι μόνο παίκτες κλάσης. Και βλέπεις τώρα...

Ποιος από τον σημερινό Παναθηναϊκό θα μπορούσε να χωρέσει στην ομάδα που παίζατε εσείς για πολλά χρόνια;

Κανένας. Ούτε ένας.

Ποιος από τον σημερινό Παναθηναϊκό θα μπορούσε να χωρέσει στην ομάδα του Βαρδινογιάννη στην οποία ήσασταν προπονητής τερματοφυλάκων για πολλά χρόνια;

Ούτε ένας.

Ποιος από τον Παναθηναϊκό του Βαρδινογιάννη θα μπορούσε να παίξει στον Παναθηναϊκό στον οποίο παίζατε εσείς;

Ο Σαραβάκος και ο Βαζέχα. Άκουσέ με. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι το ότι υπάρχουν άσχετοι άνθρωποι με το ελληνικό ποδόσφαιρο και με το μέγεθος του Παναθηναϊκού. Εμείς παίζαμε με σπασμένα πόδια, με βγαλμένες ωμοπλάτες, ξέραμε τις απαιτήσεις, το μέγεθος του συλλόγου, θέλαμε να προσφέρουμε. Τώρα χτυπάνε το δαχτυλάκι και θέλουν να φύγουν. Δεν μπορούν να κουμαντάρουν την ομάδα. Ανανέωση είχαμε κάνει, οκτώ παίκτες είχαν φύγει, νέα παιδιά ήρθαν, ήταν όμως τόσο καλές οι επιλογές από ανθρώπους που ήξεραν το ποδόσφαιρο, που βγήκαμε την πρώτη χρονιά δεύτεροι! Και την επόμενη χρονιά πήραμε το πρωτάθλημα! Είχαμε όμως Λάκη Πετρόπουλο καθοδηγητή που έκανε φοβερή προπόνηση, ήταν και φοβερός στο κοουτσάρισμα.

Και αργότερα με Γκμοχ πάλι ένα τέτοιο πρωτάθλημα είχε πάρει με νέα παιδιά, όταν δεν τον υπολόγιζε κανένας.

Μόνο τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός είναι έτσι, ακίνδυνος.

Έτσι όπως είναι η κατάσταση διοικητικά, πιστεύετε ότι μπορεί να διεκδικήσει πρωτάθλημα τα επόμενα χρόνια;

Όχι.

Ο εγωισμός που είχατε ως προσωπικότητα φαίνεται και από τον τρόπο που φύγατε από τον Παναθηναϊκό. Θα το πείτε;

Έπειτα από 13 χρόνια, σηκώθηκα και πήγα σπίτι μου και δεν έπαιξα πουθενά. Είχα τσατιστεί, είχα πεισμώσει. Γιατί εκείνη τη χρονιά έβαζαν εμένα στα εκτός έδρας και τον Κωνσταντίνου στα εντός. «Να παίξει και ο Βασιλάκης» μου έλεγαν. Για καθίστε, να παίζω εγώ στα δύσκολα, να τρώω όλη την πίεση και να βγαίνει ο άλλος στον αφρό στα εύκολα; Έφυγα. Μετά από λίγο καιρό πάει ο Παναθηναϊκός και τρώει τέσσερα στο Καραϊσκάκη, τρώει έξι από τον Ηρακλή, τρώει τρία στη Βέροια και με παίρνει τηλέφωνο ο Μίμης Δομάζος.

Τι σας είπε;

Μου είπε «σε παρακαλώ έλα γιατί έχουμε γίνει ρεζίλι». Αρνήθηκα. Είχα πεισμώσει. Πήγα στη μεγάλη τότε Παναχαϊκή. Και μετά πήγα να κλείσω την καριέρα μου στον Απόλλωνα. Όπου την τελευταία μου χρονιά έκανα σπουδαία ματς.

Με Θόδωρο Νικολαΐδη στο «ΦΩΣ» μιλούσατε; Μου έχει πει ο Δομάζος ότι του έλεγε «δεν μπορείς, ρε παιδάκι μου, να αρρωστήσεις, να μην παίξεις;».

Ναι, τον γνώριζα τον Θόδωρο Νικολαΐδη. Μια ζωή με ήθελε στον Ολυμπιακό. Και ο Κούδας μού είχε αδυναμία με τον Σαράφη. Και ο Χάιτας, παικτάρα μεγάλη ο Χάιτας, μηχανή ασταμάτητη.

Ποιον αντίπαλο επιθετικό φοβόσασταν πιο πολύ;

Τον άμπαλο! Αυτόν που αλλού θέλει να σουτάρει και αλλού πάει η μπάλα.

Το ίδιο μου είχε πει και ο Χρηστίδης!

Αλήθεια είναι.

Το «πουλί» πώς βγήκε;

Μέχρι τότε με έλεγαν «Γιασίν». Ήταν όμως ένα ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια με την ΑΕΚ όπου μείναμε με οκτώ εμείς απέναντι σε έντεκα της ΑΕΚ. Είχε φτάσει το ματς να γίνεται «βομβαρδισμός» στο τέρμα μας και είχα κατεβάσει ρολά. Στο τέλος του ματς μού λέει ο Δομάζος «ρε πουλί ήσουν! Πουλί»! Το άκουσε ένας δημοσιογράφος, το έγραψε και έμεινε από τότε.

Καλύτερος προπονητής που είχατε ποτέ;

Ο Μπόμπεκ. Και μετά ο Λάκης Πετρόπουλος.

Καλύτερο προπονητή που είδατε όταν εσείς προπονούσατε τους τερματοφύλακες στον Παναθηναϊκό;

Ο Όσιμ. Αυτός μου έδινε και το δικαίωμα να επιλέγω τον τερματοφύλακα που θα παίζει βασικός. Και μετά τον Όσιμ, ο Μαρκαριάν ήταν καλός προπονητής. Μπορούσε να σου πάρει ένα ματς από το τίποτα.

Το ματς με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο το είδατε;

Το είδα. Ό,τι πήγαινε μέσα έγραφε... Αλλά ποιος να διδάξει το παιδί... Δεν φταίει το παιδί. Ποιος να του πει τα μυστικά στο τετ α τετ... Ρώτα τον Σιδέρη τι μου έλεγε για τα τετ α τετ. Τρελαινόταν πώς μπορώ να του πιάνω την μπάλα μέσα από τα πόδια.

Δεν πλακωνόσασταν με αντιπάλους μέσα στο γήπεδο.

Ποτέ, ποτέ.

Το λένε όλοι ότι ήσασταν κύριος. Για δωροδοκία σάς πλησίασε κανείς ποτέ;

Ούτε μία φορά.

Λένε ότι είστε καλός ζωγράφος.

Ναι, ζωγραφίζω, είναι η αγάπη μου. Πάντα όμως ζωγράφιζα, και τότε που έπαιζα! Έπαιρνα τα συμπράγκαλά μου στο δωμάτιο με τον Φυλακούρη και μου έλεγε «πάλι τα ίδια;».

Θα μου στείλετε λίγα έργα σας να δω;

Θα σου στείλω.